-Dark Romance bir kurgudur. Bir cinayet, bir kayıp hafıza ve kusursuzca planlanan bir oyun. O gece sabah olmadı, gün doğmadı, karanlık bir türlü aydınlığa kavuşamadı. Efsun İlke hiç bulunmaması gereken bir yerdeydi. O an gözlerinin önünde bir hayat, tetiğin sert bir dokunuşuyla sona erdi. Her şey bir anda olup bitti; kanın keskin kokusu havaya karışırken sessizlik, ölümün sessizliği, etrafını sardı. Şok, korku ve kaçış içgüdüsü bedenine hükmederken, onun tek yapabildiği adım atmamaktı. Ama kaçmayı başardığını sandığı an, geçirdiği kaza onu ölümün pençesine sıkıştırdı. Gözlerini tekrar açtığında, dünya bambaşka bir yerdi. Geçmişi silinmiş, hatıraları paramparça olmuştu. Gördüğü yabancı yüzler, ona ait olduğunu söyledikleri hayat... Kendini kaybolmuş bir hikayenin ortasında bulan Efsun, bir yandan hafızasının kayıp parçalarını bulmaya çalışırken, bir yandan da onu içine çeken karanlığın gerçek yüzünü çözmeye çalışıyordu. "Şeytanın gölgesinde kayboldu, küçük bir kız çocuğu."

Sen benim cehennemimsin ve ben cenneti arkamda bırakarak geldim sana. Bu hikâye en başından ihanetle çevriliydi ve aşk bile bile yanmaktır... Çok konuşmayacağım sevgilim, hikâyenin aptalı bendim. Sen ateştin ve yaktın sadece. Ardına dönmeyi bilmeyen bendim. Çocukluğuma ver, boyumdan büyük işlere kalkışmak hep huyumdur. Sadece bu sefer gerçekten yaralanacağımı göremediğim için beni mazur gör. Artık bir geri dönüş yok. Hiçbir zamanda, hiçbir ihtimalde. Yalnızlığında boğulman dileğiyle... -Sarışın

Saat 2`ye doğru odanın kapısı çalındı. İki kız ve bir erkek içeriye girdi. Ömer, Selin ve Nil, selamlaştıktan sonra beklemeye başladım. Tip olarak üçü de birbirine benziyorlardı. Uzun siyah düz saçlar, koyu siyah gözler ve biraz ürkütücü soluk beyaz tenleri vardı. Üçüz gibiler gibi görünüyorlardı ama aslında üçüz değillerdi. Ortadaki halıyı kaldırıp yerde oturmamı söylediklerinde hemen onların dediğini yaptım. Ömer, yanıma elinde bir bıçakla geldiğinde, kendimi geriye çektim. "Korkma, üç damla kan ve yedi arkadaş sana gerçek kimliğini gösterecek." Derya, "Sera, istersen yapmayalım," dedi. Elimi uzatarak yapmak istediğimi ve bu konuda istekli olduğumu göstermek istedim. Derya ise bu âyine katılmak istemediğini söyleyerek kenarda bizi izlemeye başladı. Ömer, "Her bir damlada benim söylediklerimi tekrar etmeni istiyorum. Kızlar, siz de." Kafamı onaylayarak salladım ve kızlarda "Tamam," dediler. Ömer,"Tam kırk tane mum var, onları etrafımıza dizin." dedi. "Niçin kırk tane?" diye sordum. Ömer, "Her bir damlada on tane mum yanmalı." cevabını verdi. "Kırk tane olduğunu söyledin, üç damla kan akacak dedin. Son onu neden kullanmıyoruz?" diye sordum. Nil, "Yazı elinde belirdiğinde, son onu yakacağız." dedi. Kızlar mumları dizdi ve hepsi etrafımı sararak bir çember oluşturdular. Ömer, "Elinin tam ortasına küçük bir kesik atacağım. Acımayacak, korkma," dedi. "Tamam," dedim. Ömer, dediği gibi elimin ortasına bir çizik atmış ve kanaması için sıkmıştı. Kanamaya başladığında, Ömer odada dönüp kızların yanına gitmişti. Ömer, "Beni tekrarlayın. Elini aşağıya doğru tut ki damla damla kan aksın." dedi. Kafamı onaylayarak, elimi aşağıya tuttum. Elimden bir damla kan aktığını hissettiğimde, hepsi gözlerini kapattı. "Pronađite sebe." Önce onlar, sonra ben tekrarladık ve 10 mum yanmıştı. İkinci damla yere düştüğünde tekrar aynı şekilde Ömer söyledi, kızlar söyledi, sonra ben tekrarladım. Üçüncü ve son damladaydı sıra. Yere akan damlayı hissettim ve hep birlikte "Pronađite sebe" dedik. Bittiğinde elimde hafif bir yanma hissettim. Ellerimi çektim ve elimdeki yanma hızla geçti. Elimde Tengri yazısı belirmişti. Daha önce duymadığım bir inançtı bu. 40 mumun hepsi birden söndüğünde, neler olduğunu anlamaya çalıştılar ve hatta korktular. Derya, "Sorun ne?" diye sordu. Selin, "Burada olmaması gereken bir şey." dedi. Ömer bileğimdeki  harfini fark ettiğimde, elimi bırakmış ve korkmuşçasına benden uzaklaşmıştı. "Neler oluyor?" diye sordum. "Aman Tanrım, sen bir lanetli ucube gibisin!" dedi Selin. Dediği anda diğer kızlar hızla Ömer`in yanına gitti. Gözlerinde büyük bir öfke vardı ve birlikte odadan çıktılar. Bu durum beni şaşırtmıştı. Sembol, yavaşça bileğimden kaybolurken, kızların gözlerinde büyük bir korku gördüm. Şimdi aklım karışmıştı. Bu sembol ne anlama geliyordu ve neden kızlar birdenbire "ucube" diyerek kaçmışlardı? O an, ne yapacağımı ve bu gelişmenin ardındaki sırrı çözmek için nasıl ilerleyeceğimi bilemiyordum.

