Kitap Tür Kategorileri

Hayat gerçeklerimizi bulmak için bir güzergah seçer. Bu güzergaha "kader" deriz. Amacımız ne olursa olsun kaderimizi biz şekillendiririz. Peki siz benim kaderime tanık olmak ister misiniz?

17 yaşındaki yetim haneye bırakılan genç kız öldü bildiği fakat ölmeyen aynı zamandaysa gerçek ailesi olmadığın hastanede karıştırıldığnı öğrenince ne yapacak. Şansım verecek, yoksa hayatına devamı edecek? “İyide benim ailem ben 9 yaşındayken trafik kazasında öldü” “Aslında ölmedi ilk önce seni bizden aldılar daha sonra bize başka bir kız çocuğu verdiler sonra sana kendilerini ölü gösterip seni yetim haneye bıraktılar ve böylece bizden intikam aldılar seni kurban olarak kullandılar kızım” “Ne yani benim 17 yılım yalanmıydı”….

Mehpare`nin küçük yaşta yanlışlıkla geçitten geçip günümüze gelmesi ile bugün ki dünyada geçer. Yıllar sonra farkında olmadan tekrar geçidi kullanarak obasına, ailesine döner.

"Karanlık Festival`e hoş geldiniz. Eğer adrenalin isterseniz hız trenimize bine bilirsiniz ya da daha iyisi Sırlar Sirk`ini izlemeye ne dersiniz?"

Ben evrenin yanlışlarından sadece biriyim, Ben Efsun güzelliğiyle insanları büyüleyen annesinin kopyası. Ben İZ varlığımı daha annem ona söylediği anda bile beni kabul etmeyen ,beni öldürmesi için annemi zorlayan o adamın kızı. ben Meyra Yüzbaşı Kutay Kanlıca`nın uğruna mesleğini bıraktığı kızı

Ben Dila... Mahpare olan Adıma yaraşır, güneş gibi olmayı ister miydim bilmiyorum. Belki başkası için güneş kadar aydınlık biriyimdir demek isterdim ancak başka kimsem yoktu ki benim Yaşım bilmem kaç ama bu hayata kırk yıldır dargınım. Yetimhane kapısından çıktıktan sonra, ne yedim ne içtim hatırlamıyorum. Hep bir hedefim vardı, hep bir can borcum vardı. İki kırık kalp... İki kırık bakış

“Neden, böyle yapıyorsun?” dedim. “Beni sadece gördüğünle yargılamanı kabul etmiyorum! Beni dinle sonra ne yaparsan yap! Ama dinle!” dedi ses tınısı biraz yüksekti. İkilemde beni bırakıyor, dinlememi istediği şey neydi, neden bu kadar ısrar ediyordu? “Anlat dinliyorum,” dedim. “Gidince konuşuruz,” “Nereye gidiyoruz?" “Gidince görürsün!” Hay böyle işe de! Desem de sustum ve yolu izledim. Yol uzayıp gidiyordu, ağaçlar bize eşlik ediyordu. Bu sessizliğin ardındaki gerçeği merak etmiyor değildim. Aniden bir yola saptı ve bu yolun sonunu çok iyi biliyordum. Beni neden buraya getirdi. Merakla baktım ama yüzünde bir ifade yoktu. “Neden geldik buraya?” diye sordum. “Gerçeği öğrenmek istemiyor muydun? Sana tüm gerçeği anlatacam...” dedi. “Neyin gerçeği lan... Burada bu mezarlıkta ne işimiz var?” diye bağırdım. Beni Bartu’nun mezarlığına getirmiş olamaz! Bu kadar acımasız olamazsın!.. Araba durdu ve aşağı indi. Ben ise ağlamamak için derin nefes alıp veriyordum ama başarılı olamadım. Bartu hayatımda olsaydı bunların hiçbirini yaşamayacaktım...

