Kitap Tür Kategorileri

Kayra başına gelen olaylar sayesinde, hayatının gerçeklerini öğrenir. 🚖🖤💥 Her şey yalansa doğru olan ne diye düşünüyorum o anda. Ve fark ediyorum ki... Yaşadığım hayatta ki tek gerçek şey benim.

Annesi ve babası boşandığı için ikizinden ayrı kalan Eliz, Babasını yalnız bırakarak ikizi Edis’in yanına gitmeye karar verir. Ancak Edis’in okulda bir sürü düşman yaptığından ve her adım bastığı yerde bi kaos oluşacağından habersizdir.

Bilinmeyen bir numaradan gelen mesajı cevaplar mıydınız?

"Artık seni incittiklerinde senin kulaklarını kapayıp engel olacağım o sözlere. `Hayır sana değil,’ diyeceğim. `Sana söylemiyorlar.` Nefesimi örüp örteceğim üzerine. Artık geceyi izlerken üşümeyeceksin." Çocuk edebiyatına uygun değildir. +13 okuyucuya yönelik.

Kapım nazikçe tıklatıldı "Zaman daralıyor prenses ellie" dedi nazik bir ses kafamı döndürmeden cevap verdim "biliyorum noan kız kardeşimi bulacağım ve o adamı öldüreceğim" Tahta geçmesine 1 yıl kala prenses ellie yatağında bir mektup bulur 2 yıl önce öldüğü söylenen kardeşindendir bu mektup kardeşinin yaşadığını anlayan ellie sadece bebeklik arkadaşı olan saray muhafızı noan ile birlikte kardeşini aramaya çıkar ama noanın eceli yazılmıştır. Bu süreçte ellie ne yapacaktır

Herkese merhaba bu benim ilk Wattpad kurgum. Wattpad sorunu nedeni ile burada da yayınlamak istedim umarım beğenilir. Kitap iki kişinin aşkı bu aşkta oluşan zorluklardan, ayrılıklardan ,mutluluklar dan, hüzünlerinden bahsetmektedir...

0542**: Baktıkça içim gidiyor. 0542**: Kalbim, yerinden çıkacak gibi oluyor. 0542**:Böyle bazen bakmaya bile kıyamıyorum sana. 0542**: Dokunsam, kül olacakmışsın gibi oluyor ama dokunamıyorum bile. 0542**: Ne denir buna biliyor musun? 0542**: Buna sırılsıklam aşık olmak denir. Ayçıl: Tıch, Ayçıl: İmkansız bir aşk denir.

Twitch`te yayınlar açan genç bir çocuk ve ona aşık olan ünlü bir fenomen. Peki ya bu fenomen kendini gizleyip, çocuğun yayınlarına mesaj atarsa ne olur?

İnsanların hatası yüzünden ödenen bir bedel olabilir miydi insan? ... "Sen benim için bedel değil şükür sebemimsin." Adam bunları dışından söylemeyi isterdi. ...

Beni tanımıyorsunuz. Ben bile kendimi tanımıyorken başkasının beni tanımasını beklemek olmaz zaten. Benim hikayemi benim ile birlikte öğrenmek ister misiniz? Tek bir günde hayatı değişen Lara, yıllardır bilmediği akrabalarıyla tanışır. Ay Bekçiler, Su Tutsakları ve Karanlık Elçiler ile tanıştığında aklını kaçırma seviyesine gelmişti. Ama tüm bunların tek bir amacı vardı... Ailesini, halkını, dünyasını kurtarmak! Tek derdinin yeni evine yerleşmek olması gerekirken kendini savaşların içinde bulan Lara hayatındaki bu değişimlere hazır mıydı?