Herkesin kendine sorması gereken bi soru vardır adamım. Ben kimim demeli insan kendine. İçimden geçen şarkı sözünü fısıldadım. "Ben kimim? " Ben Lâl, bi ekim sabahı bu saçma salak dünyaya gelmiş dünyaya geldikten iki hafta kadar sonra zorla ailesinde kabul görmüş ve zorla o eve girmiş. Öyle zorlama olmuş ki bu durum sırf yetimhaneye gönderilmeyim diye hastane görevlileri tarafından hasta olmamama rağmen hastaneye yatırılmış büyük ihtimalle o sırada da karışmıştım. Ben Lâl. İsmimi bile sessiz sakin bi bebek olduğum için bana bakan hemşireler vermiş 17 yıl önce ilk anneme hemşire söylemiş ismimi "bu kızın ismini Lâl koyduk biz ." Demiş. Orda ağlayan o bebek şimdi büyüdü ve bugün diğer annesine söyledi. "Benim ismim Lâl." Ama hemşireler koymuş demeyi yediremedim kendime. Sizin gibi onlar da sevmezdi beni diyemedim. Sadece Lâl dedim. Ben Lâl. Konuşmayı gerçekten sevmiyorum, belki bugüne kadar kimseyle yakın olamadığım için Lâl olmuşumdur onu da bilmiyorum ama tek bi kişinin yanında vazgeçiyorum ismimden. Tek bi kişi söküyor dilimdeki kilidi. Ben Lâl. Bu dünyadaki tüm kimsesizlikleri tatmış kendi kendime kimse olmuştum. Ben yalnızlığıma sığınmış yalnızlığımı bu dünyadaki tek arkadaşım yapmıştım. Ben Lâl, defalarca kez terk edilmiştim ama tek bi terk edişi yedirememiştim kendime. Ben Lâl asla Lâl olmayı istememiş ama Lâl olmak zorunda bırakılmıştım. Ve ben Lâl, şimdi feriştahı gelse Lâl olmayı bırakmaz bıraktırmalarına izin vermezdim.