Miran ile burada olduğu her akşam yaptığımız gibi mutfağımızda davlumbaz ışığında oturuyorduk. Miran`ın bir sıkıntısı vardı belliydi. Ona baktım "Sevgilim, sorun ne bilmiyorum ama çıkar hadi ağzındaki baklayı." dedim. Bana baktı. Bakışı her zamankinden farklı suçluluk ile kaplanmış bir mutluluk gibiydi. Herkesten gizlediği o bakışları yalnızca bana karşı bir bulutla kapatmıyordu hislerini. "Dora, ben bir şey yaptım." dedi. Korkmaya başlamıştım. Devam etmesi için gözlerine baktım. Ellerimi tutup sözlerine devam etti "Ben istemediğini bile bile buldum onları." dedi. Dona kalmıştım. Bahsettiği beni yetimhaneye bıraktıklarını düşündüğüm öz ailemdi. Neden yapmıştı ki? Bu yaşıma kadar kimsesizdim. Şevval`in ailesi pekala ebeveynlik yapmıştı ama kimseye anne dememiştim. Kimsede "anne"ya da "baba" sıcaklığı almamıştım. Ailem Miran Demir`di ve bana yeterdi. Seneler sonra neden bulmuştu ki? Miran`a hala bir cevap veremiyordum. "Mehru`m ben tanıştım onlarla sandığın gibi değil." dese de dinlemedim. Kalkıp balkona gittim. İnanamıyordum. Ailem vardı ve benim sandığım gibi beni isteyerek bırakmamışlar mıydı? Artık kimsesiz değil miydim? Beni severler miydi? Bana alışırlar mıydı? Peki ya ben? Ben onları sevecek miydim? Alışabilecek miydim? Ya da anlaşabilecek miydik? Bilmiyordum. Ne benim onları ne de onların beni kabul edebileceğini düşünmüyordum. Yanılacak mıydım? İyi olacak mıydık? Yoksa kötü olursak Miran aylar önce bu şehire gelip işe başladığımda şahsıma yapılan saldırıdan kurtardığı gibi şimdi de kurtarır mıydı? Ben Dora Ekinci önce Demir olacaktım ve sonra belki kızlık soyadım değişecek onlara ait olan Akpınar olacaktı. Bilemiyordum. Bilmiyordum ama öğrenecektik. Hep beraber yaşayarak görecektik. Ya sen? Öğrenirken bize katılmak ister misin?

“Ellerim kanadı bugün. Acılarım diken gibi battı bana. Ellerini ellerime aldı, ıssız ellerim dolup taşan caddelerin sıcaklığıyla doldu. Gözlerime baktı. ‘Her şey düzelecek’ dedi. O bile hayattan yorulmuşken, kanayan ellerime üfledi.” Geçmişimiz bizim tuzağımız. Gizli saklı sırlarla kaplı kara bir kutu gibi. Ayağımıza dolanan ipler bizi düşürebilir miydi?

Her işin acemiliği olurdu,peki ya damatlığın? İşte onun acemiliği hiç bir şeye benzemezdi. Yetimhanede büyümüş dört adam hiç sahip olamadıkları yuvayı kurmak için bir biriyle yarışa girer. Fakat önemli bir eksikleri vardı. Hayallerindeki o sıcak yuvayı kurmak için önce dişi birer kuş bulmaları gerekiyordu. Hiç beklemedikleri anda beklemedikleri şekilde aşk yüreklerine zembille inince acemilikte her işlerinde başlarına bela olmuştu. Dört acemi kendine yetemezken,kızların ağabeyleride acemi damat olma yolunda bh dörtlüyle başa baş yarışır vaziyetteydi. Kayınçolar acemi damatları alt edecek mi,yoksa o etiketi kendileride nişane gibi taşıyacak mı? Damatlar acemi olunca yol gösteren çok olur...

Ailesinden ayrı büyüyen Günce, o gün hırsızlık yapmak için abisini seçtiğini nerden bilebilirdi? ••• 6 Ağustos 2001. Bahçeden gelen kuş cıvıltılarıyla beraber, çocuk seslerinin evin salonuna dolduğu huzurlu bir yaz günüydü. Ilık rüzgar evin içine süzülüyor, güneş her zamanki gibi içeriyi aydınlatıyordu. Çok geçmedi. O rüzgar bir kasırgaya evrildi, tüm evi dağıttı. Güneş çekilip yerini karanlığa bıraktı. Ve o Ağustos yazı Baturganların dinmeyen kışına dönüştü. Geçmiş, şimdi ve gelecek... bu hikayede hepsi müphem. ••• Tarih: 03.08.23 Not: Hikaye içinde istismar, taciz, şiddet gibi travma tetikleyici unsurlar yer alır. Ağırlıklı olarak drama dayanır. Lütfen zorlanacağını düşünenler okumasın. Ek olarak argo, küfür, madde kullanımı gibi olumsuz örnek teşkil edecek davranışlardan dolayı 16 yaşından küçüklerin okumasını da önermiyorum.

Benim adım Kelebek. 17 yaşındayım. Ailem kavga esnasında öldüler. Okul hayatımda hep bu yüzden zorbalıklar gördüm. Kendimden nefret etmeye başlamıştım. Ta ki biri çıkıp hayatıma gelene kadar...

