Geçmişi silinmiş bir kız… Onu arayan bir polis… Ve cevapları içinde saklayan iki yabancı… Nefes, çocuk esirgeme kurumundan kaçtığında geride sadece adını bıraktı. Ama ne kadar uzağa giderse gitsin, peşindekiler onu hep buldu. Hayatta kalmak için savaşmak zorundaydı—bazen de kaybetmek. Yıllar sonra, yolu Rüzgâr, Derin ve Yağız ile kesiştiğinde, geçmişi yeniden nefes almaya başladı. Fakat bu kez kaçmak yetmeyecekti. Çünkü Rüzgâr artık bir polisti ve Nefes’in sakladığı sır, onu ya özgürlüğe ya da sonsuz bir karanlığa sürükleyecekti. Bazı sırlar sadece unutulmak ister. Ama geçmiş, unutulmayı asla kabul etmez.

《-Çocukluğundan beri beraber olan iki arkadaşın bir kaza sonucu en sevdikleri fantastik romanın içinde hayatta kalma mücadeleleri...》 Wattpad’den devam etmekte, giremeyenler için buradan da yayınlıyorum. Tamamen bana ait bir kurgudur. Çalınması ya da taklit edilmesi duyumunda adli işlem başlatılacaktır.

Toprağın haykırışları oldu pusulam. Benliğimi bıraktığım kanatlarım ölümün habercisiyle buluştu. Sarmaşıklarına sarılı bedenler onun varlığında vücut bulurken , hayat verdiği topaktan can alacaktım. O kefene sarılmamış ruhları benim için süslerken , kasvetli havasını mavi kanatlarımla dağıtacaktım. Ruhu arşa çıkmış bu insanların, cellatlarının son tanıklarıydık biz. Varlığım yok oluşun miladı. Yaşamı var oluşun yok oluşu

ORMANDA BİR CİNAYET EN FAZLA NEYE SEBEP OLABİLİR Kİ ?

"Umarım kalbinin olduğu yerde bir boşluk vardır. Çünkü ben artık orada yokum ve bir başkasının olmasını kaldıramam..." ✨ Neva Dersim, eniştesi Örsal Sonkoç tarafından sahte evrak ve tanıdık aracılığıyla akıl hastanesine kapatıldıktan sonra hastaneden çıkar çıkmaz intikam ateşi ile yürüdüğü yolun sonunda kendisini anma töreninde bulur. Kayboluşunun ardından üç hafta geçen 29 yaşındaki Örsal Sonkoç`un ölü bedenine yazlık evlerinde ulaşan polis, olayın cinayet olduğuna karar verdiğinde kurbanın eşi Hazen Sonkoç ve aile yakınları sarsılmıştır. Polis, Örsal Sonkoç`un katilini ararken anma töreninde bir genç kızın söyledikleri herkesin kafasında soru işaretleri oluşturmuştur. "Ben Çilay Zümrüt. Örsal`ın sevgilisiyim..." Yoksa Örsal Sonkoç cinayeti bir aşk üçgeni yüzünden mi işlenmişti?

Ben Timur KILIÇ namı değer Kaplan. Bu adı almamın sebebi yırtıcı olmamdan dolayı. Elimden bu güne kadar hiç bir suçlu kurtulamadı o dışında ; KASAP. O benim eşimi, çocuğumun annesini elimden aldı. Onu yakalamadan ölmek bana haram... Ben Nesli SERT namı değer Saye. Bu adı almamın sebebi her görevde kolaylıkla kamufle olup her suçluyu rahatlıkla yakalamamdan kaynaklıydı ta ki o karşıma çıkıp tek ailemi kocamı ve çocuğumu elimden alana kadar. KASAP seni bulmadan ölmek bana haram...

Soğuk bir ikindi vakti, Hasan, farklı bir iklimin pençesine düşer ve modern bir taziye evine gelir. Burada, insanların davranışları ve ortamın atmosferi onu derinden etkiler. Bir çocuğun içeri girmesiyle her şey değişir. Hasan, bu duygusal sahneyi kelimelerle resmetmeye çalışırken, beklenmedik bir manzarayla karşılaşır. Bu manzara, onun iç dünyasında derin sorular uyandırır ve sanatsal bir çaba içine girmesine neden olur.