Ruhum kötülükle donanmıştı ama ben iyilerin tarafındaydım. Ya da kendini iyi sanan kötülerin. Kötülere karşı olmam iyi olduğum anlamına gelmezdi. Belki de ben kötülerden bile kötüydüm. Yasaklara aşık bir kadın vardı Yasaklardan nefret eden bir adam Kadının zincirleri vardı adamın bıçakları Kadının sırları vardı Adamın karanlığı sarmalamıştı kadının sırlarını Güven yoktu Kadının zincirleri vardı kadın sevilmemişti Adamı çok yakmışlardı Adam kadını da yakmıştı Ben, Melodi Sera Zincir iyiliğe rağmen ruhumun nasıl kötülükle donatıldığını göreceksin... Ben, Araf Atlas Bıçakçı kanlı bir oyunun piyonuyken nasıl bir şaha dönüştüğümü göreceksin...

❝Yüreğindeki ateşin içinde cayır cayır yanıyordu kadının ruhu. Mahkum edildiği hayatı istememişti oysa... çocukluğu gibi çalınıp alınmıştı gençliği de. Güvendiği her limanın onu yarı yolda bırakmasına da alışmıştı, diğer birçok şeye alıştığı gibi. Şimdi ise içine düşmüş olduğu bir diğer bilinmezliği anlamaya çalışıyordu. AŞK`tan haberi olmayan bir kadındı o, güvenemezdi. Sevemezdi de... Sevmeyi bilmeyen adam ise ona AŞıK olamazdı. Üzer ve kırardı... Bu hikayenin birden fazla kahramanı vardı, lakin hepsi galip gelir miydi... işte orası büyük bir muammaydı. Kıran kırılırdı, üzen üzülürdü. Ama adalet er ya da geç yerini bulurdu.❞ 🌑 3 0 / 1 0 / 2 0 2 1 ALINMASI, KOPYALANMASI VE ÇALINMASI DURUMUNDA YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR 🖇

Fakirlik içerisinde doğan bir kız çocuğuna biçilmiş altın görünümlü harabe kaftan,sevgi dolu tertemiz yüreğiyle kendine biçilen harabe kaftanı dönüştüren bir direnişci yürek....

Hayatımı değiştiren şehir ben nova nova atlas hayatımı değiştiren adam ise Aras aksanoğlu İntikam uğruna hayatımın içine eti ama çokta mutlu eti işte benim hikayem intikam ve nefreten doğan aşk seni intikam için kullandım yine sever misin "severim"

"Bana ocüymüş gibi bakmayı kes. İnsanım." Ciğerlerime hapsettiğim nefesi saldım. Dakikalardır o ağacın ardından beni izlediğini anlatmayacağımı düşünüyorsa eğer yanılıyordu. Çünkü kendini fazlasıyla belli etmişti. Derin bir nefes aldıktan sonra dolunaya baktım. Bu gece beni aydınlatmak ona düşmüştü. "Ayrıca göbeğin sana pek yardımcı olmuyor. O ağaç senden birkaç beden daha küçük." Beklediğim gibi birkaç homurtu duyduğumda ağacın arkasına saklanan genç çocuk kendini açık etti. Titreyen bedenini gördüğümde sıkkın bir nefes bıraktım. "Şu gözlerini çek üzerimden velet."dişlerimi sıkarak söylediklerim onu daha da korkutmuş gibi titremesi arttığında kendimden bir kez daha iğrendim. Üzerimde üniformam ile birçok çocuğun hayalini süslerken başka bir çocuğu benliğimle korkutuyordum. "Korkacak bir şey yok. Bir tanıdık." Kaşlarımla arkamdaki mezarı işaret ettiğimde çocuk kalkan kaşları ile bana sanki bir hayaletmişim gibi bakmaya devam etti. "Ne var ulan?! Babamızın mezarına ziyarete geldik işte! Niye mezardaki benmişimde dirilmişim gibi bakıyorsun?" Sağ elinin işaret parmağı titrek bir şekilde havalanıp arkamdaki açık mezarı işaret ettiğinde "Babanın mezarını mı kazdın yani?"diye sordu. Sanki çok normal bir şeymiş gibi sakince omuzlarımı silktim. "Senin mezarını mı kazmalıydım?" "Hayır tabiki de!"diye cırladığında diğer eliyle hızlıca ağzına kapattı. "Abla Allah`ını kitabını seversen senin akşam akşam başka işin yok muydu ya?!" "Niye lan? Bu akşam müsait değil miydi?"

