``Ateşine ağlamış dumandım; bilmedin lakin bende yandım...`` ••• Yaralar, yarınları karalar ve örter nabzın üzerini pasla. Kavak kavruğu... Pamuk şeker... Ve Mavi bir deniz... Yosun tutmuş bir yaş pastasının üzerinden sıyrılır birer birer yabancı gözler. Düşer, düşlerimin etlerinden sıyrılan kandan kayıp yaşam. Ve dikilen her bir mum kadar çoğalır her yaşımda ölüm. Ben kimim? Öncesinde kimdim? Sonrasında kim olacağım? ••• Kumsal, 14 yaşında İzmir`in soğuk sularını hoyratça attığı kimsesiz bir sahil kenarında, kumların üzerinde deniz polisleri tarafından bulundu. Aralık`ın soğuk rüzgarları onu soğuk bir kundağa sarmış ölümün kıyısına iterken bir genç kıza gecikmişliğine hırçın bir fırtınayla karşılık veriyordu İzmir. Kumsal. İsmini ve yeni hayatını o saatlerde ona sundu hayat ve Kumsal çaresizce kabul etti. Kim olduğunu, nasıl olduğunu bulmaya verdiği savaşı 3 yıl sonra kaybetti. Yeni adımlar attı ve Kumsal adıyla bir hayat kurdu. Onun geçmişi yoktu. 14`ünde ölmüş ve 14`ünde tekrar doğmuştu. Lakin hayat peşini bırakmadı. Kumsal yeni adıyla kurduğu hayatın içindeki enkazları farketmeye başladı. Çözülmeyi bekleyen yalanlar vardı. Bir cinayet. Bir cinayet onu geçmişine 14 yaşında tekrar çekti. 22 yaşı, 14`ünde kaybettiği herşeyi tekrar buldu. Lakin Kumsal`ı arkasında bırakabilecek miydi? Gerçek kimliğini öldürüp, Kumsal`ı var eden sebepleri bulabilecek miydi? Kendini hatırlayabilecek miydi? Peki ya sevdikleri?

Merhabalar Ben Zeynep Yazaroğlu Kitappad’daki ilk kitabım "Safderun" içerisinde tüm zorluklar, Nisa`nın ikilemde kalması ve dahası 60 bölümlük olan "Safderun" kitabımın yolculuğunda benimle beraber misiniz? Haydi o zaman okumaya başlayabilirsiniz.😊

Mevsim Atay,İstanbul`a yeni atanmış bir cumhuriyet savcısıydı ve geçmişiyle ilgili gereksiz olarak gördüğü ne varsa gömüp yeni bir sayfa açmıştı ya da o öyle zannediyordu.Geçmişinden bir parça olan Utkan Saraçoğlu`yla tekrardan karşılaşana dek. Kimsenin öğrenmemesi gereken 3 gerçek vardı. Bu üç gerçeğin peşine düşen kişilerden birisi aydınlık birisi de sonu olmayan o korkunç karanlıktı. O 3 gerçek kimin elinde parlayacaktı? "...Mevsim dikkatli bir insandı. O kadar incelemeye rağmen o fotoğrafta göremediği bazı detaylar vardı. Birincisi Serap`ın parmağındaki mavi kamelya çiçeği yüzüğü. İkinci detay ise fotoğraftaki Serkan`ın gözlerinin birinin kahverengi birinin mavi olmasıydı. Bir diğeri de Serkan`ın boynundaki gümüş pusula kolyesiydi. Bunların üçünü Mevsim daha önce görmüştü. Göremediği tek şey albümdeki ultrason fotoğraflarında iki minik hücrenin olmasıydı. Yaşama tutunmaya çalışan iki minik mucize..."

Ben Timur KILIÇ namı değer Kaplan. Bu adı almamın sebebi yırtıcı olmamdan dolayı. Elimden bu güne kadar hiç bir suçlu kurtulamadı o dışında ; KASAP. O benim eşimi, çocuğumun annesini elimden aldı. Onu yakalamadan ölmek bana haram... Ben Nesli SERT namı değer Saye. Bu adı almamın sebebi her görevde kolaylıkla kamufle olup her suçluyu rahatlıkla yakalamamdan kaynaklıydı ta ki o karşıma çıkıp tek ailemi kocamı ve çocuğumu elimden alana kadar. KASAP seni bulmadan ölmek bana haram...

