Kitap Tür Kategorileri

Yetim bir itfaiye şefi ve onun annesiz oğlu. yalanlarla yanlışlarla büyümek zorunda kalan adam. Barut Aslan. Muhtarın doktor kızı. Yalnız aşık. Sevdasını kalbine gömmüş bir kadın. yalnız bir adamla adamın yalnızlığına kendini gömmüş kadının aşkını okumaya hazır mısınız?

Bir kadın vardı... Ateşin ruhuna sahip. Yaratılışındaki tek duygu nefret. Kehanetlerde anlatıldı. Efsanelerde, masallarda duyuldu. İrislerindeki karanlık tüm dünyasını kapladı. İntikam için yaşadı. Öldürdü. Ama kendisi daha çok öldü. Ve bir adam... Kadın, adamın duygularını çaldı. Bir tek nefreti bıraktı. Adam her yerde kadını aradı. Öldürmek için. Kadın öldüğünde adam duygularına kavuşacaktı. Kader onları birleştirdiğinde kadın insanlığın kıyameti oldu, adam kadının. Adam, kadının karanlığına yıldızlar çizdi. Kadın ise adama bir kalp. *** "İşini yap avcı." "Beni paramparça ettin be kadın! Şimdi sen söyle. Görevi öldürmek olan ben miyim avcı, yoksa kalbimdeki okun sahibi gözlerin mi?"

Ben Ekin Atahan. İlk acısını, ilk kalp kırıklığını daha on bir yaşında yaşamış gencecik bir kız. Büyük acılar görmüş hayatında hep bir gün: “Acaba artık ben de mutlu olabilir miyim?” Diye dualar eden bir kız. Hiç doğru düzgün arkadaşı olmamış, asosyal bir kız düşünün, işte o benim. Benim hayatım dümdüz bir yolda; hiç tümsek olmadan, bir taşa dahi değmeden giden bir araba gibi normal bir şekilde kazasız belasız gidiyordu. Derken on yedi yaşında hayat bana bir bedel ödetti. Bu bedel zamanla katlanarak arttı. Hatta bir gün tam bitti derken başka bir bedelle yeniden filizlendi o kurumaya yüz tutmuş yaram.

Bize iyice yaklaştığında bir şeyler demek için dudaklarımı araladım ki beklenmedik bir şey oldu. Gözlerini benden çekip yanımdan geçti gitti. Evet, sanki beni hiç görmemiş gibi yoluna devam etti. Sanki göz göze gelmemişiz, sanki... Sanki saçma bir oyun sayesinde aramızdaki duvarlar hiç yıkılmamış gibi. Eskisi gibi, hatta eskisinden de soğuk! Ne yaptığını sanıyordu? Hiç yaşanmamış gibi mi yapacaktı birden? Böyle yaptığında her şey olmamış gibi devam mı edecek sanıyordu? 11 Serisi şimdilik bir üçlemedir. Ateş, Kül ve Anka olmak üzere üç kısımdan oluşur. Kısımların hepsi bu kitapta toplanacaktır. İyi okumalar! Başlangıç Tarihi: 18.03.2021 (Kitabın tüm hakları şahsıma aittir. Herhangi bir yerde paylaşılamaz ya kopyalanamaz.)

Annesi ölen ve küçük yaşta tek başına zorluklarla savaşmaya başlar.Hayatında bir takım değişiklikler olmalıdır ve olduğu voleybol takımına gelen yeni antenör Pamir onun hayatını etkiler.

Babası ölen Pamir onun yerine Milli Voleybol takımını antrenörü olur,Voleybol takımın kaptanın gönlünü kaptırır.

Bir canım var elimde, Bundan başka yoktur servetim. Bir ruhum var içimde, Bundan başka yoktur tesellim. Ey benim gerçeği görmeye kör kalbim, Hiç mi işitmezsin canhıraş gelen haykırışları? Ey benim gözü pak ruhu bitap hayalim, Hiç mi anlamazsın evvelden beri var olan hayatı?

Ben acımasız bir katildim, zamanında acımasızca darp edildim. Artık kurt büyüdü avlar belli yerleri belli. Daha ne!? Hadi. Kurdun ininden çıkma vakti geldi. ...... Bir travma ve ardındaki acı gerçekler Yaşanan travmanın bir ruhta sebep olduğu yaralar. Bu ruha sahip olan genç bir adam... Sesizce toplum içerisinde gezen bir katil... Kana olan ihtiyacı her gün biraz daha artar ve bu onun daha fazla cinayet işlemesine neden olur. Küçük kumarlar oynayarak kimliğini gizli tutmaya çalışır. Zamansız bir sevgi seline tutulan genç ve güzel bir doktor. Belkide o kumarın ta kendisi...

