Yastığımın altındaki küçük el fenerini tek elime alıp diğer elimle kitabımın sayfalarını araladım. Sesler odaklanmamı zorlaştırsa da sorun değildi. Hayatımın fon müziği onların kavgalarıydı sonuçta. Bir süre sonra beklediğim olmuş ev sessizliğe gömülmüştü. Mırıldandığım çocuk ninnisiyle kitabı kapatıp kafamı yorganın dışına çıkardım. Sırtımı yatağımın başlığına yaslayıp bakışlarımı hala ellerimde tuttuğum kitaba indirdim. Koparmaktan kanayan tırnak etlerimin kanı, kitabın kapağını kirletmişti.

 Ağlamaya başladım. Kitabımın kapağı kirlendiği için...


" aptal ! " dedim omzuna vurup " aptalsın aptalın tekisin ! " diyip ayağa kalktım . Oda kalkıp " ayra yapma yüzünü bana dönme ne olursun yapma aşkını içinde yaşa de senelerdir yaptığım şeyi devam ettiririm ama arkanı dönme bana abinin arkadaşıyım abin olarak görüyor olabilirsin beni " dedi dönüp ona tokat attım . " aptalsın devran korkmaz korkağın tekisin ben burda senin için kahrolurken beni sevmiyor diye istemiyor diye gecelerce ağlarken aptalca bi nedenden başkasına aşıksın diye ağlarken telefonunu açmıyorum bana ihtiyacın varken deli gibi ağlıyorum bana başkasını sevdiğini söyleyeceksin diye aşkından kahroluyorum " diye bağırırken göğsüne vurup onu itekliyordum birden beni tutup dudaklarıma yapıştı .

Aden Ecrin, güneş mahallesinin ve ailesinin biricik öğretmen kızı peki ya Ecrin doğumda karışmışsa, gelin hep birlikte ecrinin hikayesine bakalım Gerçek ailem + mafya öğretmen aşkı

19 yıl sonra, asıl biyolojik babam beni yanında ister. İki baş belası abi. Ve bir de o abilerden birinin arkadaşı. Aşk Dostluk Aile Peşi sıra sıralanır. Keyifli okumalar.

Abimin arkadaşına birşey hissetmem yanlıştı, hep imkansız olan mı cezbederdi insanı?

Wattpad`de 100 bin okunma. "Bir adam ile yara bandının hikâyesini hiç duydun mu?" diye sordum meraksız bir tonda. Çünkü anlatmak istediğim sıradan bir hikâye değildi, kendi yazdığım bir hikâyeydi. Yüzüne bakmadığım için ne tepki verdiğini görememiştim ama onu tanıdığım kadarıyla -bu da çok uzun bir zaman dilimine tekabül ediyordu- şu anda hafif çatık kaşlarıyla bana bakıyor olmalıydı. "Hayır," dediğinde sesinde bariz bir sorgu vardı. Onunla konuşmaktan kaçındığımı çok iyi bildiğinden onunla sözlü iletişime geçmiş olmama oldukça şaşırmıştı. "Bir gün bir adamın kolunda ufak bir yara açılmış." diye başladım çatallı sesimle konuşmaya. "Çok ufak bir yaramış ama, öyle hastaneye gitmesine gerek yokmuş. Küçük bir sıyrıkmış sadece." Kalbim acıyordu. Keşke bu şekilde gelmesiydi bana. Böyle gelmeseydi. Hafifçe yutkundum. "Bir yakınından yara bandı istemiş. Kapatmış yarasını o yara bandıyla. Kısa bir süre birlikte yaşamışlar mecburen. Birkaç gün içinde iyileşmiş adam ve kolundaki yara bandını bir an bile düşünmeden atmış çöpe. İhtiyacı olduğunda hemen sarıldığı yara bandından iyileştiğinde hemen kurtulmuş." Sustum, çünkü devamını getirmek zordu. Ona hayır demek çok zordu. Hafif ıslanmış gözlerimi tekrardan gözlerine çevirdiğimde onun hâlihazırda bana bakan gözleriyle karşılaştım. Gözlerinin içine bakarak devam ettim. "Olan da yara bandına olmuş. Temiz, tertemiz yaşamı bir çöpte sonlanmış. Çok zaman geçmiş, en sonunda biri bulup temizlemiş." Keyifsizce tebessüm ettim bir anlığına dolu dolu gözlerimle. Gözlerimdeki bakışları dudaklarıma düştü. "Eskisinden daha iyi, daha temiz görünüyormuş artık. Ama..." Gözlerimiz birleşti. "İçi paramparçaymış." "Dilara..." Bu gece ikinci kez kestim sözünü. "Ben yara bandının yaşadıklarını yaşamak istemiyorum."