Gelen mesajla 4 kişi bir uçakla Fransa`ya giderler. Fransa`ya gittiklerinde bir mafyaya bulaşırlar. (Gerçek ailem kurgusu da konumuzda bulunmaktadır.)

Yeni dedektif olan John vahşi cinayetleri ve olayları çözebilecek mi. ?

Bir kızın peşini bırakmayan mafyayi konu alır

"Sen benim sadece bir parçam değil, sen benim her zerremsin. Her hücrem sensin. Ben tamamen senden ibaretim. Seninleyken adım gibiyim, yanıyorum. İçimde bir sen var... beni ısıtıyor hatta yakıyor. Ama seni de yakıyor." Yalanların yaşadığı doğruların ölmeye yüz tuttuğu bir hikaye... Her şey ortaya çıkacak! Ateş`ten bu çember hepimizi yakıp yıkacak. Bizler küllerimizden doğacak olanlarız! Hayatım bir korku filminden farksızdı zaten. Ruhum cinayete kurban gitmişti. Ama bir cinayete benden nefret eden biriyle beraber tanık olmak! İşte bu her şeyin tamamen bittiği noktaydı o anda. Ama ne derler bilirsiniz `Her son bir başlangıçtır` Küçük bir not: Her şey 9. Bölümden sonra başlıyor, yani oraya kadar biraz sıkıcı ilerliyor. Baştan söyleyeyim🪐 "Bir insan daha kaç yerden kırılabilir? Bir ruh daha ne kadar parçalanabilir? Ölü bir ruhu bile nasıl hala öldürmeye çalışabilirler!? Daha ne kadar sürecek bu eziyet, daha ne kadar çekeceğim ben bu hayatı. Dönüyor, durmuyor. Sanki beni her defasında daha da sert düşürmek için çabalıyor" diyebildim gözyaşlarımın arasında. "Düşmek bir yana dursun, ben olduğum sürece bir daha asla üzemeyecekler seni. İzin vermem buna. Parçalanmış kalbini iyileştiremem ama senin için kendi kalbimi söker takarım sana. Sen benim hem gündüzüm hem gecemsin. Ancak kalbim sende atarken ben nefes alabilirim. Sen benim her şeyimsin lan" diyerek kendine çekti beni. Sıkı sıkı sarıldı sanki bir daha hiç bırakmayacak gibi. Ona tutundum sadece. Yaşamak için aşık olduğum adama tutundum sadece. Nefes alabilmek için ona tutundum... Tüm hakları saklıdır, bana aittir.

"Eğer bir oyunun içine girersem, kuralları koymayı idrak ederim." Efser, henüz bir çocukken cezalandırılmış biriydi. Günahların kadını olmuştu. Hayatı doğduğu itibaren ona zehir edilmişti. Ancak o hayatının zehrini avuçlarında parçaladı. Ama bunun bir bedeli vardı. Efser bir avukattı. İnsanların hakları olanı vermeyi kendine layık gördü. Diğer üç arkadaşı ile kendisine bir yol çizdi. Hayatında sadece artık bu grup ve kız kardeşi Mavi vardı. Bu grubun karşılaştığı bir cinayet, onları bir yere sürükledi. Şimdi ise karşılaştıkları tehlikeli dört adamla anlaşma yapmak zorundalar.

Açıklama güncellenecek...

her bir katil kitabinda bir kiz olur? olmazsa kitap olmaz zaten amaç bu? kiz çok fazla masumdur! cennetliktir resmen bir karincayi bile ezmemiştir birde adam vardir ve o katildir adam kizi kaçirir ve tutsagi yapar fakat ilerde kiz melek yuzlu şeytan çikar ve bir örgutun lideri olur ama herşey tam tersi olaydi?? katil aslinda en başindan beri kadin baş karakter olsaydi?

