"Gerçek bazen kanla yazılır..." Selis Kandemir, annesinin gözleri önünde katledilmesiyle başlayan karanlık bir geçmişin kurbanı değil, intikamını alacak bir savaşçıdır. Yıllarca süren sessizlikten sonra, eline geçen bir kolye ve isimsiz bir mektup, onu kendisi gibi geçmişi kanla yazılmış sekiz kişiyle bir araya getirir. Her biri farklı acılarla yoğrulmuş, her biri gerçeğin peşinde... Ancak bu yol arkadaşlığı, sırlarla örülü. Güvenin sınandığı, dostlukla düşmanlığın iç içe geçtiği bu yolda, gerçeklik algısı paramparça olacak. Kimin geçmişi sahte, kiminki kan kadar gerçek? Ve en önemlisi: Selis, annesinin katillerini bulduğunda hâlâ aynı kişi kalabilecek mi?

Tırtılın siyah kelebeğe dönüşüm hikayesi.... * Sevdiği adamın kendisini sevmesi için kızın kendini bambaşka birine dönüştürmesini anlatan karanlık romantizm konulu hikayedir. * Yalnız kız bu dönüşümü tek başıma tamamlayamaz. Ona yardım etmesi için okulun en tehlikeli çocuğundan kendisine yardım etmesini ister. Bakalım neler olacak....

TokaAvcısı:Mavi sweatshirt. Muz toka. Sinirli kaş. Ve yine gülmemek için kendini zor tutan dudaklar. Senin o "umrumda değil" haline bile ayrı düşüyorum. MuzTokalı:?? Şey... Sen kimsin ve neden kulağımın arkasından mesaj atıyormuşsun gibi hissettim? "İki anonim hesap, binlerce kelime... Ve gerçeğe giden tek bir yol."

Siz: Allah belanı versin senin Siz: serçe parmağını masanın köşesine vurursun inşallah Siz: tuvaletteyken peçete kalmasında bokunu peçetenin kartonuyla silmek zorunda kal Siz: Dünya ters dönsünde everest dağı bir yerlerine montelensin Siz: O kadar boyun var zeka sıfır Çınar: Ne pluyo ln • Kantinde onu ezen çocuğa mesaj atan Zuhal, sonrasında Çınar`ın onu merak edeceğini nereden bilebilirdi? Not: Küfür ve argo içerir

Açıklama sonradan eklenecektir.

“Dikenler kendini korumak içindir. Bazen de… yanlış insanların girmesini önlerken doğru insanın yaklaşmasına engel olur.” Berlin’den İstanbul’a sürüklenen Neriman, kimseye güvenmeyen, dokunmayan, yaklaşmayan bir kızdır. Ta ki okulun nazik , düşünceli basketbol kaptanı Can, onun yüzündeki çatlakları fark edene kadar. Bir kirpinin kalbi… Dokununca değil, dokunmaktan korkmadığında atmaya başlar.

Sanki insanların ayakları altında ezilen, her adımda biraz daha değersizleşen bir araziydim. Kara topraklarım susuzluktan, en çok da değersizlikten çatlamıştı; ne bir yeşerme ümidi ne de uğruna uğraşılacak bir verim kalmıştı. Herkes ezip geçmiş, kimsenin ayak basmayacağı bir çöle dönmüştüm adeta. Ta ki bir gün, avuçlarında masumiyetin safiyetine sahip izlerle küçük bir erkek çocuğu gelene dek. Hiç tereddüt etmedi, avuçlarında gizlediği beyaz nilüfer tohumunu kurumuş kara topraklarımda sakladı. Yıllardır çektiğim su hasreti, küçücük bir erkek çocuğunun küçücük elleriyle bana emanet ettiği o umutla son bulmuştu. O umut bana o gece yağmuru getirdi. O umut beni o gece bataklığa dönüştürdü

"Are they lovers?" "Worst."

Kendi halinde yaşayan tıp fakültesi öğrencisi Kayra bir gün fazla miktarda paraya ihtiyacı olduğu için ek iş aramaya başlar.Arkadaşı sayesinde bulduğu tekerlekli sandalyeye bağlı bir adamın bakımını üstlenme işini başta kabul etmez fakat sonra kararı değişir. Bakacağı adam yani Doğan önceki nişanlısı yüzünden kadınlara güveni olmayan ketum bir iş adamıdır. Kader yine de ağlarını örer ve onları bir araya getirir. Peki onlar bir arada kalmayı başarabilecekler midir? "Benimle hiç konuşmayacak mısınız?" Yüzünde herhangi bir duygu belirtisi yoktu."Pekâlâ bende kendi kendime konuşurum.Yapmadığım şey değil sonuçta" yine tepki vermedi.Hep yaptığı gibi sadece yüzüme baktı.