Kalbinizin çalınmasını ister miydiniz? Yakışıklı bir adam karşınıza çıkıp kalbinizi çalmak istese ona ne derdiniz? Cevabınız evet ise bu sizin korkudan uzak son anınız olacaktır. Neden mi? Çünkü o yakışıklı adam kelimenin tam anlamıyla gerçek bir kalp hırsızı. Kalbinizi alacak ve bir sürü başka kalple dolu bir odada saklayacak. Peki neden yaptığını öğrenmek ister misiniz? Evet mi? O zaman kitabın ilk bölümü sizi bekliyor.

Yaşıtlarından oldukça olgun olan zaman zaman da gerçekten çocuk olduğunu hissettiren bir kızdır Akça. Doğduğu kasabada huzur içinde yaşarken babasının ölümüyle hayatı bir an da alt üst olur. Buna rağmen kasabadan ayrılmak istemez lakin daha önce hiç görmediği bir evin müştemilatına annesiyle beraber taşınmak zorunda kalır. Diğer bir yandan ise kasaba da varolan garip olaylar çok başka bir şeyin gelişini haber vermektedir..

Tüm o sözlere rağmen bir laf dahi etmemişti karşısındaki adama .gözleri çoktan dolmuş ama bir damla düşmesine izin vermemişti .kendine aslan gibi ürkütücü bir şekilde bakan adama bakmamak için gözlerini yerde tutuyordu ve böyle Akmak için an bekleyen yaşları tutmak daha zor oluyordu. O an düşündü .kendini şu dünyada silik bir yaratıkmış gibi hissettiren adamın karşısında o değil de başka bir çocuk olsa sahiden bu sözlerin altında kalırmıydı,başkası olsa yine de bu evin içinde zor da olsa nefes almaya devam eder miydi ,gitmez miydi yani ,hiç mi zoruna gitmezdi bu sözler ,duyduğu hakaretler ? Belki de o adamın dediği gibi o kadar güçsüzdü ki başkası olsa susmazdı. Ama onun susma nedenleri vardı.o sözleri duyarken ardında ağlayan annesi ,odada kendi gibi ağlamamak için zor duran kardeşi..boynunu Büken sadece onlardı .yoksa o da bilirdi söylenecek sözleri . Sanmıştı ki hayat hep böyle geçecek ,hep o adamın yanında her gün bunu da demez dediği sözleri duyarak bitirecek. Ama öyle olmadı . Kendine hep uzak sandığı bir yakını onu o çukurdan aklında hiçbir şüphe kalmadan tuttuğu gibi çıkarttı .baba yarısı denilen ama tam bir baba olan amcası solmak üzere olan gül`ü aldı ve verimli topraklara koydu Şukufe`nin hayatı ...

Siz hiç vuruldunuz mu? En uç noktanızdan ,en kör noktanızdan. Ben vuruldum hem de simsiyah bir kalbe sahipken...

Yarasa 🫀`i M. S. 700`lü yıllar. Anadolu`da çadırlarda yaşayan insanlar bir gece ansızın saldırıya uğrarlar. Yerel halk insan görünümlü canavarlardan kurtulamaz ve canavarlar çocukları kaçırır. Cadılar canavarları durdurmak için çeşitli yollar denese de kimse lanetli olan yarasa kalbini kullanmak istemez. Baş cadı kendisi ve ailesinin lanetlenmesini göze alarak yarasa kalbinden büyü yapar ama büyü istediği gibi gelişmez. Bu daha da karışıklığa sebep olur. Avcılar için yeni bir av ortaya çıkar... Günümüzde hiçbir şeyden haberi olmayan Başak babasını iki ay önce kaybetmiş bu yüzden de köyüne gitmişti. Sınavlarını vermek için mecburen okuduğu şehire geri döndü. Fakat yaşadığı apartmanda çoğu şey değişmişti. Bunlarda kendi ile ilgili gerçekleri ortaya çıkarttı...

"Gerçekten de ölülerin de sevdiğini düşünüyor musun?" Duraksadım. Bir kez daha utandım. Bu dediklerimi duymasını istemezdim. Bu kadar acınası ve zavallı bir insan olduğumu bilmesini istemezdim. "Evet. İnsanlar ruhlarıyla sever, bedenleriyle değil. Bedenler ölür, ruhlar değil." Dedim gözlerine bakmaya çalışarak fakat yapamadım. Simsiyah gözlerinde sonsuzluk var gibiydi ve ben o sonsuzlukta kayboluyor gibiydim. Gülümsediğini gördüm. Kalbim tekledi. İlk defa gülümsediğini görüyordum. Çok güzel gülümsüyordu. "Ölüler de sever," Dedi ve iç çekti. "Bu lafı sevdim."