Ataması sebebiyle Orduye gelen Savcı Hazal`ın son zamanlarda işlenen cinayeti araştırması ve haberi olmadan cinayeti işleyen adama aşık olup araştırmayı sürdürmesi

Derin suların sessizliğinde yankılanan fısıltılar... Sera ve Adelin`in yolları, okyanusun ortasında bir gemide kesişir. Fakat bu gemi, sadece rotasını değil, kaderleri de belirleyecektir. Dostlukların ince bir ipte dengede durduğu, sırların ise karanlık köşelerde pusuda beklediği bu yolculukta, her dalga yeni bir sır, her rüzgar yeni bir ihanet getirir. Bazıları özgürlüğü ararken, bazıları kaçışı düşler. Ama kimse kaderinden kaçamaz. Denizin derinlikleri yalnızca bedenleri değil, sırları da yutmaya hazırdır. Sera ve Adelin`in hikayesi, denizin karanlık derinliklerinde yazılır. İhanetin ve acının ağırlığıyla batan yalnızca bir gemi değil, ardında kalan umutlar olacaktır.

Seri cinayetler için bir ekip kurulursa ve bu ekip sadece sürgün yiyenlerden olursa

Mevsim Atay,İstanbul`a yeni atanmış bir cumhuriyet savcısıydı ve geçmişiyle ilgili gereksiz olarak gördüğü ne varsa gömüp yeni bir sayfa açmıştı ya da o öyle zannediyordu.Geçmişinden bir parça olan Utkan Saraçoğlu`yla tekrardan karşılaşana dek. Kimsenin öğrenmemesi gereken 3 gerçek vardı. Bu üç gerçeğin peşine düşen kişilerden birisi aydınlık birisi de sonu olmayan o korkunç karanlıktı. O 3 gerçek kimin elinde parlayacaktı? "...Mevsim dikkatli bir insandı. O kadar incelemeye rağmen o fotoğrafta göremediği bazı detaylar vardı. Birincisi Serap`ın parmağındaki mavi kamelya çiçeği yüzüğü. İkinci detay ise fotoğraftaki Serkan`ın gözlerinin birinin kahverengi birinin mavi olmasıydı. Bir diğeri de Serkan`ın boynundaki gümüş pusula kolyesiydi. Bunların üçünü Mevsim daha önce görmüştü. Göremediği tek şey albümdeki ultrason fotoğraflarında iki minik hücrenin olmasıydı. Yaşama tutunmaya çalışan iki minik mucize..."

İntikamın katili yakında sizlerle...

Dünyanın en korkulan ismi, kanlı harflerle yazılmış bir efsane: CEZA. Ayperi Avcı, çocuk yaşta ailesini kaybettiğinde masumiyetini de gömdü. Sokaklarda büyüdü, acıyı dost edindi, intikamı tek amacı haline getirdi. On altı yaşına geldiğinde, mafyanın kalbine kanlı bir mesaj bırakarak adını dünyaya duyurdu. O günden sonra, adaleti kendi elleriyle sağlayan, suçlulara merhamet göstermeyen bir seri katile dönüştü. Ancak hedeflerinden biri, diğerlerinden farklıydı: Soner Volga Demirel. Türkiye`nin en büyük mafya lideri, dünyanın en çok aranan suçlusu. Onu öldürmek için yola çıkan Ayperi, karşısında kendisi kadar zeki, acımasız ve güçlü bir adam buldu. Oyun içinde oyun oynanırken, düşmanlıklarının arasına tehlikeli bir çekim sızmaya başladı. İki ölümcül avcı, birbirlerini alt etmeye çalışırken, içlerinden biri gerçekten düşecek mi? Yoksa bu savaşın kazananı olmayacak mı?

Yıllar önce dağılan arkadaş grubu , eski bir olay için tekrardan bir birlerini bulmak zorunda kalirlar...