19 yaşındayken abisinin arkadaşı olan Ateş PUSAT`a aşık olan Karen AKHAN 4 yıl sonra tekrar karşılaştıklarında Ateş`i tanıyamaz...

Hayata dair hatırladığım ilk andaydım. Yine aynı evin bahçesinde eli yüzü toprak içinde kalmış ben ve karşımda onun ne kadar zaman geçerse geçsin çözemeyeceğim bakışları. "Dönmüşsün." İki yıl sonra karşımda onu böyle görmek her şey tamamlandı hissi vermişti. Ya da her şey asıl şimdi yarımdı ve yeni başlıyordu. "Döndüm."

Melis’in babasını hastaneye kaldırıldığında çarptığı kişiyi umursamaz çünkü hedefi sadece babasıdır ama çarptığının asla yer altının en güçlü mafya lideri olduğu dan habersizdir…

Hey! merhaba ben Nida, Nida Aksoy. Namıdiğer yer fıstığı... burası da evim yani Erik mahallesi. Her mahallenin bir delisi vardır, bizim mahallenin delisi ise kesinlikle bendim. Hayır, tabiki de tek başıma değilim. Siz birde benim saz arkadaşlarını görün.... Ben, mahallelinin eline doğmuş ve elinde büyümüş bir kızdım. Mahallemden dışarıda bir hayat var ise bile benim ilgimi çekemezdi. Ayrıca kim bu mahallenin insanlarından başka birini görmek isterdi ki... Bakmayın bana mahallenin delisi derler ama içerde benden daha beterleri var. Benim adım çıkmış dokuza inmez sekize.Ben biraz huysuz, biraz haylaz biraz da inatçı olabilirim ama bunlar benimde bir kalbim olduğu gerçeğini değiştirmezdi. Kimisi ben gülüyorum diye acılarımı yok saydı, kimisi de gülüşlerimden rahatsız olup onları soldurmaya çalıştı. Ama hiçbir zaman başarılı olamadılar. Nihayetinde bir Nida Aksoy kolay yetişmiyor. Sizde bizimle beraber bu çılgın mahallenin içinde yolculuğa çıkmak istiyorsanız emniyet kemerinizi takın

Kollarımı tutarak beni kendine çekti. "Gülüm,"dedi. "Bu bir çare aşık, her gün seni kaybetme korkusuyla yaşadı." Nefesi nefesime karıştı. "Gitme, ne olur gitme." Derin bir iç çektim. Gözlerine bakarak, "Tuğrul, asla seni bırakmam. Hiçbir yere gitmeyeceğim," dedim. Buruk bir şekilde gülümsedi. "Biliyorum, isteyerek gitmezsin, ama olur da bir gün, kendi zamanına dönersen, bana geri dön."