Beril yerdeydi. Beril kanlar içindeydi. Beril ölmüş müydü? Üçlü koltuğun hemen önünde sırtüstü uzanıyordu yerde. Saçları birbirine karışmış, her zamankinden daha koyu görünüyordu. Sanki kanlar kurumuş da keçeleştirmişti saçlarını. Yüzünün kenarından dökülen saçlarının bir kısmı omuzlarında bir kısmı yerdeki kan birikintisinin içindeydi. Ne zamandır orada öylece yatıyordu kanatsız melekler gibi? Bir kolu salonun kapısına doğru uzanmıştı, bana doğru, diğer kolu ise karnındaydı. Her yer kandı. Gözümün görebildiği her yer, alabildiğine kandı. Ona bakarken sanki ruhum bedenimden ayrılmış gibi kendimi izliyordum bir yandan da. Elim yüreğimde karşıma bakakalmışken bir anda dizlerim beni taşımayı bıraktı. Düşmemle beraber tok bir ses duyuldu. Eve geldiğimden beri kulaklarıma dolan ilk ses bu olmuştu. Dizlerimin acısı değildi beni kendime getiren, duyduğum bu sesti. Tekrar ayağa kalkacak gücü bulamadım ama sürünerek Beril`e yaklaştım. Kendime gelmem lazımdı, ambulansı aramam lazımdı. Yaşaması lazımdı. Titreyen ellerimle nabzını bulmak için boynuna doğru daha da yaklaştım. Kan kokusu iyice arttı. Öğürdüm. Kendimden tiksindim sonra böyle bir durumda bunu yapabildiğim için ama elimde değildi. Hayır, kan değildi beni iğrendiren, bunun Beril`e ait olmasıydı. Bu olduğu durumdu. Ona hiç yakışmazdı hareketsiz kalmak. Kanlar içinde hareketsiz kalmak hem de. Elim boynuna değdi. Parmaklarımın uçlarındaki teni soğuk geldi. "Hayır! Hayır!" Hareket eden bir şey yoktu. "Hayır, Allah`ım yalvarırım hayır!" Burnuna uzattım elimi, minik bir nefes parçası dilendim. "Allah`ım, lütfen?" Yaşlar akıyordu artık gözlerimden. Gözyaşının tenime değmediği bir santim yer kalmamıştı. Artık çenemden yere doğru damlamaya başlamıştı. O saniyede bir damlanın kayıp yere düşüşünü gördüm. Kan birikintisinin içine doğru süzüldü. Kıpkırmızı kanın gözyaşlarımla seyrelmesini izledim. Kırmızı renk bir ton açıldı. Birkaç saat önce tuvali seyreltmem gözlerimin önüne geldi. Kırmızı renkler ile Beril`i resmedişimi hatırladım. Bende onu böyle çizmiştim sanki. Kıpkırmızı, gözleri kapalı, güzeller güzeli Beril. Kaderin cilvesi miydi bu? Sinirli bir kahkaha doldu kulağıma. Benim sesim miydi, gülmüş müydüm? Utanmaz diye düşündüm. Bir kez daha güldüm sonra galiba. Sesler duyuyordum. Ağlama sesi miydi, gülme sesi miydi? Sonra yine ağlamaya başladım. İçim dışıma çıkana kadar, ciğerim delinene kadar ağladım. Beril ölmüştü. Yıllarımı paylaştığım dostum ölmüştü.

O akşam işlenen cinayetin iki tanığı vardı... O akşam kanlı bestenin ilk notaları atılmıştı...

"Kusursuz cinayet yoktur."

İşitme engelli olan genç bir kızın başına en fazla ne gelebilir? Başına gelen olaylarda hayatının aşkını bulması mümkünmüdür?

"Umarım kalbinin olduğu yerde bir boşluk vardır. Çünkü ben artık orada yokum ve bir başkasının olmasını kaldıramam..." ✨ Neva Dersim, eniştesi Örsal Sonkoç tarafından sahte evrak ve tanıdık aracılığıyla akıl hastanesine kapatıldıktan sonra hastaneden çıkar çıkmaz intikam ateşi ile yürüdüğü yolun sonunda kendisini anma töreninde bulur. Kayboluşunun ardından üç hafta geçen 29 yaşındaki Örsal Sonkoç`un ölü bedenine yazlık evlerinde ulaşan polis, olayın cinayet olduğuna karar verdiğinde kurbanın eşi Hazen Sonkoç ve aile yakınları sarsılmıştır. Polis, Örsal Sonkoç`un katilini ararken anma töreninde bir genç kızın söyledikleri herkesin kafasında soru işaretleri oluşturmuştur. "Ben Çilay Zümrüt. Örsal`ın sevgilisiyim..." Yoksa Örsal Sonkoç cinayeti bir aşk üçgeni yüzünden mi işlenmişti?