İmkansız sanılan bir aşk hikayesi Bir nefeslik ömürde kalbimi kırdın değdi mi söyle? Zeynep ve Halil`in hikayesini okuyacaksınız. Onlar gururları ve geç kalınmışlıklarıyla yarım bıraktıkları bir aşkı yeniden küllendirmek isteyen iki genç aşık. Bu kitapta onların dillere destan aşkını mutlu sonla bitirip bitiremeyeceklerini göreceğiz. "Bu benim ilk çok üzülüşüm değil ama ilk defa nasıl geçeceğini bilmiyorum". İlk kitabım da beni yalnız bırakmaz iseniz çok mutlu olurum herkese iyi okumalar... Bu kitap hayal ürünüdür, gerçek unsurlar içermemektedir.

Şehrin kasveti tüm ruhları bir bir ezerken, kızın kalbi hızla çürüyordu. Tüm olumsuzluklar beraberinde gelirken genç kız arkasına yaslanmış içinde çıkan yangına gülümsemekle yetiniyordu sadece. Gözleri etrafta gezindi. Bir süre aradığı şeyi bulmak için çabaladı sonunda aşina olduğu bir çift göz gözleriyle birleştiğinde hafifçe tebessüm edip omuzlarını dikleştirdi. Kızıl saçları rüzgârın etkisiyle uçuşurken o gözlerini karşısındaki adamdan ayırmadan her bir hareketini izliyordu. "İlk gördüğüm gibi ..." adımları yavaş yavaş kıza doğru yaklaşıyordu. "Hiç değişmeden." Parmaklarını kızın saçlarına doğru uzattı. "Hâlâ aklımı kaybettirecek kadar güzelsin." Genç kız oldukça içten bir gülümseme ile gözlerinin içine doğru bakarken kalbindeki ağrı saniyelerle birlikte artıyordu. "İlk gördüğüm gibi..." bu sefer o karşısındaki adama doğru yaklaşıyordu. "Hiç değişmeden." Ayak uçları birbirine değdiğinde ikisinin de ruhundan bir parça kopup onları sonsuzluğa sürüklemişti adeta. "Acımasızsın." Genç adamın gülüşü, karşısında eriyen kızın kalbini ısıtırken oradaki herkesin aklından geçirdiği tek şey ne olacağıydı. Kalp sahibine mi boyun eğecekti, yoksa çürümeye yol tutmuş hikayesinde bir yer mi edinecekti? Ruhları dinginlikle birbirlerine haykırırken, ikisinin de aklından geçen tek şey artık bu masala bir son vermeleri gerektiğiydi.

KAYIP KİMLİKLER VE SÖYLENEN YALANLAR... "Seni daha iyi koruyabilmek için." Ve kurt kızı yedi. Kocaman ağzının kenarında yalan bir tebessümle gizledi çoğu şeyi. Kan hariç. VAR OLMAYAN BİR ÇIKIŞ İÇİNDE SIKIŞMIŞKEN... "Şunu söylemeyi kes! Ben sana ihanet etmedim!" BELİRİRDİ GERÇEKLER... Alevler büyüdü. Büyüyen ve büyürken her yeri yutan bir yaratık gibiydi. Yüzü yoktu ama elleri vardı. Yürümüyordu ama çok hızlıydı. AİLE BÜTÜN KÖTÜLÜKLERİN İYİ NİYETLE YAPILDIĞI BİR YERDİ... "Ben de bir amaç yaratmak istiyorum ya, nereden başlayalım baba sen iyi bilirsin? Ölmekle başlayalım mı anlam aramaya? En çok kim ölürse o kazanır." ÖYLE SÖYLENİRDİ... Biliyordum çünkü annem çok iyi bir yalancıydı. Biliyordum çünkü her konuşma esnasında beni kurtarmaktan bahseden masallar anlatıp, kurtulmam için saptığım yollara benzin döküp çakmağı tutan parmaklarıyla saçlarımı okşamıştı. YALAN MIYDI... "Sen beni kendinden bile koruyamadın başkalarından mı koruyacaksın?" Gülümsedi. "İsteseydim koruyamaz mıydım?" BİR ANDA HER ŞEY TERSİNE DÖNSEYDİ VE KADER YENİ BİR SEÇENEKLE TEK BİR SONA BAĞLANSAYDI... "Şu an bir kaç saniyemizi çaldın bile," nefesi dudaklarıma çarptı. "Söz ver." Dedi sakince. VE O YENİ DÜZENDE ÖLÜ RUHLAR ÇIRPINSAYDI... "İtiraf etsene Behram, senden geçmişin intikamını aldım desene!" O ZAMAN BİR ÇIKIŞ BULUNUR MUYDU? Karanlığa alışmak kolaydı. Zor olan aydınlıkta görebilmekti. Karanlığa alışmak yıllar isterdi, aydınlık için 10 Saniye yeterdi. 1,2,3... FAKAT, "Çok garip... İnsan hep mi böyle? Ancak çok sarsıcı bir olay olmadan bu boşluğu göremiyor ama hep onunla yaşıyor." ÇIKIŞ VAR MIYDI?.. Şeyma DALDALLI

