seninle istanbul sokaklarında karşılaşma ihtimali bile güzelken sen şimdi bambaşka bir ülkedesin. mehtap şimdi ayrı şehirlerde aydınlatacak yüzümüzü. olsun, gözlerimi kapattığımda tam karşımda gökyüzünü anımsatan gözlerin beliriyorsa mesafelerin ne anlamı kalır ki? yarı texting

"Accidit in puncto quod non contingit in anno.” (Bir yılda olmayan, bir anda olur) Gerçekten öyle miydi? Balkonumda otururken karşımdaki karargâha bakıyordum. Önünde duran dört tankı gördüğümde sırtımı dikleştirip merakla onları izlemeye başladım. Hepsi tek tek indiğinde, ip gibi dizilmişlerdi. Albay olduğunu tahmin ettiğim kişi önce herkesi inceledi ve sert, itiraz istenmeyen tonla "Yüzbaşı Bintuğ Liva." diye seslendi. Bu isim, tüm orduyu sırtlayacak kadar güçlü, kuvvetliydi. Onunla karşılaşabilecek miydik? "Bir gün seninle ikinci kez karşılaşacağız, işte o zaman doğru olanı yapacağız."

Bize iyice yaklaştığında bir şeyler demek için dudaklarımı araladım ki beklenmedik bir şey oldu. Gözlerini benden çekip yanımdan geçti gitti. Evet, sanki beni hiç görmemiş gibi yoluna devam etti. Sanki göz göze gelmemişiz, sanki... Sanki saçma bir oyun sayesinde aramızdaki duvarlar hiç yıkılmamış gibi. Eskisi gibi, hatta eskisinden de soğuk! Ne yaptığını sanıyordu? Hiç yaşanmamış gibi mi yapacaktı birden? Böyle yaptığında her şey olmamış gibi devam mı edecek sanıyordu? 11 Serisi şimdilik bir üçlemedir. Ateş, Kül ve Anka olmak üzere üç kısımdan oluşur. Kısımların hepsi bu kitapta toplanacaktır. İyi okumalar! Başlangıç Tarihi: 18.03.2021 (Kitabın tüm hakları şahsıma aittir. Herhangi bir yerde paylaşılamaz ya kopyalanamaz.)

-Romantik- Çingene kızıydı ne bir yurdu vardı ne bir memleketi. Anasız babasız yetimdi. Sadece göç etiği yerlere yüreğindeki masumiyetin meşalesini taşıyordu... Adam onun masumiyetini alıp kalbine hapsetti hatta öyle derinlere sakladı ki, kendinden bile gizledi... Kız adamın iyi yüreğine sığındı adam onun sahipsiz kalbine. Birlikte yandılar aşkın narına birlikte yürüyüp gittiler uzak diyarlara. Gün geldi hasret çığ gibi büyüdü kalplerinde. Genç adam yine iyi yüreğine mağlup oldu. Ön yargılıydı insanlar merhametten yoksun... Kıramadılar kalplerindeki pas tutmuş zincirlerini de acımasızca yaktılar yıktılar. Kimi hastalıklı bir aşka yenildi kimi ön yargılarına. Yok, saydılar tüm insanların hamurunun çamurdan olduğunu. Buna rağmen bizimle olma dediler git dediler senin aramızda işin yok dediler. Aslen hesaba katmadıkları bir tek doğru vardı; o da aşkın ve sevginin gücü... Onun için kaybeden kendileri kazanan aşk oldu...

23 yaşında YouTuber olan balım` ın yanlışlıkla eklendiği grupta üç ünlü yayıncı ile tanışması ve birinin zaten sevdiği kişi çıkması ile başlar hikaye. diğer ikisi ile kardeş gibi olurken ona soğuk davranan Kuzey ise Balım`a zaten bir kaç yıldır aşıktı

✨İlk Kitabım✨ Başak daha küçük yaşta annesini ve daha doğmamış kardeşini trafik kazasında kaybetmiştir. En zor zamanlarında hem kuzeni hemde en yakın arkadaşı Selma yanında olmuştu. Selma ile birlikte babasından gizli hazırlandığı sınavı kazanıp en büyük hayali olan doktorluğa adım atmıştır. Bu hayaline giden yolda deniz gözlü Soral ile tanışacaktır. Peki bu ikili onları ayırmaya çalışan onca engele ve geçmişe karşı durabilecek midir? Peki sen aşkın en mavi haliyle tanışmaya var mısın? “Onun gözlerine bakmak engin bir denize bakmak gibiydi.”