Geleceği olamayan herkes için..

533: Merhaba. 533: İdil. 560: Merhaba Ilgaz 533: Napıyorsun 560: Öyle oturuyorum sen 533: Oyun oynuyorum 560: İyiii 560: Ne oynuyorsun 533: Pubg mobile 560: Güzell 533: Sen bir şey oynuyor musun 560: Pubg mobile oynuyordum sonra bıraktım 560: Şimdi FC Mobile oynuyorum ama giremiyorum derslerden dolayı 533: Hiç oynamadım 560: Öğretirim:) 533: Bakarız 560: Aynen

Arel abisi tarafından zoraki bir evlilik yapmıştır Ancak evlendiği adam bir Mafya örgütüdür. Ve o Mafya örgütünün içinde bulunduğu süreçte gerçek geçmişini öğrenmiş ve bütün hayatını Mafya örgütleri tarafından hayatını nasıl çaldığını örenir

"Nilüferleri bilir misin? Hiçbir yere kök salamazlar." Ahu eşinden boşanıp çocuğuyla birlikte mahallesine döndüğünde geçmişinde bıraktığı kişiler ve duyguları yeniden karşısına çıkar. Zorunlu yaşanan ayrılıkların sebebi ortaya çıkmaya başlar yavaş yavaş. Avukatlık mesleğinin getirdiklerini yaparken bir yandan da onun kurallarıyla ve yasaklarıyla yaşamayı beceremediği savcı Arhan`la sürekli bir gel git içindedir. İlişkileri karmakarışık ve zordur. Bu yolun sonunda mahallesindeki ilk aşkıyla yaşayabilecek miydi? Onun kurallarına rağmen yanında kalmayı başarabilecek miydi?

Çınaraltı Mahallesinin deli dolu gençlerinden biri Ekin YILDIZ. Peki Ekin hayalleri için çalışmaya başlarsa onu bu yolda neler bekler? Kimlerle tanışır? Hadi beraber öğrenelim...

Sınavdan çıkmış ve sadece eğlenmek için kuzeninin yanına giden Nazlı orda hayatının aşkını bulacağından habersizdir. ~Bir Yaz Gecesi~ ✨🌊

Adını aldığı denizden daha sert, daha hırçın nasıl olabilirdi bir insan? İşte Asi Dizdar tam olarak öyle biriydi. Annesi adını koyarken Karadeniz’in hırçın, dize gelmez dalgalarına bakarak koymuştu kızının adını. Neşeliydi, hoyrattı ve biraz da deli. Ama mahalleli onun bu halini severdi. Adı gibiydi fakat neşeyle, mutlulukla, sevgiyle parlayan gözlere sahipti. Ta ki deniz gözlü, güneş saçlı annesini kaybedene kadar. Hayat Asi’ye, karanlık ve kasvetli Karadeniz havasının hakim olduğu on altıncı yaş gününün sabahında ilk darbesini attı. Aldığı ilk keskin darbe annesinin sonsuza kadar gidişiydi, ikinci ve en güçlü darbe ise çocukluğundan beri hep bambaşka gözlerle baktığı abisinin arkadaşının gidişiydi. Asi kalbine iki darbe aldı. İlkinde kalbi çatladı, ikincisinde ise paramparça oldu. Arık o sevgiyle ışıl ışıl parlayan gözleri Karadeniz’in ta kendisi oldu. Karanlık, kasvetli ve buz gibi. Ta ki seneler önce kalbinin paramparça olmasına neden olan o adam ansızın bir bahar günü çıkıp gelene kadar. Yirmili yaşlarında onu yalnızlığa terk eden o kahvenin en sevdiği tonu olan gözler bu sefer büyük bir tutkuyla ona bakıyordu. Sevda diyordu sevdiği adam, bu bakışa. Peki sarsılmış güvenine rağmen sevdiği adamın sözleri, gözleri ve sevgisi ne kadar gerçekçiydi? Büyük bilinmezlikler, ufak yanlış anlaşılmalar, oldukça kalabalık ortamlar, şen kahkahalar ve senelerce bastırılmış sevdalarla dolu bir mahallede Asi’yi neler bekliyordu? ⤜→ Karadeniz hırçın ama Asi ondan da hırçın. Ama ne derler bilirisiniz. Karadeniz`in hoyrat, hırçın, deli kızı Asi`nin sevdaya ve yaşamaya olan umudu bittiği yerde Ural Soner`in inadı başlar. Unutmayın burası Karadeniz. Sevdaluk olmasaydı, Karadeniz de olmazdı.