Kalpsiz Prenses MICHELLE

O kara günden sonra bir daha güneş benim için doğmayacak, kalbimdeki yaralar iyileşmeyecek ve içimdeki o derin boşluk hissi asla dolmayacak zannederdim. Oysa ki öyle değilmiş. Güneşin bir kez bile olsa benim adıma doğması, kalbimdeki yaraların iyileşip iz dahi bırakmadan yok olması, o boşluğun dolması için doğru zaman ve doğru insan yetiyormuş. Yusuf Kayra yetiyormuş.

Gerçek hayatta yaşanan olaylardır. DİP NOT: BÖLÜMLER BİRBİRLERİ İLE BAĞLANTILI DEĞİLDİR HER BÖLÜM FARKLIDIR " Bazı yaralar ne yara bandı ile kapanır, ne de dikiş ile dikilir." "Kocaman kalbinde bir benim sevgime yer yoktu." 💔 Yalanlar ile beslenen bir aşk büyüttüm. En büyük yalanıydı bu aşkın "Beni sevecek ." Cümlesi. 🩹 •Gerçek bir aşk hikayesi.•

Yüzlerini ezbere bildiğim diğer herkes gibi gitmesine ses çıkarmadım. Ne kadar canımı yaksada her birinin gidişi gibi onun gidişi de, oturup izledim asfaltın aramızdaki mesafeyi arttırmasını. Ben Hazan Kızıltepe, Kalmasını istesemde kimseye kal demem. Çünkü annemden böyle öğrendim.

Hastane odasında tanışan iki kalp hastası gencin başlayan aşkı... Siyaha beyaz karışırsa mucizelere inanç başlar. Bu hikeyede mucizeler gerçekleşecek ve bu aşk sonsuza kadar sürecek mi?

"Düşmanlarının gözlerinin önünde acizliğini mi göstereceksin ?" Ne diyordu bu sikik herif? Ölüyordum, oyuna gelmiştim. Zaten başından sonuna kadar acizdim. "Sadece bu tiyatro oyununun romantik bir son sahnesini oynayalım." Konuşurken zorlanıyordu. Ilık nefesleri boynumda süzülüyordu. Sanki ona gümüş hançeri saplayan ben değilmişim gibi umursamaz davranıyordu. "Peki." dedim. "Bu dramatik tiyatro oyunun adı ne?" Damarlarımda kol gezen acı yüzünden soluklanarak konuşmak zorunda kalmıştım. Boşta kalan eliyle çenemi kavradı. Başımı göğsünden ayırarak gözlerimizin buluşmasını sağladı. Boynundan çenesine doğru belirginleşen damarları sanki siyah bir iplik gibiydi. Göz çevresi siyaha bezenmişti. Verdiği nefesler yüzüme çarpıyordu. Nefesi kan kokuyordu. "Kukla`nın Ölümü." dedi. Kukla bendim ve bunun da gayet farkındaydı. Sanki sadece ben ölecekmişim gibi konuşuyordu. Ölüme bile kaybedemez miydi? "Hadi!" dedi. "Romantik sahneyi oynayalım." Gözlerindeki heyecan gerçek miydi? Aldığımız nefeslerden birini geri veremeyecektik. Biraz sonra yere yığılıp kalacaktık ve o... Gerçekten de deliydi. Rahat bir ölüm yok muydu? Belki Andrew`in kollarında sahte de olsa huzurlu bir ölümüm olabilirdi. Yüzümün önüne düşen saç tutumlarını kulağımın arkasına doğru itti. Yüzü ya gerçekten yaklaşıyordu ya da bilincimi gerçekten kaybediyordum. "Sadece." dedi. Nefesi yüzümü yalayıp geçti. "Ölene kadar öpüşelim." Ve dediği gibi de oldu. Ölene kadar öpüştük.