Yanlışlıkla zamanda geriye gidip babasının düşmanına aşık olan Sıla, En iyi arkadaşına ihanet etmek zorunda kaldığı için yıllarca acı çeken daha sonra da arkadaşının kızına aşık olan Agah, (yaş farkı: 5) Başkomiser olan abisinin yardımcısına aşık olan Sena, Sorgu odasında sorguladığı evsiz bir gencin onun oğlu olduğunu iddia ettiği için inanmayan (ama yanılan) İrfan, Ülkede peş peşe cesetler bulunurken bu olayları çözmeye çalışan başkomiser Ferman, Her şeyi tiye alan, kendi şakasına kendi gülen şapşik Hakan. Tüm bu karakterler, aşk hayatlarının yanı sıra her biri kendi dünyasını (evrenini) kurtarmaya çalışıyor. Aksiyonlu, gizemli, bol bol sırlı, aynı zamanda da aşkın doruklarına kadar yaşanacak bir kitap. İstanbul’un her bir köşesinde ard arda cesetler bulunmaya başlanır. Tüm ülke ayağa kalkar. Herkesde korku ve panik hakimdir. Birbiriyle alakası olmayan bu insanları birbirine bağlayan tek şey kanlarında ne olduğu saptanılamayan tuhaf bir maddedir… İstanbul’un bir seri katili mi var? Katil kurbanlarını nasıl seçiyor? Maktüllerin kanlarında bulunan bu madde ne? Komiser hızla odaya girdi. “Başkomiserim maktülü araştırdık.” “Eeee kimmiş? Neciymiş?” “Başkomiserim bir bilgiye ulaşamadık.” “Anlamadım?” “Başkomiserim, maktülün ne adını bulablidik ne ailesini ne de işini. Adamın hiçbir yerde kaydı yok. Hiçbir mobese kamerasında gözükmüyor. Sanki hiç doğmamış, sanki hiç yaşamaış gibi. Sanki…sanki bu dünyadan değil gibi…”

Gece, 10 yaşında kaçıp gittiği sokağa, kardeşini üvey babasının elinden kurtarmak ve ölen annesinin emanetine sahip çıkmak için geri döner. Döndüğünde, kardeşi bıraktığı kadar küçük ve masum değildir. Ateş’le kesişen yolları, ikisini de çıkmaza sürüklerken Gece, bu kadar acının içinde aşka gönlünü açabilecek miydi? Peki, Ateş gerçekten Gece’nin tanıdığı Ateş miydi? Güçlüydüm. Ama yalnızdım. Yalnız olduğumu sanıyordum... O vardı. Düştüğüm zindan gibi karanlık sokakta, bana ışık olan o. Ne olduğunu bilmiyordum. Ama bildiğim bir şey vardı: Ateş olduğu sürece, Gece hep yanacaktı.

Bu benim iki`nci kitabım. Dikkat! Korku, gerilim, cinayet içerir.

"Sen benim sadece bir parçam değil, sen benim her zerremsin. Her hücrem sensin. Ben tamamen senden ibaretim. Seninleyken adım gibiyim, yanıyorum. İçimde bir sen var... beni ısıtıyor hatta yakıyor. Ama seni de yakıyor." Yalanların yaşadığı doğruların ölmeye yüz tuttuğu bir hikaye... Her şey ortaya çıkacak! Ateş`ten bu çember hepimizi yakıp yıkacak. Bizler küllerimizden doğacak olanlarız! Hayatım bir korku filminden farksızdı zaten. Ruhum cinayete kurban gitmişti. Ama bir cinayete benden nefret eden biriyle beraber tanık olmak! İşte bu her şeyin tamamen bittiği noktaydı o anda. Ama ne derler bilirsiniz `Her son bir başlangıçtır` Küçük bir not: Her şey 9. Bölümden sonra başlıyor, yani oraya kadar biraz sıkıcı ilerliyor. Baştan söyleyeyim🪐 "Bir insan daha kaç yerden kırılabilir? Bir ruh daha ne kadar parçalanabilir? Ölü bir ruhu bile nasıl hala öldürmeye çalışabilirler!? Daha ne kadar sürecek bu eziyet, daha ne kadar çekeceğim ben bu hayatı. Dönüyor, durmuyor. Sanki beni her defasında daha da sert düşürmek için çabalıyor" diyebildim gözyaşlarımın arasında. "Düşmek bir yana dursun, ben olduğum sürece bir daha asla üzemeyecekler seni. İzin vermem buna. Parçalanmış kalbini iyileştiremem ama senin için kendi kalbimi söker takarım sana. Sen benim hem gündüzüm hem gecemsin. Ancak kalbim sende atarken ben nefes alabilirim. Sen benim her şeyimsin lan" diyerek kendine çekti beni. Sıkı sıkı sarıldı sanki bir daha hiç bırakmayacak gibi. Ona tutundum sadece. Yaşamak için aşık olduğum adama tutundum sadece. Nefes alabilmek için ona tutundum... Tüm hakları saklıdır, bana aittir.