Papatya Aysal ; Toprak`ın kızıl papatyası Toprak Akal; papatya`nın yaşam kaynağı. Papatya köklerini toprağa sıkıca sardı,tutundu. Toprak papatyanın köklerini sımsıkı sardı, sevgiyle besledi, aşkla büyüttü. Büyüttüğü papatya bembeyaz yapraklarıyla kıskandırdı herkesi sarısıyla güneş gibi aydınlattı etrafını... Mutluydular çiçek bahçesinde sonra dikenler girdi araya. Koparmak istediler papatyayı toprağından. Papatya kurusun toprak başka çiçekleri bağrına bassın istediler, bu sevdayı kıskandılar. Ne toprak papatyasından vazgecmek istedi ne papatya toprağından... Durmadı dikenler gövdesinden sarmaya başladılar papatyanın, yaprakları dökülmeye başladı. Toprağın üstüne acı ektiler. Ve kopardılar papatyayı toprağından soldu yaprakları döküldü birer birer yine de papatya vazgeçmek istemiyordu. Toprak kabul etmedi papatyadan başkasını. Bekledi...Bekledi...Bekledi... Kurudu Toprak üzerine düşen yaprakları gördükçe kuraklaştı papatya açsın diye vazgecmek istedi. Acı çekmesin canı yanmasın daha fazla diye bırakmak istedi. Şimdi solmus papatya toprağına tutunabilecek mi ? Toprak papatyaya can verebilecek mi? Bu bir veda mı yoksa?

-Tanıtım- İki düşman ailenin çocukları farklı yer ve şartlarda tanışır ve aşık olurlarsa ne olur? Sevgi mi yoksa düşmanlık mı kazanır? Düşmanlık biter mi yoksa artar mı? Peki ya sonunda mutluluk var mı? Yanlış anlaşılmalar, gizli tehdit mesajları, pişmanlık, düşmanlık ve aşkı bir arada yaşayan düşman çocuğu Emre ve Cansu onlar. ‘Hangisini yapmam daha doğruydu? İçimden ne yapmak geçiyordu? Kendime bu soruları sorup cevaplarını bulmam gerekiyordu.’ ‘Bunları okurken azım açık kalmıştı. O kadar çok şaşırmıştım ki bu gerçek olabilir miydi? Nasıl olur da bu denli denk gelirdi nasıl bir tesadüftü bu.’ ‘Kendi sessizliğimdeki çığlıklarımı acımı bile duyan kardeşlerim vardı bunun için çok şanslıydım ve sadece duymuyor beni o sessizlikten de çıkarıyor çıkmak için ellerinden geleni yapıyorlardı. ‘Kendi sessizliğindeki attığı çığlıkları bile duyacak kardeşlere sahip olmalı insan bu gerçekten muhteşem bir şey çünkü ne olursa olsun düştüğünde de kalktığında da güldüğünde de ağladığında da onların yanında olacağını biliyorsun.’ ‘ ***: Bence sen beni dinle yoksa yaşayacağın kötü olaylar olacak.’

Konuşma. Bağırma. Kıs sesini, anlamasın kimse acı çektiğini, Duymasın hiç kimse haykırışlarını. Kıs sesini duymasınlar.

"Peki senin en büyük dileğin neydi?" "Babamın yıldızı olmaktı,onun istediği yıldızlara kadar yukarda parlak herkes tarafından görülebilmek" "Sen zaten benim yıldızımsın Mihri`m sadece beni unutma" "Seni unutamam,unutmicam" "Söz mü?" "Söz" Gülerken parlak yıldızlara baktım,bir anda Ayaz`a döndüm. "Siz kimsiniz?" "Hiç biriyim güzelim hiç biri" Gözlerinin dolduğunu gördüm

tüm sokağı kaplayan akıl hastanesinin karşılıklı iki binasının iki uzun duvarı da siyaha boyalı. arkalarında sakladıkları insanları iyileştirmekten en uzak olan yer de kendileri kadar siyah... iki binanın arasında ki yola bile siyah zift dökülü... Güneş bile aydınlatamıyor burayı o iki bina o kadar uzun ve geniş ki devasa gölgeleri siyah sokağı daha da karanlığa çekerken içinde ki herkes de bu karanlık bataklığa daha çok saplanıyordu... Siyah sokağa tek rengi veren benim güzel kış çiçeğim di... Onun için her şeye değerdi... Kendimden vazgeçmeye bile. Onun benden vazgeçmesine bile

Mesken; anlamı ev, yuva demek ancak bazı insanların evi tek bir kişidir... Bugün bilmemem kaçıncı ihanetin ve intikamından hatırlamadığım uzun vakitten sonraki yuvam başıma yıkıldı. Tıplı ruhumun yok olduğu gibi...

Zaafımsın. "Ben sadece senin zaafın olmanı sevdim!" Seni çok seviyorum. "Senin sevgini kullandım!" Seni asla bırakmayacağım. "Peşimi bırak artık!" Sana aşığım. "Senden nefret ediyorum!" Bu son sözden sonra gözlerinin içine bir hayal kırıklığı yerleşti. Artık o da dayanamıyordu. Gitti. Kapıdan çıkıp gitti. Bense peşinden bakakaldım. § "Özür dilerim, sevgilim... Bunu sen ve bebeğimiz için yaptım... Çok özür dilerim..."

