Hiç işe yaramayacağını bildiğim halde yine sudan medet umarsanıza önce çeşmeye baktık sonra akan suyu yüzüme çarptım. Kafamı kaldırıp yüzüme baktım aynı yüzü aynı gözleri görmekten çok sıkılmıştım artık…

7. Bölüm Servet Yolunda Bazı seslere doğru yankılanır düşüncelerimiz. Kalbimizden, zihnimizden, hislerimizden kurulmuş bir tiyatro gösterisi gibi canlıdırlar. Onlara verilmiş bir senaryoya uymaktan çok, doğaçlama yaparlar. Bizleri yönlendirirler. Beklide daha sonrasında ‘neden?’ diye sorgulayacağımız şekilde.Onunla neresi olduğunu bilmediğim bir yere gitmek. Ona o kadar güvenmek…

"Balıklar susuz, çiçekler güneşsiz, Kediler köpeksiz, biz ayrı kalmıştık"

Çirkin olmak kötü değildir. En azından bu hikâyede. Yüzünde ki yara nedeniyle önce ki okulunda zorbalığa uğrayan Nehli yeni bir okula başlar fakat bu okula geçmişten biri de gelir. Nehli geçmişini geleceği mi yapmalı? Yoksa yeni hayatında ki kötü çocuğa şans mı vermeli?

Yarı Texting Bu hikaye eğlence hikayesidir. Bu hikaye değişim hikayesidir. Bu hikaye toksik ilişki hikayesidir. Bu hikaye her şeye rağmen yaşama hikayesidir. Nereden baktığın önemli. (!) !Argo içerir.

Ben vampirim, herkesin bir kere de olsa istediği bir şey. Gerçekleri bilseler istemeye cesaret edebilirler miydi?

Asel; sorunlarından sorgulamadan, kaçarak kurtulabileceğini zanneden, sessizliğe alışmış kırılmaktan korkan narin bir kızdır. Bir gün, her zamanki gittiği kafenin karşısındaki mezarlıkta bir adamla tanışır. Mezarlıkta tanıştığı çaresiz adama karşı koyamadığı an, hayatında her şeyden çok değer verdiği kişilerle çeliştiğini fark eder. Hayatı tamamen değişen Asel, sorgulamaya başlar. Aksa, Asel’in kuzeni ve onu her şeye rağmen destekleyen ışıktır. Geçmişin karanlığına karşı ne olursa olsun korkusuzca Asel’in yolunu aydınlatma kararı aldığında kaçınılmaz değişimin zehri aklına cevapsız bir soru bırakır. Değişim her zaman mutluluk getirir mi? - “Öz geçmişime kitap muamelesi yapıyorsun, beni sadece kitabımın kapağına göre yargılıyorsun. Kitabımın kapağına kitap muamelesi yapman gururumu okşasa da beni işkillendiriyor.” Gözlerimi kıstım. “Yargıladığın kapakları neye göre seçtin?” Yüzü ile yüzümün arasında bir karış mesafe vardı, gözlerine baktım. Gülümsedi. “Kadere inanır mısın?”

Bir çam ağacı kadar sert ve kuvvetli kişiliği olan Leyla Kılıç hayatında pek çok dönüm noktası yaşamıştı. Çalıştığı hastanede ki hemşire ona bu hayatın zorluklara rağmen güzel olduğunu açıklasa da Leyla hiç yumuşamadı. Peki sizce devamında ne olacak ? ...

Hayalleri olan kıpır kıpır, iyi niyetli ve güzel bir kız, babasının evinin tek çiçeği... Mardinli Firuz ağanın kızı Leyla Yağmur Ateşoğlu Bastığı yeri titreten, yakışıklı hem tahsilli hem güçlü, asla vazgeçmeyen ve dediğim dedik öfkelendiği zaman her yeri yakıp yıkan bir adam... Mardin`in bilinen ağalarından Mirza Ardil Kılıçzade İki büyük aile, Mardin`de töre ve aşiret kanunlarının boyunduruğu altında, karanlık sırlar içinde yeşeren bir aşk... Tek eksik bir bebekti ve sonuçta bu aşka kuma gölgesi düştü: Dilda... Mirza Ardil Dilda`yı kuma getirdi. Dilda`dan sonra Leyla Yağmur kanlı gözyaşları dökerken ona merhem olmak istediğini söyleyen Bager ağa... Peki her şey göründüğü gibi mi? Ya değilse ne olacak? Peki ya her şey göründüğü gibiyse ne olacak? Bu kitapta mecbureiyetler, kan, gözyaşı, içinde kaynayıp duran duygular ve ziyan olmaya yüz tutmuş bir aşk ile çözülmeyi bekleyen sırlar var. Neler olduğunu öğrenmeye hazır mısınız?

Aile; anne, baba ve çocuklardan oluşan toplumun en küçük yapı taşıdır, sözlüğe göre ancak Emir, Yiğit, Yağız, Ekim ve nice kimsesiz yada kimsesiz hissettirilmiş çocuğun aile olmak için anne veya babaya ihtiyacı yoktur. Olmamalıdır. Birbirlerinin yaralarını sardıkları, güvende hissettikleri ve yüzünü güldürdükleri ailedir onlar için.

Hani şarkıda diyor ya "Yaprak döker bir yanımız, bir yanımız bahar bahçe" diye. Aynen öyle aslında. Ben bir yapraktım evvelden.Solmaya mahkum bırakılmış, ezilmiş, kırılmış bir yaprak. Birgün yeşereceğini umut eden, birgün bir şeylerin değişeceğini düşünen... Sonra ne mi oldu? Yeşermeye başladım yavaş yavaş. Zor oldu, çok şeyler yaşadım ama oldu işte. Hayır tabikide size kendi hikayemi anlatacak değilim. Dedim ya ben sadece dökülüp kurumaya mahkum bırakılmış olan bir yaprağım. Öyle afilli bir hikayem yok benim 😌 "Ve düşerken ağaçtan yavaş yavaş bunun bir son olmadığını biliyordu aslında...." Ey nefsim! Seni bilmezdim ben önceleri. Ne yapsam iyi görünürdü gözüme ve kalbim rahatsız olmazdı böyle. Endişelerim yoktu hiç sen kulağıma fısıldarken sözlerini. Ama şimdi bildim seni ve yenmene izin vermeyeceğim bu sefer beni.... Çünkü ben O`nu buldum......

Her insanın hayatında kırıldığı ve benliğinin değiştiği bir dönüm noktası vardır. O dönüm noktasına geldiğinde iyilikle de geçenler olurdu, kötülükle de. Ama illa ki geçerlerdi, değil mi? İşte ben şu an o noktada duruyordum. Ancak ne bir adım ileri gidip geleceğimde ne olacağını tahmin edebiliyor, ne de bir adım geri gidip geçmişimle yaşadıklarımla yüzleşebiliyordum. Durduğum noktada, sadece bu dönüm noktama gelmemiş olmayı diliyordum. Çünkü elimden gelen tek şey sadece buydu, dilemek. Buraya hiç gelmemiş olmayı ve bunların hiç yaşanmamış olmasını dilemek…