Bir konuya bağlı kalmadığım şiir kitabı, genelde o gün o hafta ne yaşadıysam hakkında şiir yazıyorum.

0549: fotoğraf* 0549: güzel seçim ufaklık. 0549: sessiz ve gözden uzak tam cinayet işlemek için yaratılmış resmen baksana dizayna

Babası onu terk ettiğinde küçük bir kız çocuğuydu, annesi öldüğündeyse henüz büyüyememişti.

Bana ait olan ve özenle yazdığım şiirlerimi paylaşıyorum.

Ülkenin en prestijli okulunda; ihanetler, sorunlar birbirini kovalarken dört yakın çocukluk arkadaşı birbirini nasıl bir bilinmezliğe sürükleyecekti. Lara Sezgin olayların merkezi olmaktan kaçarken kendini hep en başta bulmak zorunda kalacaktı belki de. "Üzgünüm Parla ama onu ilk ben sevdim." "Sen kendinden başka kimseyi sevmezsin, bencilsin ve bencilliğin seni hep kötülüğe sürüklüyor."

Bugün dersim erken başlıyordu. Saat yedi de orada olmam gerekiyordu. Ama dün akşam Araf’a söylemeyi unuttum. Şimdi ise hazırlanmak için banyoya girdim. Çıktığımda, hazırladığım kıyafetleri üzerime geçirdim. Tamamdım artık aşağı ineceğim sırada tartışan Araf ve Selim amcanın sesini işittim. İş ile ilgili olabileceğini düşünüp bir merdiven indim ki Araf’ın “Nalin, gerçeği öğrenmeye çok yakın!” demesini işittim. Ve onları dinlemeye başladım. “Arslan’ın gelişi hiç iyi olmadı. Her şeyi anlatacak!” dedi. Kime neyi anlatıyordu ya!? “Nalin, öğrenmeyecek!” dedi Selim amca sertçe. “O bana çocukluk arkadaşım Gökhan ve Asmin’den kalan iki hatıra Arslan ve Nalin! Yıllar önce bizden aldılar ve öldü diye bilirken; dayısına vermişler ve yıllardır gerçek ailesi sandığı kişilerin gerçek kimliğini öğrenirse bizim açımızdan hiç iyi olmayacak!..” dedi. Söylediklerini algılamaya beynim yetmiyordu. Ne demek ya gerçek ailesi değil, ne demek lan! Arslan... Ne yani ailem, ailem değiller mi? Arslan benim abim mi? Dona kalmıştım. Tek bir adım atamıyordum, olduğum yerde kilitlenip kaldım resmen! Gerçek neydi? Gökhan ve Asmin kim? Araf kim? Selim kim? Arslan kim? Ailem kim? Kim lan bunlar!? Madem gerçek saklanıyordu benden, bu puzzle oyununu ben tamamlayacağım...

Hayatı boyunca hiç arkadaşı olmayan ve ailesinden de sevgi görmeyen Nehir`in günün birinde onu gerçekden seven biriyle tanışması.. Fakat Nehir`in bilmediği şeyler vardır peki ya Nehir bu sırrı öğrenirse? "Bu bizim hikayemizdi. Ne olursa olsun bizim hikayemizdi." ~gerçeksevgibumu? ~beniniyesevmediniz?

Ailesi dağılmış ve insanlardan befret ede bir kız ama hiç ummadığı bir zaman karşısina çikan bir yakışiklı..

Seni sevme ihtimalim 48 saat 22 dakikalık çalma listemdeki en sevdiğim şarkının karışık çala bastığımda ilk çalan şarkı olması kadar imkanlıydı. Senin beni sevme ihtimalinse dünü tekrar yaşaman kadar. Bende tek sen çal diye senin dışındaki tüm şarkıları play listten kaldırdım. Ama sen istesende dünü hiç yaşatamazsın. İşte böyleydi benim aşkım senin için 762 şarkıyı çıkarmıştım. Sen imkanlı ol diye. Benim olmaman için 762 etken vardı, ben onları tek tek yok etmiştim. Sense seni dinlememe hiç izin vermedin.

ilk terk edilme deneyimimi 12 yaşında annem tarafından terk edilerek yaşadım. merhaba Asena ben gelecekte eli kana bulanacak bir kraliçe