Kayıp ikizler birisi asker birisi Mimar bakalım bu ikizlerimiz gerçek ailesini kabul edecek mi? Çünkü birisi duygusuz diye anılırken birisi cıvıltı diye anılıyor geçmiş peşlerini bırakacak mı?

Arkadaşlarımla çevirdiğim rastgele bir numaranın hayatım olacağını nerden bilebilirdim? Ya da maceram olacağını. Hayatımın nokta kadar yerini tüm hayatıma bırakan o numara artık her şeyimdi. Ve ben onu kaçırmamak için elimden geleni yapacaktım. Ve yapıyordum. °°°°°°° Kurgumu çok seveceğinize eminim. Hepinizi kitabıma davet ediyorum.

NOT; Ergenlik döneminde yazdığım (14- 15 yaş) bir kitaptı. Bu kitapla ayrılamadığımız için buraya da yükleyeceğim. Beğenmeyebilirsiniz fakat ben ilkleri hiçbir zaman unutmam :) O yüzden anı kalsın diye bütün bölümlerini buraya da yükleyeceğim. Karakterler gerçek hayatta arkadaşım. (İki kişi hariç isimleri farklı.) Okurken gülüyor, eskilerimi hatırlıyorum. İyi ki de bu kitabı yazmışım. Siyah benim için çok değerli. :) Bazı anlar vardır ki hiç ummadığınız zaman birisi gelir ve sizi sıkıştığınız durumdan kurtarır. Hayatım birden onunla değişmişti. Kim mi o? O, Siyahlara bürünmüş bir kişiydi. Simsiyah gözleri ile korku salıyordu etrafa. "Benden kurtuluşun yok." dediği zaman gerçekten kurtuluşum yok muydu? Ya ben ondan kurtulmak zorunda kalırsam? O zaman yollarımız bir daha ne zaman kesişecekti? Ya da kesiştiği zaman eskisi gibi olabilecek miydi? Nasıl bu kadar emin olabiliyordu benim ondan kaçmayacağımı? Hayatımın zorluklarına kendim göğüs geriyorken birden bu adamın karşıma çıkması tesadüf müydü? Yoksa kaderimi bu adamın eline vermişler de kendisi mi yazıyordu? İkimizin hikayesini çözmeye var mısınız? O, kendisini siyah renkle saklıyordu. Ama ben onun siyahlığına inip bembeyaz ruhuna giriş yapacaktım...

Şehzade Fatih Sultan Mehmed , bir savaşta yaralandığı için ormanda olduğu söylenen bir şifacıya gitmek zorunda kalır. Yaşlı bir ihtiyar çıkmasını bekleyen genç şehzade, aslında hayatının aşkıyla karşılaşacağından bir haberdir. Efsun Osmanlı zamanında aşkı anlatan entrika, aşk ve arkadaşlığı konu alan bir kitaptır.

bubirfakehesap: Selam bubirfakehesap: Rahatsız olmayacaksan yaşını öğrenebilir miyim acaba? bubirfakehesap: Part time motorculuğunun yanına bir de part time aşk eklemek isterim de (:

Verilen bir söz ile başladı her şey. Tutulmaya çalışılan bir sözün hikayesi bu. ***《》《》《》*** Biliyorum ki sen beni tanıyorsun. Ama ben de seni tanıyorum. Bu yüzden eminim ki şu an göz bana devirmektesin. Tamam, tamam söylüyorum. Siyah defter aldım üç tane. Şimdi düşünüyorsundur, "Neden üç tane?" diye. Hangisinin kapağını daha çok seversin bilemedim ne yapayım? O yüzden de üç tane defter aldım sana doğum günü hediyesi olarak. ***《》《》《》*** Duydum onun kahkahalarını çünkü öylesine mutlu öylesine gür bir kahkahaydı ki yankı yaptı. Ona ne söylediğini daha çok merak ettim bunun üzerine. "Sen ona ne söyledin de böylesine kahkahalarla güldü?" ***《》《》《》*** Başta çocuktuk şimdi büyüğüz. Ruhumuz kırık, ellerimiz kesilse de kırıkları toplamaya çalışıyoruz. Ardı arkası kesilmeyen olay üstü olaylar birbirini kovalarken biz yazdığımız satırlarla var oluyoruz. ***《》《》《》*** Mar`a Mektuplar`a hoş geldiniz...🍁