Pişmanım. Pişmanım. Pişman olmaya hakkım var mı? Özür dilemek, affedilmek istiyorum. Özür dileyebilir miyim? Özür dilesem beni affeder misiniz? Özür dilerim. Keşke, keşke bir şansım daha olsaydı.. Bir şansım daha olsaydı, her şeyi daha iyi yapar, sizi mutlu ederdim. Kendi mutluluğum için sizi ihmal etmezdim. Lütfen.. Lutfen.. Özür dilerim. Sizi özledim. Kalbim ağrıyor, ağlamak istiyorum. Sizi görmek istiyorum.

milyonların takip ettiği bir makyaj fenomeni artında kaç tane kirli sır saklayabilir. Asya`nın hikayesini okumaya hazır mıyız arkadaşlar "Ben bir kızgın demirdim. Onlar beni döverek bir hançere dönüştürdü. "

Birlikten aynı yetimhanede büyüyen iki çocuk. Bu iki çocuk birbirilerine bağlanan kader bağının farkında değillerdir. Arel 6 yaşında iken zengin bir aile onu evlat edinir. Gamze tek kalmıştır. Bir süre sonra onu da orta gelirli bir aile evlat edinir. Gamze abisi dışında ailesini bilinmeyen bir neden den dolayı kaybetmiştir. Ona gelen bir mesajla bu işin peşine düşecektir. Bu kurgum da Gamze ve Arel in yıllar sonra ki karşılaşmasını okuyacaksınız. 🍷 🍷 🍷 Pek yazma becerim yok şimdiden okurlarım`dan özür dilerim. Umarım hatalarımı mazur görürsünüz. Teşekkürler ✨🤍

Herkes hikayesini anlatmaya ‘bir varmış, bir yokmuş’ diyerek başlar. Ancak benim hikayem böyle başlamıyor. Benim hikayemin nasıl başladığını bende bilmiyorum. Çünkü benim hikayemin belli bir başı yok, sadece bir sonu var. Ve o son da benim için tek bir cümle yazılı. Her şeyimi anlatmaya yeten... “Bir kız vardı derler;karanlıktan korkardı, sonra da derler ki, bu kız şimdi karanlığa gömüldü...” Diye başladım hikayemi sizlere anlatmaya. Ama bu sözü değiştirerek son veriyorum hikayeme... “Bir kız vardı derler; yalnızlıktan korkardı, şimdi de derler ki, bu kız şimdi ebedi yalnızlığa gömüldü...” (Hikaye aslında Wattpad de yayınlanmıştır (ilk 6 bölümü) ama Wattpad kapatılınca buraya alınmıştır...)

Yetimhaneden kaçan Luisa`nın her şeyin bir bedeli olduğunu anladığı andı. Yaşadığı güvensizliklerle beraber dışarıdaki hayatın düşündüğünden çok daha teklikeli olduğunu fark ettiği andı...

Yetimhanede fazla klasik olmasada fena olmayan bir hayatı olan Rüya normal geçen bir günde biyolojik ailesi olduklarını iddia eden insanlarla ilk başta alışamadığı ama sonra çok sevdiği insanlarla ailenin ne demek olduğunu denemeli bir biçimde anlar… `Toz Pembe Sanmıştım` adındaki ilk hikayedir... Düzenli olmasada atılabildiği kadar bölüm gelmektedir🌙

"Bu çocuğu tanıdığımı hissediyordum. Çok yakından tanıdığımı... Sanki benim bu çocukla bir hikayem olacaktı ve bu hikaye Ya yaşanmıştı yada yaşanmak üzereydi..."

Akalın kurtuluşu ayağına geldiğinde, karşısında annesini görmeyi beklemişti. - ❝Sığındığım ilk kişisin. Beni yarı yolda bırakma olur mu? Çünkü ben tamamlayamadığım yol`a tekrar başlayamam.❞

Tamay, bebekliğinden itibaren yaşamını sürdüğü yetimhanede her şeyden habersiz son günlerini geçiriyordu. Teyzesinin yıllar süren aramasının sonucunda kendisini bulmasıyla bir aileye sahip olan Tamay, geçmişini annesinin ölmeden önce ona yazdığı defterden öğrenirken büyük sarsıntılar yaşıyordu. Bunun yanında teyzesiyle yaşama mücadelesine girdi ve hayat onu yoğun bir temponun içine iteledi. ... Zorlu ve fırtınalı bu süreçte geçmişin ona getireceği bu duyguya hiç hazır değildi: aşk. Somer Bozoğlu, isminin de anlamını taşıyarak bütün gücüyle ve yiğitliğiyle girdi Tamay`ın hayatına. Baktığında kaybolabileceğin kahverengi gözleriyle ve onu hem karizmatik hem de sempatik gösteren kıvırcık saçları ile aniden çıkmıştı genç kızın karşısına. Kendi yaşamının bir gününü bile ciddiye almayan bu zengin genç çocuk yıkım yaşayan bir kızın hayatını nasıl etkilerdi? ... Geçmiş ile gelecek arasına sıkışan, kendine birtakım sözler verip "2. Gazal" olma hayali kuran güçlü bir kızın hikayesi...

