İnsanın varlığı ve bu dünyaya geliş amacı yaşamak, insanlar ile olan etkileşimleri insanların sınıflandırılması, insan beğninin ve kendisinin bu hayattan beklentisi var olmak. Herkes kendisinden bir parça bulucaktır. Keyifle okumanız dileğiyle.

Hayat neden hep seçimlerden ibaretti? Neden seçimlerin sonucunda bir taraf kaybederken, diğer taraf kazanıyordu? Bir çocuk... Seçilmeyen bir çocuk... Gözden çıkarılan çocuk... Onun için savaşılmayan bir çocuk... Alparslan KOR... Hayatı boyunca seçilmeyen, birinci sıraya konulmayan çocuk... Şimdi birincilik madalyası ile ülkesinin birincisi ama ailesinin hiçi... Seçilmemişti o... Ama seçilmek içinde savaşmamıştı... Sadece onu seçmeyenlere berbat bir yaşam vermek istiyordu... Yapacaktı da! O koskoca Dünya Kik Boks Şampiyonu Alparslan KOR`du! Her şeyi bitirecek ve huzurlu bir şekilde ölümü bekleyecekti. Ya da bekleyecek miydi? Hepsinin cevabını hayat verecekti...

"Sakın!" diye bağırdı duygu duvarını kırarak. "Eğer o silahla kendini vurursan bunun dönüşü olmaz Efil!" Acıyla kahkaha atmaya başladım. Herkes benim bunu yapacağımdan o kadar emindi ki, korkuyorlardı. Haklılardı da. Yapacaktım. "Niye?" diye fısıldadım gülümsemem yüzümden yavaş yavaş silinirken. "Bu silahı bana yıllar önce doğrultan sen değil miydin? Bu silah benim sonum olacaktı zaten şu an seni korkutan şey ne Karan!" Cevap vermedi. Veremedi. Dudakları lâl oldu bu gece. Korkuyordu. Beni kaybedecek olmaktan korkuyordu. O korkmazdı, onun istisnaları olmazdı. Ben hariçtim. "Nefretten aşk doğamaz demiştin." dedim tüm uzuvlarım acıyla sızlarken. "Haklıydın. Biz nerede başlarsak orada biteriz. Nefretin benim sonum olmasına izin vermeden ben kendi sonumu yazıyorum." "Yapma Savcı." dedi ben silahla ateş etmeden hemen önce. "İnsanlar yanılır ama ben yanılmaz demiştim ya sana, ilk defa haklı çıktın. Yanıldım. Nefret aşka dönüşürse şayet, o adamı kimse tutamaz. Aşk gerçekten her şeyi yenebilecek olan tek duyguymuş çünkü." "Duygulara yeri olmayan sen mi söylüyorsun bunu? Aşk nedir bilmiyorsun bile!" "Evet!" dedi bağırarak. "Aşk nedir bilmiyorum, tek bildiğim senin yanında kendimi kaybettiğim. Kalbimin hızlanmasını sağlayan, tek bir gülüşünle bana tüm dünyayı yaktırabilecek güce sahip olan tek kadın sensen ve buna aşk denmiyorsa ben hastayım Savcı. Ben yenildim." Bu cümlenin devamını duymaya hazır değildim. Söyleyemezdi. "Ben senin yenilmeni beklerken, ben sana yenildi-" Başımı ağır ağır sallarken cümlenin devam etmesine izin vermeyerek, acımadan iki el silah sesinin duyulmasını sağladım. Bedenim yere kapaklandı. Tüm feryat dolu sesler umurumda olmadı ama diz çökmem için bana emreden Karan Kızıltuğ`un gözyaşları içinde yerde diz çöktüğünü görmek bu gece için en kötü ikinci şeydi.

Bir şehir... Bir ev... Bir okul... İki kardeş... İntikam ile harlanan bir çift koyu yeşiller... Aranan suçlular... İfşalanan öğrenciler... Gizli, bilinmeyen sırlar... Sonu gelmeyen hırsın Kumsal için ne denli kolay olacak? Kardeşinin intikamı ile çıktığı bu yolda onu neler bekliyor olacak? Biz bu intikama hazırız! Peki ya siz hazır mısınız? " Sana yeminim olsun ki poyraz AKDOĞAN! Senin soyadın kadar temiz olmadığın gibi Benim yeşillerimin intikamı ve kini de sana temiz ve masum olmayacak!! "

Aslında Wattpad`de yazıyordum fakat kapandı buraya geçtim. İyi okumalar! "Ben her şeyimi kaybetmişim ama sen hala sadece kendini düşünüyorsun. Bana ailem ol diyorsun Kuzey! Kusura bakma ama ben bu sevgiden yoksun büyüdüm. Sana aile sevgisi aile sıcaklığı veremeyecek kadar kötü bir kadınım."