(Wattpad`te de yüklüdür.) Üniversite son sınıf öğrencisi olan Defne Doğan, hayatını sıradan bir düzen içinde sürdürmektedir. Hastanedeki staj günleri, arkadaşları Kutay, Batu, Sarp ve Neşe ile geçirdiği anlar, onun sıradan ama mutlu rutinini oluşturur. Ancak, bir gün bu düzen sonsuza dek değişir. Hayatı altüst eden o karşılaşma yaşanır: Hapishaneden getirilen gizemli bir mahkum, Alaz Savaşer. Planlı bir buluşma, beklenmedik bir bağa dönüşür. Uzun zamandır hapishanede geçirdiği günler boyunca zihninde bir plan kurmuş ve bu planın merkezine hayalindeki kızı, Defne’yi yerleştirmiştir. Alaz, geçmişin gölgelerinden sıyrılıp hayalini kurduğu mutlu günlere ulaşmak için her şeyi göze almıştır. Ancak önlerinde büyük engeller vardır, en önemlisi de Alaz’ın babası. Defne, Alaz`ın karanlık olduğunu sandığı geçmişiyle yüzleşirken kendi masum dünyasının dışında bir hayatla tanışır. Bu yeni dünyanın içinde, aşk ve tehlike iç içe geçmiştir. Duruşma gününde Defne`ye verdiği sözü bir yemin niteliğindeydi. "Defne..." "Alaz?" "Seni her zaman ne olursa olsun koruyacağım. Söz veriyorum." İkili, bir yanda birbirlerine olan tutkularını büyütürken, diğer yanda hayatta kalmak ve bu aşkı yaşatmak için savaşmak zorundadır. Duruşma gününde verilen bu yemin, sadece bir söz değil, onların hayatta kalma manifestosudur. "Ben de seni seviyorum." "Dur. Yoksa bana ikinci kalp krizini geçirtmeye mi niyetlisin?" "Bir Tutam Karanlık, Bir Ömür Aşk," karşı konulmaz bir çekimin nasıl güçlü bir aşka dönüştüğünü, karanlık sırların sevgiyle nasıl aydınlandığını anlatan büyüleyici bir hikaye. Alaz ve Defne’nin tüm zorluklara rağmen birbirlerine tutunma çabası, sizi hem heyecanlandıracak hem de derinden etkileyecek. Şimdi, Defne ve Alaz’ın nefes kesen, sürprizlerle dolu ve her şeye rağmen birbirinden vazgeçmeyen bir aşk hikayesine tanıklık etmeye hazır mısınız? Bu hikaye, bizim hikayemiz.. Karanlık bir dünyada aydınlığı bulmanın hikayesi. Yani, kendimizi…

Alden Grey, soğukkanlı bir dedektif, yıllar önceki karanlık geçmişiyle barışmaya çalışan bir adam. Zihninde ağır suçlar ve unutulması zor anılarla, günümüzde adaletin peşinden koşan bir dedektif olarak görevine devam ediyor. Ancak, ona bir oyun oynanmak üzeredir. Şehirde ardı ardına işlenen cinayetler, her biri bir bulmaca gibi sunulur. Cinayetlerin ardındaki ipuçları, Alden’i sadece bir katili bulmaya değil, aynı zamanda kendi geçmişiyle yüzleşmeye zorlayacaktır. Her cinayet, bir adım daha derine inmesini ve karanlık bir hesaplaşmaya yaklaşmasını sağlar. Fakat, cinayetleri çözmek bir şeydir; Alden, geçmişindeki suçlularla yüzleşirken, her adımı daha da tehlikeli bir hale gelir. Alden Grey, soğukkanlı bir dedektif olmaktan çok daha fazlasıdır. Bir oyun oynanmaktadır, ama bu oyun Alden’in hayatını değiştirecek kadar büyük olacaktır. Kim, kiminle oynuyor?

Bazı insanlar kalbini susturur, bazılarıysa onu diri diri mezara gömer. Ben büyürken geçmişin karanlık gölgeleri peşimden hiç ayrılmadı. Ve yıllar boyunca bir çift göz, uzaktan beni izledi—hiç farkında olmadım. Atlas… O hep oradaydı ama ben onu hiç görmedim. Adını bile bilmezken kaderimin çoktan onun ellerine yazıldığını bilmiyordum. Beni bulduğunda, hayatımın kontrolünü çoktan kaybetmiştim. Soğuk, suskun, ama bir o kadar tanıdık bir adamdı. Bana baktığında içimde yıllardır susturduğum fırtınalar uyanıyordu. Ona güvendim… Belki de en büyük hatam buydu. Çünkü bazı adamlar severken bile öldürür. Ve bazı aşklar, insanı hayatta tutmaz; sürükleyip karanlığa gömer. Atlas’ın gözlerinde hem beni kurtaracak ışığı, hem de sonumu gördüm. Geçmişin kanla yazılmış sırları, tek tek önümde açıldı. Ben kaçtım, o sustu. Ben sevdim, o öldürdü. Şimdi her gece rüyamda bana sadece bir şey soruyor: “Neden?” Cevabını bilmiyorum. Belki de hiç bilmeyeceğim. Bu bir aşk hikayesi değil; bu, kalbini ona veren bir kızın mezar sessizliği. Beni öldürdü, evet. Ama ben hâlâ onun içindeyim. Ve bu, en ağır ceza.