Bensu, babası ile birlikte bomba patlamasında şehit düşerek Güneş tekrardan öksüz kalmıştı. Koruyucu babası ve kardeşi ile tek kalan Güneş, Bensu`nun iki emanetini sahip çıkarak büyür. Kız kardeşi ve mesleği. Güneş büyüdükten sonra Bensu`nun mesleğine ele alarak Hakkari`ye atanır. Hakkari`ye atanmasından 5 hafta sonra teröristler tarafından kaçırılır. Hakkari`de görev yapan Ateş timi ise, Güneş`i kurtarmak görevini alır. Güneş`in öğrencisi olan Alphan`ın babası, Ateş timin komutanı ve yüzbaşı Pars Erdinç ise, Güneş`i kurtarır. Pars, oğlunun öğretmeni ile tekrardan karşılaşınca hikayeleri sonsuz olacak derecede kaderde yazılmıştı. Aslında hikaye, iki yetimhane çocuğu bir hayat üzerinde olan bir hikayeydi...

Bazı ölümler bir son, bazı ölümler bir başlangıçtır. Çünkü kimileri ölür ve hikâyeleri biter, kimilerinin ölümü de birileri için yeni bir hikâye başlatırdı. Bu kez ölüm, hikâyeyi başlatan şey olacaktı. Onun ölümü, avuçlarıma kanlı bir sır bırakmıştı. Ve maalesef ki o kanlı sır sadece benim ellerimde değildi. Hiç olmaması gereken birinin ellerine de bulaşmıştı. Bu kanlı sır onunla aramızda her geçen gün büyüyecek, zamanla pimi çekilmiş bir bomba hâline gelecekti. Ve yine maalesef ki her bomba er ya da geç bir gün elbet patlardı. İşte o gün suçlular ve suçsuzlar ortaya dökülür, hesap verme vakti gelirdi. Bizim için ise hesap verme vakti asla gelmemeliydi. Çünkü bu hikâyenin masumları biz değildik. Zira bu hikâyede masum da yoktu.

1872 yılının acımasız topraklarında, Railway Kasabası; kanunların değil emirlerin hüküm sürdüğü, itaatsizliğin idamla cezalandırıldığı bir yerdir. Gün batımından sonra sokaklara adım atmak yasakken ve herkes bu kurallara boyun eğmişken Valencia Pride, bir gün sokağa çıkma yasağına rağmen erkek kılığında dışarı çıkar. Ancak işler beklediği gibi gitmez ve askerler onu fark ettiğinde Valencia’nın küçük bir adımı, büyük bir felakete dönüşür. Kasabanın yeni komutanı Devrim Gürkan Karel, kalabalıklar içinde Valencia’nın sırrını gören tek kişidir. Fakat onu serbest bırakmak yerine, kuralları baştan yazacak bir karar alır. Valencia, şimdi yalnızca hayatta kalma mücadelesi vermekle kalmayacak; kendi hayatını ve tüm kasabanın kaderini değiştirecek bir oyunun içinde yer almak zorunda kalacaktır ve bu, yalnızca bir direniş değil, özgürlüğün ateşini yakacak bir mücadele olacaktır.

Ülkece tanınan, popüler bir yazar olma umuduyla yanıp tutuşan Sare, hiç beklemediği bir anda eskiden editör olduğunu iddia eden bir okurundan mesaj alır. Sare`nin hayalini kurduğu kurguyu, ikisi de güçlerini birleştirip öyle yazmaya başlarlar.

Herşey yanlış odaya girmesiyle başladı...

"Ne arzu edersiniz?" Diye sordu hanımefendi. "Bir içim su..." Dedi beyefendi. Kaşlarını çattı genç kız. "Anlamadım?" "Affedersiniz." Diyerekten önünü ilikledi beyefendi.

Derin bir nefes alarak odasına girdiğimde, elimdeki ütülü kıyafetleri yatağa bırakmak için adımlayacaktım ki ardımdan kapının kapanmasıyla korktum. Oda karanlık bir hal aldığında arkamı döndüm ve karartıyla karşılaştım. Boğazımdan akıp giden sıvının varlığını hissedebiliyordum. Sertçe yutkundum. Karartı bana doğru yaklaştı yaklaştı ve ayaklarının ayakkabılarıma değdiğini hissettiğimde nefesimi tuttum. "Karanlık da olsa, avına yakalanmış bir ceylan gibi titrediğini hissedebiliyorum." Sıcak nefesi yüzüme çarptığında elimdeki kıyafetler yeri boyladı. "Ve ben bu titremeyi bu gece dindireceğim."