Efruz Kandemir... Kocaman bir karanlığın ortasına bırakılmış küçücük bir kızdan ibarettim. Ama bu sadece içimdekilerdi. Dışarıdan bakıldığında karanlığı üzerine geçirmiş, kalbinde ne sakladığı belli olmayan tehlikeli bir kadındım. "Hayatıma giren erkekleri önünde sonunda öldürürüm!" Alparslan Aksoy... Bazı meslekler fedakarlıklar gerektirir; senden bir parça ister. Bazı meslekler ise hayatını ele geçirir; senden imkânsızı ister. Benden istenen bütün hayatımdı. Ancak bu mesleği seçtiğimde bunu biliyordum. Bilerek kabul ettiğim gerçeklerden kaçmak korkaklık olurdu. "Ben vatanına ihanet eden bir kadına aşık olmam!"

Duyguları yarım kalmış bir insan dipten çıkmak ister mi? Ya da soruyu şöyle soralım: Duyguları yarım kalmış bir insanı ne kurtarır? Aşk mı? Arkadaşlık mı? Hırs mı? Kendisi mi? Hepsi mi? Hiçbiri mi? Devin Efil aileden yarım kalmış genç bir çocuk, bir kadın. Babasının nefretini edinmiş sevilmemesi ve sevmemesi gerektiği düşüncelerini benimsemiş birisiyken karşısına çıkıp onu sevdiğini söyleyen ve bu sevgi karşısında atan kalbine mani olabilir mi? Mani olursa mutlu olur mu? Bu aşkın onu mutlu etmesi gibi mutsuz etme ihtimali de yok mu?

Yalanlar can alır mıydı? Onlarınki almıştı. Yıllar sonra bir araya gelen bir arkadaş grubunun eski günleri yad etmek için gitmeye karar verdikleri dağ evinde bir cinayet işlendi. Atan dokuz kalpten birisi durdu, durduruldu. Yanan dokuz mumdan birisi söndü, söndürüldü. Onlar on dokuz Ocak sabahına bir ceset ve bir katil ile uyandılar. Bu cinayeti kim, neden işlemişti? Katili bulmak zordu, onlar önlerinde yanan bir mum olmadığı sürece kusursuz yalancılardı. Ama her yalancı elbet bir gün mum ışığında yansıyan gölgesiyle yüzleşmek zorunda kalırdı. Değil mi?

Bu izdivaçın benim için hayır mı şer mi olacağını yalnız ve yalnız Rabbim bilebilirdi! Peki; Ablamın beklediğinin, onun ve bizim gelecekteki Mürşidimizin yegane isteğinin ben olduğumu onlar nasıl bilebilmişti? Bir adamın kalbindeki kandan, oradaki toplar damardan bile haberdar olan Rabbim elbette ki o kalpte kimin olduğunu da bilirdi, Beni yetiştiren amcamın göz bebeği kızı Rahime mi, yoksa acıyıp baktığı 2 çocuğuyla dul bir şekilde ortada kalan yeğeni, yani ben mi? .... Herhangi bir çalıntı durumunda benle değil avukatımla muhatap olursunuz!

Eflal ağlarken diz çöktüğü yerden onu kaldırdı Karan. Gözyaşları, yüzünden süzülürken Karan, baş parmağıyla onun göz yaşını sildi ve nazikçe gözlerinden öptü. "Döktüğün her bir gözyaşı için dünyayı yakarım," dedi. "Ama ne hissetmem gerekiyor bilmiyorum; seni nasıl sevmem gerektiğini de bilmiyorum, Eflal." Karan, alnını Eflal`in alnına yaslarken, içindeki karmaşık duygularıyla nasıl başa çıkacağını bilmiyordu. Eflal, fısıldayan sesiyle, "İzin ver, seni sarayım Karan, seni sarıp sarmalayayım..." dedi. Karan çaresizce Eflal`in ela gözlerine bakarken, derin bir nefes aldı. "Bana sevmeyi öğret," dedi, tüm benliğiyle... O an, karanlığın ve belirsizliğin arasında bir ışık belirdi; belki de sevgi, öğrenilecek bir şeydi...

