Bir İstanbul vardı. Aşıkları kavuşturdu. Bir Mardin vardı. Aşıkların dönüm noktası oldu. İlk görüşte birbirlerine aşık olan Bala ve Miran Mardin de hayatlarının sınavını vereceklerdi. Bu yolda engeller hiç bitmeyecekti. Küçüklüğünden beri imtihanda olan Bala şimdi pes mi edecekti? Miran vazgeçecek miydi? Birlikte kül oldular. Lavinia ölüm çiçeği demekti ama lavinialar yanınca küllerinden yeniden doğabilecekler miydi? Siz de Mardin yolculuğunu okumak isterseniz bu kitabıma beklerim.Yıldızlı okumalar✨ Miran: Senden gelen her şey başım gözüm üstüne. Bala: Teşekkür ederim. Miran: Etme. Edilecek bir şey yapmadım. Bala: Beni mutlu ettin. Bu bir şey değil mi? Miran: Bu benim için her şey. Miran: Sen kollarımda huzur bulurdun. Bala: Şimdi o kolların nefes aldırmıyor Miran. Ben artık lavinia kokuyorum. Ölüm kokuyorum.

Ben seni seviyorum...kardeşimden farksız o hem 5 yaş küçük...ufaklıkla ne işim olur... Dizlerimin üzerinde eğilip kapıya biraz daha yaklaştım.. -Bin gönlüm olsa birini vermem.. Benim gözüm sadece seni görür... Hem görmedin mi erkek çocuğundan farksız.. Kıskanacağın son kişi bile değil... Titreyen dizlerimle ayağa kalktım... Perdeyi araladım.. Balkona çıktım.. Semih gelen sesle başını bana çevirdiğinde.elinde telefon öylece kaldı... Gözlerine baktığımda anlamıştı onu duyduğumu.. Balkonda duran kitabımı aldım ve tekrar içeri girdim... Kapıyı kapatıp perdeyi çekmeden son kez yüzüne baktım.. Ve o perdeyi kapattıktan sonra yıllarca onun olduğu tek bir gün açmadım...

Asker konulu bir kitaptır, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Ruh, insanın dipsiz bir kuyusudur. Sen ruhunda dolaştığını sanırsın ama onun ne kadar derin olduğunun hiçbir zaman farkına varamazsın. Ta ki biri çıkıp orayı talan edene kadar. "Yanacaksınız, yakacaklar. Canınızın acımasını önemsemeyecekler." Parmaklarına sarılı urganı sertçe gerdi. Parmak boğumları giderek beyazlaşırken gözleri, alev topuna dönüşmüştü. "Nefesinizi kesecekler." İki farklı asker; Asena Eyşan Boduroğlu ve Mete Mert Çakır. Birbirlerinden haberi olmadan aynı göreve atanırsa en fazla ne olabilir ki? "Bugün bir tehdit mektubu aldım MMÇ`den gelmiş." *Tüm hakları saklıdır.*

Ben Zeynep Siraça çocukluktan beri aşım ama tek sebebim var. Abim

Kaya kardeşler her kitapta aşk, aile, inanç ve kendi kalpleriyle sınanacaklar.

Kendinden 16 yaş büyük bir adamla zorla evlendirilen Ilgın, nikahtan hemen önce ilk bulduğu fırsatta kaçar. Kaçmak için yardım istediği arabalardan hiç birisi durmaz. Birisi hariç. Deniz Bulut...