(KİTAPTA KENDİ SESLENDİRDİĞİM VİDEOLAR VARDIR. ) "Seni bırakacağım. Eğer kaçmaya çalışırsan veya çığlık atarsan ölürsün. Gerçi çığlık atsan bile burada kimse sana yardım etmez. Bu yüzden uslu bir kız ol ve sözümü dinle" Umudun bana sunduğu imkanı fırsat bilerek hemen kafamı onaylar anlamında salladım. Daha az önce elimde olan bıçaklarımın yokluğunu fark etmem uzun sürmüştü. Belki bir umut bıçaklarımı boğazına geçiririm diye düşünmüştüm. "Aferin uslu kız" Güçlü parmaklarını ellerimden ve ağzımdan bırakır bırakmaz hemen ondan uzaklaştım ve az önce yerde düşürtdüğü bıçağımın bir tanesini alarak ona doğru tuttum. Karşımda beni şaşırtan derecede yüzü güzel ve vücudu yapılı bir adam duruyordu. Üstüne giydiği siyah zırh ve belindeki uzun kılıç onu sanki bir muhafız olduğunu gösterir gibiydi. Başında kask yoktu. Bu yüzden yüzüne kan bulaşmış ve uzun dalgalı siyah saçları yüzüne düşmüştü. Yeşil gözleri bedenimi baştan aşağı süzerken titrek elimle bıçağımı ona doğru tutmaya devam ettim. Ondan deli gibi korkuyordum ve o da bunun farkındaydı. Biraz daha onu inceledikten sonra zırhındaki Mortimer İmparatorluğu`na ait arma dikkatimi çekti. Bu oydu. Zayne Robert karşımdaydı. Onu bulmuş olabilirdim fakat yinede emin olmalıydım. "B-ben Zayne Robert`ı arıyorum" dedim titrek sesimle. Karşımdaki adam hiç istifini bozmadan ciddi bir yüz ifadesiyle bana bakıyordu. "Neden?" dedi tek kaşını havaya kaldırıp. Hala elimdeki bıçağı ona doğru tutuyordum. Birşey olsa kazanma ihtimalim yüzde sıfırdı fakat ölmeye de niyetim yoktu. "Yardımına ihtiyacım var. " Artık sesim az da olsa titremeyi kesmişti. Karşımdaki adamın yarattığı gergin atmosfer kalbimi şiddetli bir gümbürtüyle attırıyordu. "Zayne Robert benim." İçim az da olsa rahatlamıştı fakat tam tatmin olamamıştım. Yalan söylüyorda olabilirdi. "Sana nasıl inananilirim?" Heralde canıma susamıştım. Adam beni şuracıkta öldürse kimsenin ruhu duymazdı ve ben kaşınmaya devam ediyordum. Karşımdaki adam bana yaklaştı ve elimdeki bıçağı umursamadan tam dibine sokuldu. "Adımı lekeleme köylü kız. Zayne Robert olmasam sence o yatan ceset ben mi olurdum?" Zayne Robert her zaman kazanırdı. Mortimer da dahil her yerde meşhur olan bir suikastçiydi. Mortimer armalı zırhıda oradan geldiğini gösteriyor olabilirdi. Ona inanıp güvenmekten başka çarem yoktu. Yardıma ihtiyacım vardı ve bu adamın yerde yatan cesetten daha kullanışlı olacağına emindim. Elimdeki bıçağı indirdim ve çantamın içinden dört altın keseyi ona doğru fırlattım. Artık omuzlarımı dikmiştim ve korkumu gidermiştim. Zayne şaşırmış olacakki bana baktı. "Devamını işini bitirdikten sonra vereceğim." Zayne bana bakıp ukalaca güldü. "Bak seeeen. Az önce korkudan altına yapacak olan köylü kızına özgüven gelmiş." Seni aptal diye geçirdim. Karşında prenses olduğunun bile farkında değilsin. Babam bu yaptıklarını öğrenseydi peşine bir ordu yollardı. Ama Zayne`e asla bir prenses olduğumu söylemeyecektim. Babam kesin kaçtığımı öğrenip çoktan peşime beni bulana ödül koymuştur bile. Ona söylersem kesin o da beni geri babama götürürdü.Elimi Zayne`e uzattım. "Anlaştık mı o zaman?" Zayne yeşil gözlerini mavi gözlerime kilitlemişti. Bana şüpheci bakışlar atarken elim havada onun sıkmasını bekliyordum. Sonunda Zayne eliyle elimi sıktı ve aklıma o parmaklarıyla ağzımı kapattığı geldi. Bu düşünceden sıyrılıp şu anki Zayne`e odaklandım. "Pekala köylü kızı. Kimi öldürüyoruz?"