Zihnimde akmakta olan bir kum saatinin sesini duyuyordum. İnce, dar kısımdan geçen tanecikler üzerime doğru akıyordu. Bedenime yapışmış kum tanelerinin ağırlığı, ruhumdaki ağırlığa eşitti. Sanki geçmiş, üzerime çöküyordu. Andromeda. Beni geçmişimle yüzleştiren oyunun adı buydu. "Ben bir yazarın, hiç yazmak istemediği karakterim. Ruhumun saklandığı ruhun, kaybolan siluetiyim. Karanlığın, şimdi en aydınlık yerindeyim. Dilimden düşmeyen ölümün, en silinmez sahnesindeyim." *** dokuz kasım pazartesi ∣ 2020 Kitappad başlama tarihi: 17.08.2024 TÜM HAKLARI SAKLIDIR © HERHANGİ BİR ÇALINTI, KOPYALAMA VE BENZERİ ŞEYLER SÖZ KONUSU OLDUĞUNDA, GEREKLİ HUKUKİ İŞLEMLER BAŞLATILACAKTIR.

Kokuyu alıyor musun? Yağan küllerin altında kalmış çukurlardan gelen kokuları... İşitiyor musun? Derinlerden yankılanarak gelen inlemeleri... Görüyor musun? Bütün dehşete rağmen küllerin arasında açmış olan o kızıl çiçekleri... Korkuyor musun? Endişeli misin? Yoksa hiçbir şey hissetmiyor musun? Algılayamıyor musun? Merak etme. Bu özelliğini yitirmiş olsan bile daha fazlasını kazanacaksın. Geçmişinin peşinden koşmaya devam et.

Babası tarafından yıllarca bir eve hapsedilen Büge, bir gece öldü sandığı abisi tarafından bu zulümden kurtarılır. Abisiyle yaşamaya başlar ve abisinin arkadaşı olan Asil`e karşı sevgi duyar. İlk başlarda abisi her ne kadar karşı çıksa bile bu ilişki bir şekilde sürer ancak Büge bir şeyleri öğrenmeye başlayana kadar...

Dokuz yıllık kinin, nefretin bugün son olacağı gündü ama bundan o dahil benim haricinde kimsenin haberi yoktu.

Yıllar önce ihanete uğrayan bir adam... Uygur Karavola Çaldığı bir bilekliğin pişmanlığını ve korkusunu kalbinde taşıyan bir kadın... Gül Aydanova Bir yabancının ziyaretinden sonra eski düşmanların ortaya çıktığı, intikam kokusunun asla dağılmadığı bir zaman... Ortaya çıkan gerçekler ve sırlar... Yalanlar... Geçmişin tuzağında kalan bir çift... Havaya karışan tehlike ve aşk kokusu ikisini de engebeli bir yola sokar. Peki bu yolun sonunda Uygur Gül`ü affedebilecek ve koruyabilecek midir? Gül gerçeklerin urganından sıyrılıp her şeyi kabullenebilecek midir? *Olaylar, kişiler, mekanlar, kurum ve kuruluşlar tamamen hayal ürünüdür. *Argo, hakaret, şiddet ve ölüm içerir

İki kişinin birbirine olan nefreti ve kini yavaş yavaş bir aşk meselesi olmaya başlamıştır

Konuşacaklar, suçlayacaklar, hatayı hep sende bulacaklar. Ön yargılı davranacaklar, yargılayacaklar, yalnız bırakacaklar, zaten insanlar hep başkalarını suçlar. Ama vicdanın rahatsa gerisi mühim değil! Sen keyfine bak! İnan hiç biri önemli değil! Bırak haksız oldugunu düşünüp suçlasınlar, diledikleri kadar konuşsunlar ne çıkar? Onlar inanmak istediklerine inanmaya devam etsinler, bence çok da önemli değiller. Sen kimseye bir şey ispat etmek zorunda değilsin ve ayrıca sana inanmayanlara zaten hayatında da yer vermemelisin...