Kendime ait şiirlerden oluşan bir kitaptır. Detaylı ve hoş bir açıklamayı zamanla yaparım. Merhabalar öncelikle, Bendeniz kendi içinde kendini kaybetmiş küçük bir yazar. Büyük bir boşluktayım diğer kitaplarımın yedekte bölümü olduğu için atabiliyorum ama aslında son 4 aydır filan tek satır yazı yazamadım. Bitik durumdayım. Her neyse sadece birkaç dize şiir yazabiliyorum. Onları da paylaşmak istedim. Aslında küçüklük travmam sebebiyle şiirlerimi paylaşmıyorum. Kötü zamanlardı. Neyse nedense artık içimden ne varsa paylaşasım geliyor. Önemli değil sizler okursanız ve yorum yaparsanız sevinirim. Okuduğunuz için teşekkürler saygılar efendim... BayanGizem

“Neden, böyle yapıyorsun?” dedim. “Beni sadece gördüğünle yargılamanı kabul etmiyorum! Beni dinle sonra ne yaparsan yap! Ama dinle!” dedi ses tınısı biraz yüksekti. İkilemde beni bırakıyor, dinlememi istediği şey neydi, neden bu kadar ısrar ediyordu? “Anlat dinliyorum,” dedim. “Gidince konuşuruz,” “Nereye gidiyoruz?" “Gidince görürsün!” Hay böyle işe de! Desem de sustum ve yolu izledim. Yol uzayıp gidiyordu, ağaçlar bize eşlik ediyordu. Bu sessizliğin ardındaki gerçeği merak etmiyor değildim. Aniden bir yola saptı ve bu yolun sonunu çok iyi biliyordum. Beni neden buraya getirdi. Merakla baktım ama yüzünde bir ifade yoktu. “Neden geldik buraya?” diye sordum. “Gerçeği öğrenmek istemiyor muydun? Sana tüm gerçeği anlatacam...” dedi. “Neyin gerçeği lan... Burada bu mezarlıkta ne işimiz var?” diye bağırdım. Beni Bartu’nun mezarlığına getirmiş olamaz! Bu kadar acımasız olamazsın!.. Araba durdu ve aşağı indi. Ben ise ağlamamak için derin nefes alıp veriyordum ama başarılı olamadım. Bartu hayatımda olsaydı bunların hiçbirini yaşamayacaktım...

Kafamdaki sesler susmuyordu. Biliyordum ki hiç susmayacaktı. Düşünmekten yorgun,bir o kadar da bıkkındım.Yaptığım en ufak hatayla çevremdeki herkesi kendimden uzaklaştırıyor,sonrasında yalnızlığın esiri oluyordum.Yaşama amacımı sorgulamaktan da öte kendimi sorguluyordum. Ben kimim, ve neden yaşıyorum? Bir insanın kendini tanıması o kadar zor olmasa gerek değil mi? Maalesef benim için hayattaki en zor şey. Hayata 0`dan değil 6 yaşından başlamış olmamdan dolayı sanırım...

Geçmişte babasıyla bir sır perdesinde geri dönme sözü ile vedalaşan bir kız ..... yetimhanede büyüyüp 18 yaşına geldiğinde onun için olaylar daha yeni başlıyordur Bir oğlan Annesinin biriciği ,babasının ise mahkum gibi bir hayat yaşattığı oğlu Bu ..... "Ateş ile barut` un hikayesi" Bu....... Açelya ile alaz `ın hikayesi 🔥

Yaşarken ölebilir miydi insan? Ben kaç defa ölüp yeniden dirilmiştim? Yaşıyordum,bir ölüden farksız nefes alıyordum.Düşmüştüm,sürünmekten başka bir şey yapmıyordum.Çabalıyorum,olduğum yerde dönüp duruyorum. Bana neler oluyor? Ölüyor muydum yoksa sürünmeye devam mı ediyordum?

tik tak tik tak dön de arkana bak... tik tak tik tak hayata hep daha dikkat...