"O Doğu`ysa ben Batı`ym." "O siyahsa ben beyazım." Diye haykırdı genç kız. Fakat bu cümleleri kurarken bu hikâyenin aslında Doğu`yla Batı`nın kavuşmasını, siyahın beyaza karışmasını anlattığını bilmiyordu. Öğrendiğinde ise hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Çünkü çoktan kendi hikâyesinde hem kazanmış hem de kaybetmiş olacaktı. Kaybetmek de kazanmak da daha önce onun için hiç bu kadar zevkli olmamıştı.

"Biliyor musun?" dedi gözlerimin içine bakarak. Eş zamanlı olarak bana doğru bir adım daha attı, aramızdaki mesafeyi iyice kapattı. Gözlerimi ondan kaçırıp geri çekilmek yerine korkmadan, tüm cesaretimle ben de konuştum.⠀ ⠀ "Neyi?" Yüzünde hafif bir tebessüm belirdi. İlk defa yüzüne bu kadar dikkatli bakıyordum. Bu yüzdendir ki günlerdir beraber olmamıza rağmen sol yanağındaki küçük gamzeyi şimdi fark etmiştim. ⠀ "Seninle..." dedi ve sustu. Bu sefer yüzündeki gülümsemeyi daha da büyüterek devam etti. ⠀ ⠀ "Başka bir zamanda ve başka bir yerde tanışmış olsaydık..." diyerek bir adım daha attı. Ela gözleri gözlerime odaklıydı, anlamlı bakışları vardı. ⠀ "Ve sen o adamın kızı olmasaydın." diye ekledi ve ilk kez gözlerini benden kaçırdı. Aynı zamanda kaşlarını çattı. Ne zaman babamdan bahsetse yüz ifadesi sertleşiyordu. ⠀ ⠀ "Ne olurdu o zaman?" diye sordum merakla. Öfkeyle yanan ela gözleri beni bulduğunda bakışları yumuşadı ve iç çekerek cümlesini tamamladı. ⠀ "Muhtemelen sana aşık olurdum." Kapak tasarımı @hestianinkalemi`ne aittir.

"Senden yapmanı istediğim küçük ve basit bir şey daha var Stajyer." Sakin kalmak için derin bir nefes aldım. "Benden daha ne isteyebilirsiniz ki? Tüm gün yapmadığım şey kalmadı. Sizce de artık bu kadarı fazla olmuyor mu?" Sonunda bir tepki vermiş olmamdan memnun olduğunu belli edecek bir ifadeye büründü. Bu sinirlerimi bozarken gözleri üzerimde geziyordu. "Hayır Stajyer bu kadarı yetmez. Yapman gereken bir şey daha var." "Neymiş o?" Bakışları üzerimde gezinmeye devam ederken bir adım yaklaştı. Ondan uzaklaşmak istedim fakat belimden tutup kendine çekerek buna engel oldu. Şaşkınca olduğum yerde kalırken dudaklarıma baktığını fark ettim. Yutkundum. Bir şey söylemek için cesaretimi toplayıp dudaklarımı araladım ama o daha önce davranarak beni şok edecek o cümleyi kurdu. "Çok güzel olmuşsun bugün, bir daha bu kadar güzel olma. Aklım sende kalıyor ve işime odaklanamıyorum, senin yüzünden bugün tüm işlerim aksadı."

