Kitap Tür Kategorileri

{Karıştırılan bebekler kitabıdır} NOT: BU KİTABI WATTPADDE YAYIMLAMIŞTIM notlardakonusuraga HESABIMDA BÖLÜM YAYIMLAYAMADIĞIM İÇİN BURADAN BAŞTAN ATIYORUM! Yıllar sonra gerçek ailesini bulan Arven`in hikayesi... "Beni affedebildin mi?..." Korkarak sorduğu soruyu içimden cevapladım. Affettim abi.. hayır, bunu içimden söylemiştim.

Ayaz Demir Göktürk ve Asil Göktürk ikizler ve anasınıfından beri arkadaş oldukları İrem kesim 8.sınıfdan mezun olduktan sonra İstanbul dan Orduya taşınmak zorunda kalır bu üç arkadaşın arasına 884 Kilometre girer. yıllar sonra üniversite okumak için geri İstanbul`a dönen İrem o zaman bir eve taşınır komşusu Ayaz demir ve Asil olduğunu bilmiyordu, şans eseri karşılaşan Ayaz ve İrem ilk başta bir birilerini tanırlar ama emin olmazlar ve hikaye böyle başlar... hikayenin ilk bölümleri geçmişi anlatıyor!! Bu kitabı 8 yıl beraber olup 8. yılın sonunda orduya taşınacak olan İrem`im adına yazıyorumm.

"Birbirinden gök ve yerin uzak olduğu kadar uzak olan bu iki insanı bir resimde birleştiren kaderinde bir bildiği ve bize çizdiği bir ufuk çizgisi de vardır" ••• "Bu çizginin üzerinde birlikte yürümeye benimle bu kaderi paylaşmaya var mısın ? Benimle bu hayatı birlikte yaşar mısın?" ••• "Biliyorum çok erken gelebilir ama ben her şey için geç kalmış bir adam olarak bu konuda erkenci olmak istiyorum ve bunu uzatıp beklemek istemiyorum benimle bu milyonda bir olan ihtimali gerçekleştirip bu hayatı ,kaderi benimle birlikte paylaşır mısın Yasemin çiçeği?" ******************************** Birbirlerinde aşk ve sevgiyi bulan iki genç bir sülkast sonucu yıllarını kaybetikten sonra tekrar kader onları buluşturduğu zaman bambaşka kişiler olarak ve bir çok sorumluluk sahibi halde olurlarsa... Eğitim için girdikleri akedemide bambaşka bir şey karşılarına çıkan 12 genç asıl görevlerine yıllar sonra Şimal`in kaptanın`ın dönüşüyle birlikte alır, iki ekip tekrar toplanıp eğitilme amaçları olan asıl görevlerinde görevlendirlirler... Bu iki düşman ailenin çocuklarının devletleri,kardeşleri ,sevgi ve aşk için verdikleri savaş... ********************************

Öyle biriydim ki ben var olsam da yok gibiydim. Bir hiç gibi... Ve öyle biri vardı ki olmasa da var oluyordu. O, her şeydi...

Atalay yıllar sonra aşık olduğu kadını ve onun yanında onun kızını görürse...

Geçmişimi bir toprağın altına gömerken o günler de bıraktığım herkesten koşarak uzaklaşmıştım. Giderken büyük bir bomba patlatmış ve hepsinin benden nefret etmesine neden olmuştum. Ben, beni seven kim varsa onların içlerine benim için öfke tohumları ekmiştim. Benden nefret etmelerine neden olduktan sonra da arkama bile bakmadan hepsini terk etmiştim. Yıllar geçmişti ve şimdi geri dönüyordum. Kalplerine nefret tohumu ektiğim insanların karşısında duracaktım ve bundan bir saniye bile nefret etmeyecektim çünkü ben bunu hak etmiştim. Onlara yalan söyleyip, kendimden nefret ettirdiğimde geri döneceğimi asla bilmiyordum. Bunu planlamamıştım, hayat söylediğim yalanın cezasını çekmem için beni tekrardan buraya göndermişti. Kaçtığım yere, koşarak geri dönüyordum. Vuslat Mahallesinden bir sonbahar akşamı kaçmıştım ve yine bir sonbahar gecesi geri dönüyordum. Karşılaşacağım her şeyi önceden biliyordum. Bütün mahalleli benden nefret ediyordu çünkü onların sevdiği insanların kalbini kırmıştım. Çünkü ben onları, ailem dediğim insanları paramparça etmiştim. Geri döndüğümde neler yaşardım, hayat bana ne getirirdi bilmiyorum ama Vuslat mahallesine adım attığım andan itibaren savaşmam gerektiğini biliyordum. Beni orada istemeyecekleri ama ben orada kalacaktım. Hatamın bedelini ödeyecektim ve bana bunu kalbini ilk paramparça ettiğim insan ödetecekti. Hatamın acısını herkesten daha çok kırdığım kardeşlerim ödetecekti. Geri dönüyordum ve artık hiçbir şey eskisi gibi değildi. Her şey eskisi gibi olabilir miydi yoksa her şey daha da mı karışacaktı bilmiyordum ama savaşırken sadece onlarla değil kendimle de savaşacaktım. Savaş başladı, yere ilk ben düştüm. Savaş devam etti, ayağa kalktım. Savaşın sonu gelecekti, kim kaybedecekti, işte asıl mesele buydu.

Yıllar önce birbirimiz için herşeyi yapacak beş kişiydik, ama şimdi bir yabancı olduk. Hepimiz biliyorduk bu hikaye bitmemişti ve bir gün ansızın devam etmeye başlayacaktı ama zamanından hiç birimiz emin değildik, bir kişi hariç. Yıllar önce bedelini ödemiştik suçumuzun ve o gün bizim son günümüz sanmıştık. Ama herşey Güneş Doğarken başlamış, Güneş Doğarken bitmişti. Şimdi de bittiği yerden tekrardan Güneş Doğarken başlayacaktık. Eskisi gibi olacak, birbirimiz için canımızı verecek ve herşeye herkese rağmen dimdik duracağız. Hatalarımıza, yanlışlarımıza ve yalnızlığımıza rağmen tekrar biz olacağız.

Sevdiği kişiyi arıyordu yıllardır...Sonunda ailesi ile iletişim kurabilmişti, onu görmek istiyor musun dediklerinde evet demişti. Bir konum attılar, süslenip gitti, gülümsemeyle girdi odaya. Durdu, bir tabut vardı...Aldığı çiçekler yere düştü kendisiyle beraber.