İsabella Mercier mükemmel zevki, ondan da mükemmel moda anlayışıyla sadece Londra`nın değil Avrupa`nın da en beğenilen terzisiydi. Üstelik eşsiz bir güzelliğe sahipti. Sebastian St. James`le tanışıncaya kadar aldığı tüm övgülere ve hatırı sayılır müşterilere rağmen son derece sakin ve mütevazı bir yaşam sürüyordu. Sebastian St. James, Warwall Dükü, İsabella`nın hayatına bir fırtına gibi girmişti. Onunla saygın bir geleceğe sahip olması mümkün değildi ama yine de bu güçlü ve soylu erkeğe derinden bağlandığını hissediyordu. Sebastian St. James; bir dük olarak topraklarına, o toprakların insanlarına karşı görevlerinin ne olduğunu bilerek yaşıyordu. Henüz çok gençken yaptığı evlilikten geriye sadece hayatındaki en değerli varlık olan kızı Elizabeth kalmıştı. Onun için yapamayacağı fedakarlık yoktu. Bir daha asla evlenmemeye dair ettiği yemini sırf Elizabeth`in geleceğini düşünerek bozmaya kararlıydı. Karşılaştıkları ilk andan itibaren fazlasıyla ilgisini çeken İsabella Mercier, Warwall Dükü için uygun bir evlilik adayı asla olamazdı. Soylu değildi ve evlilik çağını geride bırakalı yıllar olmuştu, üstelik hayatını üst düzey aristokrat kadınların elbiselerini dikerek kazanıyordu. Kadınlarla ilişkilerinde hep kontrollü olan Sebastian, İsabella`nın sakin tavırları, gizemli kişiliği ve akıl almaz güzelliği karşısında mantıklı düşünmekte zorlanıyor; onunla bir gelecekleri olabileceğine inanmak istiyordu. Ne var ki henüz İsabella`nın geçmişini bilmiyordu.

O gün kaza yaşanmasaydı belkide şuan bu hayatı çekmezdim belkide ölmek istemezdim yada ailem tarafından sevilebilirdim onlara yük olmazdım.Ben Yaprak Akay 19 yaşında geçirdiğim kaza nedeniyle yürüme engelliyim.

İnsanlarla dalga geçmek için girdiğim sohbet sitesinde işler hiç de dalga geçmek istediğim gibi olmayacaktı. Hayattan tam benim gibi kopuk birini bulmuş beni kendi hayatımın enkazından kurtarsın diye yardım istemiştim. Fakat onunda bir kuralı vardı. Asla birbirimiz hakkında kişisel bilgiler vermeyecek öğrenmeyecektik. Buna isimlerde dahil! Peki bu kural ne kadar uzun süre dayanacaktı? Bu çocuk gerçekte kimdir ve neden kendini saklar? Mesajlaşmayla başlayan bir hikaye nereye kadar uzanabilir? Bizim hikayemiz hiç tanışmamak üzere sözleşen iki yabancının hikayesiydi.

Yanlışlıkla geceliğini bir mafya yollayan Ahu ondan kurtulmaya çalışırken kurtulamaz ve tutkulu bir aşk doğar

"O Doğu`ysa ben Batı`ym." "O siyahsa ben beyazım." Diye haykırdı genç kız. Fakat bu cümleleri kurarken bu hikâyenin aslında Doğu`yla Batı`nın kavuşmasını, siyahın beyaza karışmasını anlattığını bilmiyordu. Öğrendiğinde ise hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Çünkü çoktan kendi hikâyesinde hem kazanmış hem de kaybetmiş olacaktı. Kaybetmek de kazanmak da daha önce onun için hiç bu kadar zevkli olmamıştı.

İki ruh, geçmişten gelen yaralar, hayatın bir yerlerde bir araya getirdiği o iki beden. Kayıplar, savaşlar ve en derin yara izleri. Onlar birer geçmişteki yaralı ruhtu. Kapanan yaraları birbirlerini bulmalarının ardından yavaş yavaş açılmaya başlamıştı.