Tesadüflere Eylül`ü bulduğumda inanmaya başladım sonra sen geldin Hakan , tesadüf dediğim her şeyin bir kader olduğunu öğrettin. Benim kaderimde sen, Eylül ve kargalar vardı .Bizim birbirimize kaderimiz vardı.

Yetimhanede kalan genç bir kız eğer gerçek ailesi onu almaya gelse ve gerçek ailesi insan değil de kurt adam olsa ve şuan bütün sürülerden daha üstün olsalar nolurdu? Genç kız ailesini kabullenebilirmi? Peki ya kurt adam olduklarını öğrendiğin de napar? Birlikte öğrenmeye ne dersin? UYARI!!! -Öncelikle kitap biraz saçma olabilir çünkü ilk kitabım. -+18öğeler olacağını pek sanmıyorum ama oladabilir emin değilim. Umarım beğenirsiniz:-)

Yetimhanede büyüyen Alara ve Akın küçüklüklerinden beri beraberlerdi ancak Alara 15 Akın ise 18 yaşındayken Alara`nın evlat edilmesiyle yolları ayrılır.Akın zaten 18 yaşına geldiği için yetimhaneden ayrılmak zorundadır.Bu olaydan 7 yıl sonra Alara askeriye olarak Ankara`daki yeri yazar.Hikayesi yarım kalmış çiftin karşılaşması büyük kargaşalara yol açacaktır ancak onlar bundan bir haberdir...

Bekle dedi ama gelmedi, gitti...

18 yıl sonra kızın gerçek ailesi karşısına çıkarsa ne olur.... Peki ya bu kız hamileyse?! . . . İzel yetimhanenede büyüyen bir genç kızdı. 17 yaşındayken tanıştığı yabancı büyük ölçüde hayatını değiştirirken bı anda ortaya çıkan gerçek ailesiyle hayatı tepetaklak olur. Peki gerçek ailesi bebeği kabul edicek miydi? Bunu öğrenmek için kitabıma bir şans vermelisin

Yetimhanede tanışıp arkadaş olan dört gencin hayatta kalma mücadelesinin anlatıldığı bu kitapta hayallere yer yok. Çünkü kimse onlara hayal kurmayı öğretmedi. *Dram ve arkadaşlık ağırlıklı bir roman olacaktır. Kötü çocukların değil iyi çocukların hikayesi.

Ekin, Erkan ve Erkin kendi kafesini kurmuş üçüzlerdi. Ne anneleri vardı ne de babaları Yetimhanede büyümüş ve şimdi ise 19 yaşlarında olan üç gençti Bu üç gençin hikayesini okumaya var mısınız? Cynosuree gururla sunar~

Bir kaç kere gördüğüm çocuk niye beni yıllardır bulmaya çalıştı? Yoksa beni seviyor muydu? Çok sanmıyordum fakat neden olmasın?

Ateş bütün yüzünü aydınlatmıştı hiç aklına gelmeyecek bir kare ile karşı karşıya kalmıştı ateş evinin her yerini kaplamış ve sevdikleri ile arasında bir duvar gibi onu onlardan ayırmıştı. Yetimhane geceye bir ölüm güneşi açtırmıştı sanki ölüm kızıllığı sanki bir yılan gibi binanın her yerini kaplamıştı o kadar hızlı ilerlemişti ki ilk fark eden kişi bakışında bütün bina çoktan alevler arasındaydı hemen mahalle ayağa kalksa da kovalarla yapılan müdahalenin çok bir yararı olmuyordu. İçerden gelen çığlıklar kulakları parçalıyordu onun beyninde yankı bulunuyordu dizlerinin üzerinde olan biteni izliyordu hareket kabiliyetini tamamen kaybetmiş gibiydi onun yerine İçinde ki geçti. Ayağa kalktı hiç tereddüt etmeden koştu ama nafileydi iki kolundan tutulup sürüklendi çığlık atmak istedi izin vermediler o kadar çırpındı tekmeledi göz yaşı döktü onu oradan uzaklaştırdılar dizleri üzerine üçüncü kişi kızın yüzünü tutup kaldırdı "Müdahale edemezsin Kraliçenin emridir karşı gelemezsin" dedi.