"Öldürün o zaman." Duyduğum sert ve soğuk sesle irkildim. Sanki normal bir şeymiş söylüyormuş gibi bir çırpıda söylemişti. Bunların bana yardım etmelerini beklerken daha tehlikeli çıkmışlardı. Ölüm emri verilen adama bakıp vicdanımın sesine engel olarak usulca geldiğim yoldan geri döndüm. Yanlarından birkaç metre uzaklaşmışken bir silah sesi duydum. Bağırmamak için kendimi tutarak korku dolu gözlerimi adamlara çevirdim. Az önce ölüm emri verilen adam başından akan kanla yerde cansız bir şekilde yatıyordu. Diğerleri de başında hâlâ bir şeyler konuşmaya devam ediyorlardı. Yerdeki ölü adama bakıp kaldım. Hiç acımadan, bir saniye bile düşünmeden öldürmüşlerdi adamı. "Sen de kimsin?" Birinin beni fark etmesiyle hepsi bir anda bana döndü ama ben sadece az önce ölüm emrini veren adamın soğuk gözlerine baktım. "Ben şey..." Sustum. Söyleyecek bir şey bulamadım. Karanlıktan dolayı yüzlerini net olarak göremedim. "Sen ne?" dedi, bana doğru bir adım attı. Eş zamanlı olarak geri gittim. Bir saniye olsun bakışlarını benden çekmezken yutkundum. "Ben hiçbir şey görmedim." Tek kaşı kalktı. "Bizi mi izliyordun?" Korkuyla birkaç adım daha geri gittim. "Öyle bir amacım yoktu." Yine bana doğru bir adım attı. Korkudan tüm bedenim titremeye başladı. "Ne amacın vardı?" Cevap vermek istedim ama söyleyecek bir şey bulamadım. Tek istediğim şey şu an buradan kaçıp gitmek. Gözlerim adamın elindeki silaha kaydı. Bu daha çok korkmama neden olurken daha fazla durmanın bana bir faydası olmayacağına kanaat getirdim ve koşarak yanlarından uzaklaştım. "Yakalayın şunu!" Arkamdan bağırdı. Bunu duymak daha hırslı bir şekilde koşmama neden oldu. Resmen başımdaki bela birken iki olmuştu. Koskoca ormanda bir mafyadan kaçarken bir başkasının kucağına düşmüştüm.

"Bade Karahanlı." Duyduğum tok sesle eş zamanlı olarak derin bir nefes aldım, ağır hareketlerle sesin geldiği yöne döndüm. Kapıyı yavaşça kapattı, gözleri beni buldu. "İsmimi bile öğrenmişsin." Dudakları yana kıvrıldı, bana doğru geldi. "Öğrenmek zorunda kaldım diyelim." Gülümsedim, biraz daha yaklaştı, birkaç adım geri gittim ama sırtım soğuk duvara temas edince durmak zorunda kaldım. Fakat o durmadan üzerime gelmeye devam etti. Kaçmak için sağ tarafa doğru geçecekken kolunu önüme kalkan etti. Boş bir anında sol taraftan kacayım dedim ama bu sefer de diğer koluyla önümü kapattı. Tamamen onunla duvar arasında kalmıştım, kaçmama izin vermiyordu. Sırtımı duvara yasladım, yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Ne yapıyorsun?" "Konuşmamız gereken şeyler var." "Evet var ama bunu aramızda mesafe varken de yapabiliriz." "Yapamayız, böyle konuşmak istiyorum." Cevap verecekken gördüğüm şeyle sol gözünün altına düşen kirpiğini nazik bir şekilde aldım. "Kirpiklerin dökülüyor." Dudaklarındaki tebessüm büyüdü, sessiz kaldı. Sağ yanağında küçük bir gamzesi vardı, yakın olduğumuz için fark edebilmiştim. Kirpiğe usulca üfleyerek gözlerimi yeşillerine çevirdim. "Badem yağı sürebilirsin, çok iyi geliyor." Tek kaşı kalktı, söylediğim şeye şaşırmış gibiydi. Fakat bu şaşkınlığı üzerinden çabucak atıp kaçmamı engellemek için önüme kalkan ettiği elini duvardan çekti, cebine attı. Merakla ona bakarken elini cebinden çıkardı, badem şekerlerini uzattı. "Yer misin?" Elinden bademleri alarak birini ağzıma attım. "Çok severim." Biraz daha yaklaştı, derin bir nefes aldı. "Badem şekeri gibi kokuyorsun." Badem şekeri mi demişti o? Şaşkınca bakarak elimdeki bademleri kokladım. "Güzel kokuyorlar yalnız." Başını salladı. "Biliyorum." Gülümsedim, kendisi de bir şeker yedi ve ekledi. "O yüzden söyledim zaten."