🌸 Bir aşk, bir isyan, bir özgürlük hikâyesi... 🌸 Defne, ailesinin baskısı ve toplumun beklentileri arasında sıkışmış bir genç kızdır. Onun için hayat; dersler, kurallar ve başkalarının karar verdiği bir gelecekten ibarettir. Ta ki Aras’la tanışana kadar… Aras, rüzgârın ve özgürlüğün çocuğu. Motorunun üstünde rüzgârı yararken, Defne’nin ruhundaki zincirleri tek tek kıran bir adam. Onunla birlikte Defne ilk kez kendi hayatını yaşamaya, kendi kararlarını vermeye cesaret eder. Ama bu yol kolay değildir. Ailesinin tepkileri, kasvetli kurallar, kıskanç bakışlar ve tehlikeli düşmanlar bu aşkın önünde durur. Defne, kalbini Aras’a teslim ederken aynı zamanda kendi özgürlüğünü, cesaretini ve kim olduğunu da keşfeder. Bu hikâye, sadece bir aşk hikâyesi değil; büyümenin, özgürlüğün ve her şeye rağmen sevmenin hikâyesi. Kalbiniz Aras ve Defne’yle birlikte çarpacak, rüzgâr saçlarınızda dolaşacak, gözleriniz belki de onlarınki kadar dolacak… 💔 Aşk, bazen bir yolculuktur. Ve bazen, o yolun sonunda kalbinizin en derininde sakladığınız cesareti bulursunuz.

Lise aşkım, sen hep içimde bi ukte kalansın.

Leyla’nın gözleri bir anlığına buğulandı. Sanki içinde biriken bütün acılar, bütün özlemler o gözlerde toplanmış, ağır bir sis gibi bakışlarının üzerine çökmüştü. Dudakları titreyerek aralandı, sesi neredeyse bir fısıltı kadar zayıftı. “Geçecek… Her şey geçecek, değil mi? Bitecek bütün bunlar…” dedi. Sözleri havada asılı kaldı; öylesine kırılgandılar ki, sanki en ufak bir rüzgârda dağılacak gibiydiler. Dayanacak gücü kalmamıştı Leyla’nın. İçinde, neye tutunacağını bilemediği bir boşluk büyüyordu artık. O anda, Dağhan’ın eli sağ yanağına dokundu. Parmaklarının sıcaklığı, sanki bütün dünyadan çekilmiş olan ışığı yeniden Leyla’ya ulaştırmak ister gibiydi. Dağhan’ın sesi, derin ama yumuşaktı; umut taşımaya çalışan bir kalbin yankısı gibiydi. “Geçecek,” dedi kararlı bir tonda. “Sana söz veriyorum, her şey düzelecek. Sen ailene kavuşacaksın, Leyla. Bu kabus bitecek.” Leyla, hiçbir şey söylemedi. Sözler artık onun için yetersizdi; çünkü kelimeler, yaşadığı yıkımı anlatmaya yetmiyordu. Sadece baktı Dağhan’a, uzun ve sessiz bir bakışla… Sonra adım adım yaklaştı, bir an bile tereddüt etmeden kollarını onun etrafına doladı. En güvendiği limanı bulmuş gibi sarıldı Dağhan’a; sanki o anda dünya durdu. Başını onun göğsüne yasladı; kalbinin ritmini dinledi uzun süre. O ritim, yorgun ruhuna bir anlık huzur gibi dokunuyordu. Gözlerinden süzülen yaşlar sessizce yanaklarını ıslattı, ardından Dağhan’ın gömleğine karıştı. Artık ağlamak bile bir sığınma biçimiydi onun için. Gerçek anlamda yorulmuştu Leyla. Sadece bedeni değil, kalbi de tükenmişti. Ve şimdi, içinde tek bir dilek kalmıştı: Ne olursa olsun, isterse bu yolun sonunda ölüm bile bulunsa, ailesine yeniden kavuşmak…

Vuslat Serisi 2. Kitap "Vuslatın ardından geriye, sadece kırık bir kalp kaldı." Hayattaki en büyük korkusuyla bir kez daha yüzleşmek zorunda kalan Erva, Kerem`in kaybıyla yeniden sarsılmıştı. Onun yokluğunda geçirdiği aylar, ömründen yıllar çalmış gibiydi. Sözleri yarım kalmış, duası yarım kalmış, kalbi ise sessizce paramparça olmuştu. "Kaderin sustuğu yerde, sabır konuşur," derlermiş. Erva, acının içinde yeniden nefes almayı, yarım kalmış duaların ardında bir anlam bulmayı öğrenirken, kalbinde hâlâ sönmemiş bir ışık vardı. Acılarına eklenen kötü rüyalar, onu sürekli bir karanlığa sürüklerken o her seferinde minik de olsa bir umuda tutunuyordu. Ne kadar derin bir kayıp yaşarsa yaşasın, bir yerlerde onun için atan bir kalbin varlığını hissediyordu. Gün yeniden doğarken başkalarına umut olsa da onlar için tehlike artıyordu. Silahlar patlamaya, geçmişin acısı bir bir ortaya çıkmaya devam ediyordu. Belki de vuslat, her zaman kavuşmak demek değildir. Bazen vuslat, bir kalbin diğerine ulaşabilmesi için sessizce sabretmesidir. Erva’nın yolu, kayıplarla, sırlarla ve yeniden doğan umutlarla örülmüş bir yoldu. Ve bu yolun sonunda bir ihtimal, kalbinin gerçek sahibine yeniden kavuşacaktı. ... Kitabımın tüm hakları bana aittir. (Ç)alınması veya kopyalanması durumunda hukuken gerekli işlemler yapılacaktır. Başlangıç: 03.11.2025