Bütün benliğini vatanına adayan, onun aşkıyla tutuşan bir asker için ay yıldızdan başka sevda olamazdı. Kanının son damlası, bayrağının dalgalanması, son nefesi, milletinin istikbâli için feda edilirdi. Gönüle kor gibi düşen bir yaren bile, şehidin son örtüsüne el bastıran o kutlu yemini bozdurmazdı. Üsteğmen Selçuk Atagün`ün hayatı, kendisini vatan yemini ve sevdası arasında bıraktıracak bir kadınla tanıştığında tamamen değişecekti.

Büyüklerimizin dediği gibi gerçekten yalanların er ya da geç ortaya çıkma gibi bir huyu var mıdır? Gölgeden gelen gizemli mektuplar ile başlayan bu yalandan nasıl bir gerçeklik çıkacak?

Sırların içinde yüzdüğün ve yaşadığın hayatın aslında sana ait olmadığı bir gün ortaya çıksa... Ne yapardın? Devam etmeye gücün kalır mıydı, yoksa nefes almak bile ağır bir işkenceye mi dönüşürdü? Peki ya bir anda kendini bitmeyen bir kaçışın içinde bulsaydın? Her adımında izlenildiğini, her nefesinde ölümün sana biraz daha yaklaştığını hissetseydin? Hayatının, sandığından çok daha büyük bir tehlikenin içinde olduğunu öğrenseydin? Ne yapardın? Devam edebilir miydin?

Kimsenin fark etmediği, yüzlerdeki gülüşlerin ardına gizlenen iki yabancının hikâyesiydi bu. Bir masaya oturmuşlardı, ama yan yana değil de sanki birbirlerine çok uzak iki köşeye sıkışmış gibiydiler.

acı bir geçmişi olan güven problemi yaşayan hayatı öğrenmeye çalışan bir grup genç

Gecenin karanlığında bazı varlıklar görünmez kalır; bazıları sadece hissedilir. Ilgaz Demiralp, yani bilinen ismiyle: Kara Muhafız, kendisi bir gölge birim ajanı ve canını sıkan herkese bir mermi kadar sert. Fakat geçmişi de ona şah damarından daha yakın. Bakalım geçmişiyle yüzleşecek mi yoksa geçmişine yenilecek mi? Ya da belki karşısına çıkacak bir gizemli herşeyi alt üst edecek, tüm dengeleri bozacak ve geleceği baştan yazacak. Hazân: Hüzün mevsimi;sonbahar... "Adında karanlık olan, karanlıkla doğan.

Urfa`nın küçük bir köyünde yaşayan,güzelliğiyle tüm köyün dilinde ismi gibi nazlı olan,Her zaman neşeli,heycanlı yerinde duramayan kıpır kıpır bir kız. kır çiçeklerinin arasında koşmayı,gezmeyi,dans etmeyi sever.Hayatı hep rengârenk görür.Peki ya haytında sadece gözleri gibi siyah rengine yer olan köyün ağası Baran,onun içinde hayat böyle rengarenk mi? Herkez onun korkusuzlugundan,acımasızlığından bahseder,insanlar karşısına geçmekten korkar,ismi bile insanların kaplerini sızlatmaya yeter.Bakalım bu ikilinin aşkı nasıl olucak.Baran ağa hayatına diğer renklerinde alıcak mı,yoksa nazlı Baran`ın siyahına mı bürünüçek? (İLK KİTABIM ÇOK HEYCANLIYIM:)ŞİMDİDEN HOŞ GELDİNİZ KİTABIMA ✨

1. Gün: Oysaki her şey çok normaldi. 7. Gün: Karantina başlayalı 7 gün olmuştu ve bir kaç gün sonra bitmesini umuyorduk. 9. Gün: Oslo alevler içerisindeydi. Ljubljana karanlığa gömülmüştü. Lima`da yaşayan kimse kalmamıştı. İstanbul sessizlik içindeydi. Geri kalan günlerde ne olacağını kimse bilmiyordu...