Konuşarak anlatamazsın derdini. Acıyla bağırsan da dökemezsin içini. Konuşsan insanlar seni dinlemez, Acıyla bağırsan da yine içine dökersin sessiz çığlıklarını...

" Adın ne?" . Andalina karşısındaki yarı çıplak ve iri yarı adama baktı . 2 dakika önce işkence görmemiş gibi karşısında dik durmaya çalışıyordu. Adam kalın ve soğuk sesiyle ." ADIM YOK .!" dedi . Andalina zindanda olduğunu umursamadan . Onun yanına yaklaştı . Zindan görevlileri adamı tutmaya çalıştı elini havaya kaldırarak izin vermedi . Adam öfkeyle etrafına bakarken . " Bundan sonra senin adın Baron."

Eylül gece denizi izlemeye koyulup saatin kaç olduğunu unutur. Kötü niyetli insanlar tarafından takip edilmeye başlar ki karanlıktan bir ses işitir... Büyük bir aşk hikayesinin içinde olduğundan habersizdir.

Kaçmak istiyordu. Kendisine yaklaşan kişinin tehlikeli biri olma ihtimaline az önce duyduğu gök gürültüsünden daha fazla korkuyor ve bir an önce kaçmak istiyordu. Ama ellerini yere bastırıp kalkmaya çalıştığında son derece güçsüzleşen bedeninin koşmaya takati kalmadığını anladı. "Hanımefendi?" Kulaklarına ulaşan sesin ardından görüş alanına kocaman siyah botlar girdi. Güçlükle ayağa kalkıp başını ağır ağır kaldırdı. Genç bir adam, yağmurda ıslanıp ıslanmadığına aldırmadan endişeli sayılabilecek bir yüz ifadesiyle kendisine bakıyordu. Çatık kaşların altındaki ela gözler, araba farının ışığı altında parlarken; hayatına kabus gibi çöken başka bir adamın mavi gözlerini anımsayıp yeniden yırtıcı bir korkuyla bağırmak istedi. Fakat sanki sesini bile yitirmişti. Önce genç adamın montundan akıp giden su damlalarına ardından da  kendisine tereddütlü adımlarla yaklaşan iri botlarına baktı. Sadece tek bir adım geriye gidebildi. Vücudundaki uyuşukluk artıyor, başında nabız atması gibi zonklayıp duran o ağrı şiddetleniyordu. O, bir adım geriye gider gitmez adamın botları son kez çamura batmış, başka bir adım atmaktan çekinmişti. Duraksayan adımlara bakıp bu adamın kötü biri olmadığına hükmetmek istedi. Ama karşısındaki bir yabancıydı ve ona ne kadar güvenebileceğini; doğrusu güvenip güvenmemesi gerektiğini kestiremiyordu.

" Biliyor musun?" dediğinde kaşlarım çatıldı. " Neyi?" deyip yutkundum. " Gülüşün güzel." dediğinde nedense utanmıştım bu sefer. Sırıtan taraf yine o olmuştu.

Menekşe, bir askerin vicdanıyla sarıp sarmaladığı, şefkatiyle bağrına bastığı, getirildiği toprağı vatan bilmiş solmuşken yeşertilmiş o kız çocuğuydu. O gönlünü cevval bir yidiğe vermiş sevdasıyla büyümüş ve kışın ortasında açmış bir çiçekti... 🌺 Geçimlerini gül yetiştiriciliği ile sürdüren çocukları hiç olmamış Tozkoparan çifti ayrılığın hüznünü hissettmişti. Süheyla, Subay olan eşini kardeş vatanın dağlarına göreve gönderirken içinde büyük bir sıkıntı vardı. Genç subay, Karabağ dağlarında öldürdüğü teröristin yanında bir kız çocuğu olduğunu görünce, ona sırtını dönüp gidememişti. Kız çocuğu üşümüş ve günlerdir hiçbir şey yememişti. Eşinin çantasına koyduğu gül reçelinden bir kaşık uzattı. Bir bakışıyla yüreğine işlenen küçük kızın bakışlarını ardında bırakıp gidecekken duymayı planlamadığı bir şey vardı. "Baba!" Her şey bir gül reçeli ile başlamıştı. Başlama tarihi: 8 aralık 2023 Telif hakkı saklıdır...

Babaannesinin hastalığı yüzünden eski mahallesine geri dönen Hakan... Sakince mahallesinde yaşayıp giden Züleyha... Bir mahalle kurgusudur.