Eslem,” dedi, sesi biraz titreyerek. “Seninle büyüdüm, her anı paylaştık. Ama bu son zamanlarda, hislerim değişti. Sadece senin yanında olmak istiyorum; seni daha derin bir şekilde seviyorum." " Kalbimdeki bu duygular, çocukluğumuzun dostluğunun çok ötesine geçti. Her gün seni düşündüğümde, senin gülüşün içimi ısıtıyor. Seninle geçirdiğim her an, benim için çok özel. Ama en önemlisi, seni düşündüğümde içimde bir boşluk hissediyorum; sanki başka bir parçam eksik.” Bu sözler, beni derinden etkiledi. Kalbim birden ağırlaştı; hissettiğim karmaşık duygular karşısında ne yapacağımı bilemedim. Onun içindeki boşluğu hissettiği gibi, ben de onu düşündüğümde içimde bir şeylerin eksik olduğunu biliyordum. Ama Demir’in söylediği her kelime, benim için çok kıymetliydi. Her gün seni düşündüğümde, senin gülüşün içimi ısıtıyor sözü kafamda yankılanıyordu. İçimdeki duygular, adeta bir fırtına gibi coşuyordu. Demir “bir şey söylemeyecek misin” dedi. Gözlerinde bir şey söylememi isteyen bakışları vardı. Ama aramızda hala büyük bir engel vardı: Abim Çınar. Onunla olan sorunlarımız, Demir ile aramda bir belirsizlik yaratıyordu. “Demir,” dedim, sesim titrek bir şekilde döküldü. “Seninle ilgili hislerim de çok karmaşık. Ama abimle olan ilişkim beni durduruyor. Onunla barışmadan, bu duygularımı tam anlamıyla yaşayamayacağımı biliyorum.”

Karanfil Mahallesi’nde çiçekçi olan Kardelen’in hayatı Abimin arkadaşı-arkadaşımın abisi

Dramın ve komedinin birbiriyle ahenkli bir şekilde dans ettiği bu serüvende birbirinden kopmak zorunda kalan iki çocukluk aşkı bize eşlik edecek; Ali Agâh ve Efşan. Babasının hapse girmesinden sonra memleketinden gitmek zorunda kalan Efşan Duman yedi yıl sonra vedalaşma şansının bile olmadığı mahallesine geri döner. Aile sıcaklığı, dostları ve kalbini emanet ettiği adam yerli yerindedir. Fakat Efşan yılların ondan çaldığı gençliğine kavuşurken başına gelen belalardan nasıl kurtulacak? Her şey eskisi gibi tozpembe olacak mı? 🤎

Ben Yağmur Demir. Koşulsuz güvendiğim bir ailem vardı. Benden asıl gerçekleri saklayan… Sevdiğim bir adam vardı. Yalanlar üzerine gizleyerek sakladığım…Abimin en yakın arkadaşı. Bir abim vardı, koşulsuz güvendiğim ama güvenimi boşa çıkartan… Ben Yağmur Demir. İnandığım, güvendiğim ne varsa hepsini birer birer kaybettim. Kaybediyorum. Kendimi kaybetmemek için aşkıma ve dostlarıma sığınıyorum. Ben annemin rahminden düşen bir lanetim. Hikayeye başlama tarihi : 28.08.2021 Hikayeye bitirme tarihi : 29.07.2023 Güncellenmektedir

Senin gözünde sadece seni hırsları için isteyen bir kadınım değil mi? Öyleyim, biliyorum! Ya da şımarık bir zengin kız çocuğuyum değil mi? Ama öyle değil Alparslan, ben seni gördüğüm ilk an vuruldum. Dört ya da beş yaşlarındaydım. Annem ve babam yaşıyordu. Bana misafir geleceklerini söyleyince umursamamıştım bile ama sonra seni gördüm. Çok küçüktüm ama tek hatırladığım o yaşta bile seni görünce kalbimin hızlı atmaya başlamasıydı. Ben bu sözü verdim vermesine ama sen bir kere bile beni sevmedin! Senin hayatında her zaman silmek istediğin bir leke gibiydim!

Dedesi yüzünden abisinin arkadaşı ile evlenmek zorunda kalan Neva Kuğu🦢 "Sen siyahsın Neva, bunu kimse degiştiremez ama bende göründüğüm gibi beyaz değilim"

İdil Gök Akay Henüz yeni 19 yaşına girmişti. Yeni yaşının ona getireceklerinden habersizdi. Yeni bir aşk mı yoksa zaten varolan ama unutulmuş hisler mi? Peki ya kötü olaylar? Yeni yaşının getirdiği herşeye hazır mıydı? ❗Arkadaşlar kitap texting değil sadece ilk bölümü texting şeklinde ve o da zaten kısacık. Sırf texting sandığınız için ilk bölümü okuyup bırakmayın lütfen.❗ Ön gösterim: Abi2: Gök, saklanmayı keser misin? Abi2: Gök çık artık neredeysen. Abi2: Eğer kendin gelmezsen ben bulurum.