Bu hikayede.Alita adında cesur ve zeki,dünyanın en büyük kasasını soymayı hayatının ama cı haline getirmiş.Tüm ülkenin peşinde oldu bu kasa,büyük bir mafya savaşının da merkezidir.Alita nın düşmanı olan Alex,beklenmedik bir ortaklık teklifi sunar.aralarındaki geçmişe rağmen Alita bu teklifi kabul eder.Artık ikisin de tek amacı bu imkânsız görünen soygunun gerçekleştirmektir .Ancak güven ,ihanet ve zekâ arasında ince bir çizgi vardır. Soygun başarıya ulaşacak mı yoksa biri diğerini yarı yolda mı bırakacak?

"Yenilgi senin için bir zayıflık mı Aren Çakır?" "Yenilgi değil Utku yenilmek bir zayıflıktır." "Açıkla," dedim sert bir sesle. Kaşlarını çattı. "Anlamadım." Hafifçe üzerine eğildim. "Yenilgi ve yenilmek arasındaki farkı açıkla." Kelimeleri tek tek vurguladım. Arkasını dönüp gitmeye başladı."Yenilmek kişinin elinde olan bir davranıştır," dedim sesimi yükselterek. Bu Aren`i durdurmaya yetmişti."Yenilmek vazgeçmektir, acizliği kabul etmektir, savaşı terk etmek, tutsaklığı seçmektir. Ahmakça!" "Yenilgi ise hezimete uğramaktır Aren. Başarısız olursun, yenilirsin. Bir savaşa girersin, mağlup olur, yenilirsin. Elindeki her şeyi yitirirsin, yenilirsin." Derin bir nefes verdim dudaklarımın arasından. "Ama vazgeçmezsin ne kendinden ne de kendi rızanla kabul ettiğin o uğurdan." Çekingen adımlarla bana doğru döndü. “Tüm yüreğinle senden bir cevap istesem verebilir misin? O kadar cesaretin var mı yoksa gözyaşı zırhını çıkarmaya niyetin yok mu? Yenildin mi, yenilgi mi?" Başını aşağı eğdiğinde gözleriyle göz göze geldim. "Öyle kötülükle dolusun ki öyle acıyla bütünleşmişsin ki katran karası kalbini kırmaya kalkınca biri, kendini korumak için bıçaktan keskin sözlerle zırhlanan sensin. Tüm yüreğinde cesaretini toplayabilir misin yoksa duyguları toplayabilecek bir yüreğin bile yok mu?"

Oyun gerçek oluyor... Vampir hangisi... Ya köylüler kazanacak ya da katil... Onları kimse kurtaramaz... Onlarla oynamaya var mısınız? Oyunchat adında bir oyun uygulaması, birinci yıl dönümüne özel, en çok sevilen ve en çok oynanan oyunu olan Vampir köylüyü gerçek hayata geçirmeye karar verir. Planda kimsenin ölmesi gibi bir durum yoktur, ancak seçilen on oyuncu arasında ölümler gerçek olur. Kim kazanacak, vampir mi yoksa köylüler mi? Sizce kim katil?

Hayat yüzünüze hep gülmezdi. Nefret ederdiniz, üzülürdünüz, söverdiniz. Hepsi çoğunlukla olurdu çünkü bu hayattaki varlığımız sadece mutlu olalım diye yoktu. Bu hayat bizim dersler çıkarmamız için bize kelamlarda bulunurdu. Kelepçeler ilk defa bileklerimi sardığında hissetmiştim gelecek olan zulümleri. Kelepçeler benim kötü rüyalarımdı, kabuslarımdı. Mahkûm denirdi bana. Kimse bilmezdi aslında gerçek mahkûmun kalbimde saklandığını.

Vahşice işlenen bir cinayet. Onu çözmeye çalışan Azrail lakaplı polis memuru. Peki katili bulabilecek mi?

En fazla okula gittim ne olabilir ki?