Hayat, doğumdan ölüme kadar olan sancılı süreç. Yaşam nedendir bilinmez ama öç almak ister gibi tüm kuvvetiyle çöküyor omuzlarımıza. Sırtımızdaki yükten başımızı kaldırıp gökyüzüne bakamıyoruz. Ayaklarımızın altındaki bataklığa her gün biraz daha batıyoruz. Peki, kim söyleyecek neden bu kadar çırpındığımızı, yaşamak için uğraştığımızı. Biz insanlar hayat deyip geçiyoruz. Olabildiğince basite indirgiyoruz. Ama içinde boğulduğumuz bu hayatta, çektiğimiz acıları nereye koyacağız? Belki bir drama olur. Belki bir roman, sineme filmi ya da hiçbir şey olmadan silinip gideriz bu dünyadan. Diğer herkes gibi. Bir masal anlatayım. Bir varmış bir yokmuş…

Bazı hikayeler hiçbir zaman sona ermez. Onlar, geçmişin derinliklerinde saklanır ve bir gün yeniden hatırlanmayı bekler. Mahperi Şahiner, yıllardır unutmaya çalıştığı hatıralarla bir Kasım akşamında yüzleşmek zorunda kalır. Bir çiçekçinin vitrininde gördüğü kasımpatılar, onu geçmişin kapanmamış defterlerine ve yarım kalmış hikayelerine geri çeker. Bu çiçekler, yalnızca güzellikleriyle değil; taşıdıkları acı ve hatıralarla da Mahperi’nin kalbinde derin izler bırakmıştır. Mahperi, geçmişin ağırlığıyla baş etmeye çalışırken kendi kırık hikayesini onarıp yeniden yazmanın yollarını arar. Peki, kasımpatılar gerçekten bir sonu mu işaret eder yoksa yeni bir başlangıcın anahtarı mıdır?

Yalnız kalmak bir neden değildir bir zorunluluktur peki sen bu zorunluluğu alt edersen yalnızlar umut eder mi? Cansu kendi ailesinde bile yalnızlık çeken o kız kendi içinde sürekli savaş veren o kız bu savaşı kazanır mı? Kim bilir belki de karşına bir umut çıktı da cansuyada umut oldu işte o umut ne zaman gelir?

Psikolojik sorunları , tavmaları , yemek problemleri ( Anoreksiya Nervoza) olan , acısını içinde yaşayan, ailevi sorunları olan , aşka da inancı kalmayan , depremzede bir kız olan MERVE ile Sağlık sorunlarıyla uğraşan ( lösemi ) yine de her seferinde güçlü bir şekilde ayağa kalkıp yoluna devam eden yiğit ARSLAN’ın İMKANSIZ’a yakın bir aşk hikayesidir bu. Yolları Aydın da kesişen gençler kaderin cazibesine kapılırlar. Güçlü başlayan aşk hikayeleri ikisinden birisinin ölmesiyle son bulur acaba hangisinin ? Sizler için yazdım. Umarım beğenirsiniz. IMKANSIZ Benim basilan ikinci kitabim. KDY ile cikardim. Yaklaşık 10 bin kelimeden ve 68 sayfadan olusan kisa bir kitap. Stephen Zweig tarzinda ki ilk ask hikayesi denememdi ama sanirim onu bir romana dönüştürmek üzereyim. Devamini sizler icin buraya yazicam.

Köklerinden atılan bir kız hiç ait olmadığı bir aileye dahil oluyor,onların köklerine tutunuyor.Onlarda güç buluyor ve özel harekat polisi olarak ona yaşatılanların intikamını almak için köklerine dönüyor. HİKAYEMİN KİŞİ,KURUM VE KURULUŞLAR İLE HERHANGİ BİR BAĞLANTISI YOKTUR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR.TELİF HAKKI SAKLIDIR TEK BİR CÜMLEMİN DAHİ BAŞKA KİTAPTA GEÇMESİ HALİNDE RESMİ İŞLEM BAŞLATILACAKTIR.

[1-10 gün arasında bölüm yayınlıyorum] Siz hiç bir öğretmene aşık oldunuz mu? Ben oldum.

Yalnızken neler yapıyorsunuz veyahut yalnız mısınız? Yalnızsanız bu durumdan nasıl kurtuluyorsunuz yada kurtulmak istiyor musunuz?

içime attım yine, beni öldürsünler diye. © 𝗶𝗺𝗮𝗰𝗯𝗲𝘁𝗵

bizim renkli çiçeklerimiz vardı, canımızdan çok sevdiğimiz.