Yaşarken, hayatın size sürekli şaka yaptığını zannettiğiniz bir çeşit simülasyonun içerisinde bulursunuz kendinizi. Benim yaşadıklarım ise, reddemeyeceğim, beni nefessiz bırakacak, hatta hafızamı kaybetmeyi bile feda edeceğim kadar gerçekti. Ben 8 yaşımdayken büyümüştüm. Ben henüz 8 yaşımdayken, çocukluğumu annemin ardında bıraktığı haykırışlarının arasına gömmüştüm. Ben belki de hiç çocuk olmamıştım. Çünkü hayat böyledir. Hayat, ince bir ipin üzerinde yapılan bir akrobasi gösterisi gibidir bence. Güvensiz, tehlikeli, etraftan duyulan, akıl almaz fısıltılar. Silah sesi, siren sesleri, küçük adımlarla annemin başucuna gidişim ve dışarıdan çarpılıp kapatılan kapı... Ellerime annemden bulaşan kırmızı bir boya. Kan değil, kan olmaması gerek. Kan... değil. ♡ "Zihnimdeki sesleri susturmak için kendi gürültümü yarattım."

Hiç, kendinize aykırı içinizdeki kişiliğinizden dolayı sahtekar gibi hissettiniz mi? Ama onun içinde değildi. Onun iki tane hayatı var. Biri asla tanınmaz diğeri kesinlikle tanınır. Biri sevmez sevilmez, diğeri çok sever sevilir. Önce kendi benliğini sonra da içindeki harareti dindirmek için "mantıklı insanları" öldürmeye başladı. "Hataya mahal yok" demekten hatadan başka bir şey bulunmaz oldu. Ve bu hatalarla hikayesine istemediği karakterler sokuyor. O, sevmez sevilmez. Peki ya öldürdüğü kişiliği? Kalbine gömdüğü kişiliğini bir başkası çıkartmaya başlayınca aklı allak bullak olur. Ama o, hani sevemezdi? İşte bu yüzden bu hikayeye şans verin derim. (Kendimce bir şeyler deniyorum. Bir cinayet hikayesinde gerilim ve dramdan başka şeyler de olması gerektiğini düşünüyorum. kafa yormalık sadece cinayetten ibaret olmaması taraftarıyım) Kısacası eğlenmenize bakın:)

( Zühre karakterinin hayat hikayesini anlatan ikinci kitabım "Mâran: Çıkış Yok" ) İki eli cebinde bana doğru yavaş yavaş adımlarken,kısık gözlerini bir an bile benden ayırmıyordu. "Ne yaptın bana?" dedi. Sorduğu sorunun verdiği panikle derin bir nefes verdim buz gibi havaya.Eli kolu bu kadar uzun olamazdı değil mi? Birisi birşey mi söylemişti ? Kendimi silkeleyip, kaçırdığım gözlerimi ona diktim.Hoşuna gitmiş olacak ki yüzünde bir sırıtış peyda oldu. Kesinlikle eğleniyordu. "Benim bu işle hiçbir alakam yok, herşey Semanın halt yemesi, bu deli saçması işe bulasmayalım dedim ama dinlemedi beni ve-" sözümü kesen adımlaması , önümde son bulurken bedenini benim ile aramda bir mesafe kalmaksızın bana yaklaştırdı ardında eğilip yüzünü yüzümle hizaladı. O anda gidip gelen otoyıkamanın ışığı pes edercesine hepten kesildi. Üzerimize yağan küçük cam parcaları ile kesilmekten ziyade patladığını anlamam zaman almadı. ` Hıh ` korkudan ağzımdan dökülen nidayla istemsiz olarak Doğana doğru çekildim.Aradaki mesafe tamamen kapanmış ve bedenlerimiz birbirine değer vaziyetteydi.Ben etrafımdaki olağanüstü durumlara bakınırken ne yaptığımın farkında bile değildim. Panik dalgası içimde dahada büyürken, karanlığın içindeki o bir çift göz, istifini hiç bozmadan geç kalmış konuşmayı yaptı. " Ne yaptıysan" düzeltmek adına tekrarlayıp " Ne yaptıysanız, işe yaradı. Sözünde durdun. O gün istemediğim herşeyin bugün kölesiyim küçük Vesvâs!"

