Ben seni aradım.6 yıl deli gibi aradım.yoktun hazal,hiç bir yerde yoktun.kafayı yedim ben ama sen yoktun!

Kalbimin her bir parçasını Miran Karat’a Feda etmiştim o ise düşünmeden beni Feda etmişti. Ben sevgimi bitirmiştim başka bir adamda o benden sevgimi bekledi. Sevgisini feda etmiş biri nasıl başka birini sevebilir ki?

Zorla Miran Bekiroğlu ile evlendirilen Helin aslantop`un hikayesidir.

Herkes Mardin’i iyi tarafıyla bilir mesela kültürel evler mimarlar yemekler görenekseller ama kimse Mardin’in o korkunç tarafını görmeyi cürret edemez ederse bilsin ki sıradaki kurban o dur 🥀🥀…

Tek başına kaderin ona çizdiği yola baş kaldırıp direnmiş, korkaklığını bir gece vakti eline aldığı okla ayaklarının altında çiğnemiş kadın için hayat bitmişti. O kim miydi? Sihir Börfa, amaçsızca katledilen ailesinin kanı üzerine geçmişte bir yemin bırakıp ondan ailesini alan aslanın peşine düştü. O öylesine bir aslan mıydı ki tek bir ok darbesiyle yaralansın? Yaşayan her canlı gibi miydi ki tek bir kurşun onu öldürmeye yetebilsin? O Alpâr sürü lideri Barz`ı. Tehlikeli fısıltı. Dili olanlar ismine dilsiz, kulakları olanlar adımlarına sağırdı. İzini süren kadın onunla başemezdi. ”Ya avcı olup onu avlayacaksın, yada teslim olup onun seni avlamasına izin vereceksin. Unutma avcı o acımayı sevmez.

Kraliyetin derinliklerinde, güneşin ışıklarının dans ettiği bir bahar sabahıydı. Ella, penceresinin önünde oturmuş, yeşil gözleriyle bahçedeki çiçekleri izliyordu. Sarı saçları, hafif rüzgârda dalgalanarak, sanki bir peri kızı gibi etrafa neşe saçıyordu. Ama prensesin kalbinde, dışarıda görünen güzelliklerin aksine bir kara bulut vardı. Annesi, her zaman onun peri kızı gibi olduğunu söylerdi, fakat o, kalbinin derinliklerinde bir başka kimliği saklıyordu...

``Seni nasıl sevmemi bekleyebilirsin o kadar olaydan sonra``dedi bağırarak bir Berdel`di onların hikayesi belki daha farklı tanışsalardı olabilirdi.Bir berdel kitabıdır.Tüm hakları saklıdır.İyi okumalar:)

Hayat kimileri için zorlu bir yol iken kimileri için taze bir papatyadır. Aşk elinizde olmadan sizi bulur ve bedeller ödetir. çıkmaz sokaklara girersiniz, kanlar dökülür, başarabilirseniz geceye gündüzü yaşatır başaramazsanız da cehenneme acıyı hissettirirsiniz daha bebeklikte birbirine mühürlenen iki yabancı ateşin ortasında izlemek ve söndürmek arasında zıtlıkta yanıp kaybolmakta özetle Hayatın 2 kişinin birleşmesi için oynadığı oyun içinde çıkmaz sokakta kaybolan iki yabancının hikayesi bu umarım begenirsiniz...

“Sen Bedransın! Niye merhamet edersin ki bana? Bilmez misin babam konağına giden yolları babanın kanıyla sulamıştır. Kanlının kızıyım ben! Nasıl rıza gösterirsin karın olmama?”

Toprak, Mardin’in güçlü bir aşiretinden gelen, İstanbul’un karanlık dünyasında yükselmiş bir adamdır. Babasının vurulmasıyla kendini yıllardır kaçtığı topraklarda, bitmek bilmeyen bir kan davasının içinde bulur. Düşmanı olan aşiretin kızı Çiçek ile zoraki bir evlilik, onun için sadece bir çözümdür. Ancak bu evlilik, sandığından çok daha büyük bir savaşın fitilini ateşler. Geçmişin intikamı, aşkın beklenmedik gücü ve ihanetten doğan bir son…

Berdel ve Töre serisi arıyorsanız hoşgeldiniz . . . Lina `nın hikayesine ...

Bir ölüm, kaç hayata mâl olur? Bir yetime kaç el sarılır, hangi elin sıcaklığı gerçektir, hangi elin bileğine dikenlerden bir bileklik asılıdır? Kan nereye sıçrar, nerede iz bırakır? Ömür o vakit mi biterdi? Gönül o vakit mi ölürdü?

Ben Efruz Avşin. Benim hikâyem bir ölümle başladı. Babam, Diyarbakır’ın meydanında, herkesin gözü önünde, bir infaz gibi katledildi. O gün toprağa yalnızca babamın bedeni değil, benim de çocukluğum gömüldü. O günden sonra içimde yalnızca bir şey filizlendi: İntikam. Yıllarca bekledim. Sabrı bir silah gibi kuşandım. Öfkeyi kanıma karışan bir zehir gibi taşıdım. Ve en sonunda, Cevher Ailesi’ne sızmanın en acımasız yolunu buldum: Onların kızını, eşim yaparak. Babamın kanının döküldüğü o meydanda, halkın gözü önünde onunla evlendim. İnsanlar bu evliliği konuştu, fısıltılar sokaklara yayıldı. Ama benim aklımda yalnızca bir şey vardı: Onların cehennemini ellerimle inşa etmek. Fakat kader, kalleş bir oyunun kurucusuymuş meğer. Zelal’in kim olduğunu öğrendiğimde, planımın çelikten duvarları çatırdadı. O, babamı öldüren adamın kızıydı. Düşmanımın kanını taşıyan bir kadın… Kendi soyunun günahlarını sırtında taşıyan bir mahkûm… Ama Zelal yalnızca bir isimden, bir soydan ibaret değildi. Onun da kendi geçmişi, kendi yaraları vardı. Onun da yeminleri, benim kadar ağırdı. Kan davası bizi birbirimize bağlayan bir zincir olmuştu. İkimiz de aynı hikâyenin farklı sayfalarıydık: bir yanda annesinin katiline ve ailesine duyduğu öfkeyle yaşayan bir kadın, diğer yanda babasının kanının bedelini ödemek için yemin etmiş bir adam. Zelal, hem babasının utancı hem de kendi geçmişiyle savaşan bir kadındı. İkimiz de intikamın ağırlığını taşıyor, kanla yazılmış kaderimizi değiştirmeye çalışıyorduk. Ama bu döngüde bir kazanan olabilir miydi? Yoksa kan davası, bizi birbirimize bağlayan zinciri daha da ağırlaştıracak mıydı? Ama gözlerine baktığımda, orada yalnızca düşmanımı değil, kendimi gördüm. Aynı öfke, aynı hüzün, aynı lanetli kader… Biz, kanla yazılmış bir masalın iki tarafıydık. Şimdi önümde yalnızca iki yol var: Ya babamın kanı için yeminimi tutacak, bu döngüyü bir kez daha kanla mühürleyeceğim… Ya da Zelal’in yaralarını kendi yaralarım gibi görüp, bu laneti paramparça edeceğim… Ama bir şey kesin: Bu hikâyenin sonu, ya mezarla ya da yeni bir başlangıçla yazılacak.