Onu ölümden kurtaran sevgilisinin ölümüyle yıkılan ve intikam yemini eden Kibrit her yeri ateşiyle yakmaya başlamıştır bile. Fakat henüz gerçekleri bilmiyordur.... Peki öğrenince bu intikamdan vazgeçecek miydi?

Şeytan, meleklerden uzaklaşmaya başladığında özgür olacağını zannetmişti, halbuki sadece yalnız kalmıştı. "Nietzsche der ki; beni öldürmeyen acı, güçlendirir."

*** "4 yaşımda imkânsız olmuşuz biz." dedim, ağlamamaya çalışarak. "İmkânsız?" diye sordu, sorgu dolu bir ifadeyle. "Değil miyiz?" diye sordum. İstesem de sesimin titremesini engelleyememiştim. "Değiliz. Olsaydık benim karım olmazdın." dedi. *** Her gece bahçede oturuyor, karanlık gökyüzünde ışıl ışıl parlayan yıldızları seyrediyorum. Seni aklıma getirmemeye çalışıyorum, seni aklıma getirmemeye çalışınca bile seni aklıma getirmiş oluyorum. Ben aslında seni unutmak gibi bir ihtimali bile, seni unutacağım derken yok ediyorum. ***** Wattpad`de yayında.

Aden Asi, küçük bir çocuğun piyona öğretmeni olarak işe başladığında olacaklardan habersizdi. Geçmişin yansıması geleceğe kavuştuğunda, domino taşları etkisi koca konağın pencerelerini parçalamaya başlamıştı.

"Zamanla anlaşılan tek şey güvenmenin sevmekten daha önemli olduğudur " Cumhuriyet Savcısı İncila Akel Yüzbaşı Ulus Ecevit Akay

Birgen, 11 yılını öz babası yüzünden bir tesiste, küpün içinde geçirmiş 17 yaşında genç bir kızdır. 11 yıllık küpün içindeki hayatı testlerle ve insan öldürmekle geçer. Ancak bir gün işler değişir ve Birgen sonunda küpünden çıkar ve 11 yıldır görmediği ailesinin yanına geri döner. Çıkma nedeni ise düşman tesisin oğlunu öldürmektir. Duygularıyla arası olmayan Birgen bu işi kolaylıkla yapacağını iyi bilir. Ancak ortaya çıkacak gerçekler ve uğrayacağı ihanetler onu tökezletecek. Acaba Birgen zehirli kalbine gömdüğü duygularını gün yüzüne çıkarabilecek mi? Vücudumdaki zehir damarlarımda geziyordu ve doğduğum andan beri ben dahil çevremdeki canlı, cansız herşeye zarar veriyordu. Ve asıl acı olan benim bu zehire ihtiyacım vardı.

Zehre annesini kaybetmesinin ardından resmen bütün hayatı dağılırken kendisine gelen gizli bir kutu ile aslında doğru sandığı bütün yanlışların peşine düşmeye karar verir. "Bir bakış bir bakışa neler anlatır, bir bakış bir bakışı senelerce ağlatır." Yayım tarihi:Çarşamba

Unuttun mu Alina, sen buradasın ve daha yaşayacağın çok fazla şey var. Bu ise sana sunulmuş bir savaşın ilk tohumları.

Gerçekten birbirlerini seven iki çiftin yollarının ayrılıp daha sonradan birbirlerine düşman olmasını anlatan bir kitap

Sırf bir hemşirenin hatası yüzünden 17 yılı cehennem gibi geçen Güneş, o gün ailesi tarafından hastaneye çağırılır Peki Güneş yeni ailesine alışabilecekmi Peki Yıldırım ailesi Güneşe alışabilecekmi Uyarı!:Bu kitapta kavga,şiddet, argo, küfür ve olumsuz örnek davranışlar mevcuttur

Maskeler, insanların yüzünü gizlerler peki içlerindekilerini duygularını gizlemeye gücü yeter miydi maskelerin? Ben Ada Atay sonuna kadar gizleyecektim duygularımı sonuna kadar saklayacaktım gerçek yüzümü ne için ? İşte bunu bende sizinle beraber görecektim. _____________________________________________ Görevi kabul etmiştim neden? Babamı bulabilmek için...