Kilise, yeminini edecek gelin ve damat için süslenmişti. Bu görüntü içimi kan akıtma hırsı ile dolduruyordu. Mihraba doğru attığım her adım, kutsal olana hakaretti. Mermer zeminde yankılanan adım seslerim pederi ürkütmüş olacakki, hızlıca bedenini geldiğim yöne doğru çevirdi. Bakışları yüzümde gezindi bir süre ardından ellerimde tuttuğum bıçağı fark etmiş olacak ki birkaç adım geriye doğru sendeledi. Saat oldukça geç oldu dedi. Titreyen sesi sırıtmama neden olmuştu. Peder, Günah çıkartmak için asla geç değildir. Tanrının önüne çıkmam yakın ve hazır olmalıyım öyle değil mi? Yutkundu. Adımlarını itiraf kabinine yönlerdirdi, kabine girdiğinde onu takip ederek boş kabine girdim.Nefes alış verişleri hızlanmıştı. Hadi peder, fazla zamanım yok, sor hadi. Bana günahlarımı sor. Bir derin nefes çekti içine.Tanrı bağışlayandır kızım, günahlarını itiraf et dedi. Peder, Günahlarımı bildiğini biliyorum. Ben bugün sana daha özel bir günahtan bahsedeceğim. Henüz işlemediğim bir günahtan ve bu günahı duyduğunda beni bağışlamak yapacağı ilk şey olmayacak. Sana neden bu günahları işlediğimi anlatacağım.Hikayede Adem ve Havva vardı dimi Birbirleri için yaratılmış olan, birde yılan.. Onları cennetten kovduran o yasağı bir dua gibi fısıldayan, o kara yılan... Bu hikayede ben varım; Rossa, Bambina Rossa.. Adı, zamanı durduran bir oğlan çocuğu tarafından konulan, Bir anne tarafından kısa bir anlığına şevkat verilen, satıcısı tarafından son kez sevilen, kimsesiz rosso. Cehennem başından beri içine düşeceğim tek kuyuydu, benim gibi kızları bekleyen tek kader; eskimiş, ter kokulu bir çarşaf üzerinde sırt üstü uzanıp bacaklarını olabildiğince açmaktır. Ne garip öyle değil mi?, oysaki zina da günahtır ama bu kadere yenilseydim daha az günahkar olurdum gözünde. Ama ben daha onbeş yaşında iken, soysuz bir şeytan tarafında kirletilmemek için onun canını aldığımda, Günahların en büyüğünü işliyorum. söylesene bu adil mi? Histerik bir kahkaha attım. Senden dürüst bir cevap beklemiyorum korkma, sonuçta onun için çalışıyorsun. Devam ettim. Bu zamana kadar kendim için tek bir günah bile işlemedim ama yarın ilki olacak. Kalbim için günah işleyeceğim Peder. hiçbir günahım için af dilemiyorum ama yarın masum birinin canını kalbimi yaşatmak için alacağım. Tanrına yalnızca bu günahım için affedilmek istediğimi söyle. Ona sabahın ilk ışıklarına dek affım için yakar zira yarın bu bıçakla iki masumun canını almayı hiç istemem. Kabinden çıktığımda, Peder hala içerdeydi.Arkamdan sesi duyuldu. Tanrı seni bağışlasın, tanrı seni bağışlasın rosso.. Boş kilisede pederin affım için yakarışları yankılanyordu. Kilisenin büyük kapılarının önüne geldiğimde geriye doğru son kez baktım. Amin diye fısıldadı dudaklarım. AMİN...

~Alita~ Eğer ki herkesi yakan ve öldüren bir zehir isen kendi panzehirini üretmeye mahkumsun... Yangına yürümekten korkmuyordum, bu evrendeki tek yangının ben olacağıma yemin etmiştim... Bir ayaz esecek bir çok şeyi yıkacak ama an gelecek ki güneş kadar yakıcı bir engele takılacak. O ayaz o sıcakta öyle bir yanacak ki kendi soğukluğunu unutacak. Herkesi yakan güneş ayazı üşütecek herkesi üşüten ayaz bir güneşi ısıtacak....

DELİLİK... MANYAKLIK... ÖLDÜRMEK... İnsanlar öldürmenin kötü olduğunu söylerler.Ama bu bana zevk veriyor.Onların yaşamlarını sona erdirmek... Hem de acı çektirerek! Her bir can alışımda ruhum tazeleniyor.Yenilmez ve yıkılmaz gibi hissettiriyor.Ve ben bu duyguyu sonsuza kadar hissetmek istiyorum. Acı dolu çığlıkların kulağımdan silinmemesini istiyorum.

İki katilin işledikleri cinayette delil bırakmaları ve onların peşine mafya düşmesi.