Gökyüzünden binlerce yıldızın kaydığı o gün iki genç yan yana, biraz da diz dize otururlarken oldu her şey. Oğlan kıza, onu ilk gördüğü andan beridir sevdiğini söyledi. Kız ise utançla parmakları ile oynadı. Bu memlekete geldi geleli adetlerine uyum sağlamakta güçlük çekiyorduysa da hisleri öyle değildi ya. O da besbelli seviyordu oğlanı. Yine de söz etmeye ar etti. Nasıl derdi? Babası bacaklarını kırardı! Babasını da hatırlayınca irkildi, yüzünde açan çiçek soldu, ayaklandı hemencecik. Gideyim diyecekken oğlan da kalktı. Oğlan pervasızdı, gönül çelmekle pek bir anılırdı. Şu mahallenin bütün kızları; güzeli, çirkini, uzunu, kısası, derlisi toplusu hep birden şu oğlan bana baksa diye ah ederdi. Bakardı oğlan, çapkındı zira. Ergenliğinin orta yerinde ulaşabildiği tüm kızlara elini sürerdi. İyi yürekliydi ama. Eli ayağı tutmayan yaş almış komşularının varsa elinde öte beri, alır evlerine kadar taşırdı. Yahut darda kalmış küçük bir çocuk görünce sarılır, güvenlice evine yollardı. Her iyi gibi onun da kusuru vardı. İşte o kusur da Mahruze`nin göğüs kafesine sığmaya çalışan kalbini paramparça ediyordu. Gitmeye yeltendi, oğlan tutuverdi bileğinden. "Biraz daha kalsan?" Kalırdı Mahruze. Zaten anneciği de onun annesiyle sohbete dalmıştı. Kahveler içilmiş, sonra da ters çevrilmişti. Anneciği pek iyi bakardı kahve falına. Mahruze`ye de bakardı. Sonra hoşuna gitmemiş gibi, `Al yıka şunu, içine de hiç bakma!` diye uyarırdı. Mahruze inanmazdı ama işte insanoğlu, bir telvede kader arardı. O da karmakarışık şekilleri gördüğünde epeyce anlam çıkarmaya çalışır ama bir türlü çıkaramayınca da yakalanırdı annesine. Gülerdi annesi ama yarımca. `Merak etme,` derdi. `Senin bahtında güzellik var. Var da sen ciğersizin birine tutulacağın için,` deyip elini sallardı. Hakikati söylemişti annesi. Ciğersiz değilse de kahpeydi gözleri. Bir baktığına bir daha bakmazdı, istemezdi işte. Çekindi Mahruze, gözlerini indirdi. Oysa gözleri tüm ışıkları içine almış gibi parlarken indirmesin istedi oğlan. Şöyle doya doya baksa, o gözlerden ufacık öpse... Bir deli cesaretti vurdu göğsünü, tuttu kızın çenesinden, kaldırdı başını gözleri değsin diye gözlerine. İçi kanatlandı oğlanın. Oğlan da kulağına Ahmet ismi okunduğu andan beridir böyle gözler görmediğine yemin ederdi. Ahmet zaten olur olmadık yeminler ettiğinden bir kıymeti olur mu bilmezdi. Taştı içinde taşıyamadığı sözler. "Gözlerin ne güzel!" Yaklaştı biraz kuş gibi titreyen kıza. "Şu dünyayı içine almış, sığdırmış gibi..." Az kalsın yıkılıyordu Mahruze. Daha evvelinden böyle sözler işitmediğinden ne diyeceğini de bilemedi. Az sonra Ahmet iyice sokulup kızın gözlerinin üzerine derin bir öpücük bırakınca ister istemez tutundu ona. Ahmet bir kere fırsatı bulmuştu ya gözlerden şakaklarına, yanağına ve en son kor gibi görünen dudaklarına bastırdı dudaklarını. Mahruze yitip gidecekti besbelli. Fakat derinlerde bir yerlerde babasının sesini duyunca toparlandı. Oysa, `Ulan!` demeliydi Ahmet`e. `Daha geçen günlerde 10`lardan afili Esma ile sen?` Diyemedi ama... Diyecek gibi de değildi hiç. Kaçtı durdu Ahmet`ten. Ahmet`e de sevda oluverdi bu kaçma kovalama işi. O kaçtıkça kovaladı, kovaladıkça kızın özünü özümsedi. Ne güzeldi Mahruze, hem içi hem dışı... *** Gençlik hevesi iki genci kıskıvrak yakaladığında aşkın ateşine yakalandılar. Ancak onlardan evvel çizilen yolları ayrıldığında bir daha karşılaşabileceklerini düşünmemişlerdi. Yıllar yılları kovalayıp kuyruklarını yakaladığında bir adalet sarayında bir davanın iki tarafı olarak karşılaştılar. Ancak artık gözlerde aşktan evvel vicdan perdesi vardı...