Alina doktorluğunu yapmak için İzmir`den İstanbul`a gidecekti. En yakını Murat’la aynı hastane de olacaktı. Onun için her şey çok düzgün ilerliyordu fakat İstanbul`a gittiğinde başına gelmeyen kalmadı. Kendini Ege diye tanıtan adamın hayatında buldu. Ege, dedesinin ölümünden sonra dedesinin onun üzerine yaptığı şirketi vardır ve annesi o şirketi Ege’den almak ister fakat Ege bunu istemiyordur. Annesi de türlü oyunlar çeviriyordu... Eğer bol aksiyonlu ve romantik kitap arıyorsan doğru yerdesin. Hemen kitabıma koşmalısın çünkü Alina’nın hikayesi seni bekliyor.

Abimin arkadaşı temalı seveceğiniz bir kitap

Asena`nın canı sıkıldığı için abisinin arkadaşına şaka yapmak ister ama başına gelecekleri tahmin edemez... UYARI!: Küfür içerir! NOT: Yazım yanlışlarım olursa diye önceden özür diliyorum, iyi okumalarrr...

Arkadaşımın abisi/abimin arkadaşı kurgusudur. Milkshake adlı kitabımın Gonca ile Barlas karakteri arasına kurulmuştur. Gonca: Ne Galatasaray`ı? Fenerliyim ben! Barlas: Maalesef, güzelim. Müstakbel Galatasaraylısın.

Bir gün sende sever misin beni? Seni hiç bir zaman karım olarak görmeyeceğim. Beni hiç bir zaman karın olarak görmeyecektin. O benim karım! Kardeşim dediğin insana dokunacak kadar aşağılık mısın? Sen benim karımsın! Karını sevgiline hizmetçi ettirdin! Çok pişmanım! Dilan ve Savaşın arasındaki ilişkiye yakından göz atalım mı?

20 yaşında olan Ayça abisinin arkadaşı olan Egemene uzun zamandır aşıktır fakat söylemeye cesaret edemez. Ta ki bir cesaretle mesaj atana kadar...

Gözümün içine baka baka oynuyor ve keşfettiğimi bilmediği hatasını gerçekleştirmek için fırsat kolluyordu. Evet evet, bunu ona söylememiştim. Sonuçta aşkı ve profesyonelliği birbirine karıştırmamak gerekiyordu değil mi ? Sıra bana geldiğinde kazanmam için gereken son iki hamlemden birini yaptım. Şimdi ise o hep yaptığını yapıp, yapması gereken ama asla fark etmediği hamleyi değil de diğer hamleyi yapacak ve ben onu şah mat edecektim. Plan kusursuz ve mükemmeldi. Yüzüme bir mühlet bakıp gülümsedi. Ya da hayır, gülümsemeden çok pis bir sırıtış sergiledi demek daha doğru olurdu. Olsundu son gülen iyi gülerdi. Sırıtışına karşılık verip gözlerimi ondan ayırmadım. O da bana bakarak taşı oynattı. "Şah mat." Yüzümden silinen sırıtış ile kaşlarımı çattım. Bu beklediğim bir hamle değildi. Aynı zamanda beklediğim bir söz de değildi. "Dur, ne ?" Gözlerimi tahtaya çevirdiğimde beklediğim değil de yapması gereken hamleyi yaptığını ve beni yendiği tüm Türkiye gibi görmüş oldum. Yüzünü hafifçe benimkine yaklaştırıp, konuştu; "Demek ki on yedinci piyona bu kadar güvenmemek gerekiyormuş değil mi? Ya da karşıdakini ezberlerken onun da seni ezberleyeceğini unutmamak gerekiyormuş. Olsun şansını seneye ben yokken bir daha denersin. Ve eminim ben olmadığım için, sen yine yenersin."