(POLİSİYE ROMANTİK BİR KURGUDUR) Bizim aşkımız, rüyalarımda başlayan; zamanın sınavından geçerek en derinlerimize ilmek ilmek işleyen büyük bir sevdaydı.... Yolun sonunda ise elimizde kalan, Kaybolmuş bir bakış, koparılmış bir gülüş olacaktı. Bir kaza... Yeni bir dünyaya uyanış.... Destansı bir aşk... Kader, bazen aşkın en büyük sınavıdır. İki ruhun zaman ötesinde kesiştiği noktada başlayan bir aşk hikayesi... Zamanla kaderin çizdiği yolun kıyısına savrulan bu iki ruh daha güzel kavuşmaların baş kahramanı olacaktı. Mesafeler bitecek ve biz seninle kavuşmanın en güzelini yaşayacağız sevgilim... Bu hikaye kesinlikle bir hayal ürünüdür. Bilimsel ve tarihi bilgi içermemektedir.

“OĞLAN BİZİM! KIZ BİZİM! OĞLAN BİZİM! KIZ BİZİM!” “Sema teyze tanıyordur. Kız tarafıyız dediler içeri girerken.” “Lan sorun o değil! Düğün de alkol yok. İkisi de sarhoş!” “Büyük ihtimalle Asya’nın arkadaşları başka bir yerde içtiler ve geld-“ Piraye bunları duyuyor lakin tepki veremiyordu. Çünkü ne kız ne de erkek tarafıydılar; aynı apartmanda oturdukları Vahide teyzeye gelen davetiyeyle içeri girmişlerdi. Onun yeğenleri olduklarını söylemişlerdi. Gece arkadaşıyla eğlenmeye çıkmışlardı, sarhoş oldukları zaman yanlış verilen bir kar- Piraye düşüncelerine ona bakan yeşil gözleri yakaladığı zaman ara vermişti. Bir zarf karıştırılması sonucunda hayatlarının belirli dönemlerinde birbirlerine maruz kalacaklarını kim bilebilirdi? Asker & Muhabir Atlas Alsancak & Piraye Şafak

RIHTIMDA BATMIŞ GEMİLERİM Olmak ile olmamak arasındayım azizim. Rıhtıma yanaşmış gemilerin birer birer batıyor, ufuk çizgisi kararmış, deniz artık beni çağırmıyor. Bir martı çığlığı kadar kısa umutlarım, ve sen yoksun ne yana dönsem sessizlik akıyor. Gecenin içi tuzla dolu, rüzgâr yüzüme eski bir şarkı taşıyor, adı sen olan, sesi unuttuğum bir şarkı. Kıyıda duran fener bile yorulmuş, ışığı titriyor, belli ki o da beklemekten usandı. Bir zamanlar denize attığım şişeler vardı, her birinde sana yazılmış bir cümle. Belki biri karaya vurdu, belki hiçbiri çıkmadı suyun yüzüne, ama ben hâlâ o şişelerin peşindeyim belki biri hâlâ yüzüyordur, bana dönüyordur sessizce. Deniz, azizim, deniz artık dostum değil. Ne zaman gözlerine benzese, arkasından bir fırtına kopuyor. Ne zaman sussam, bir dalga gelip içimdeki bütün limanları yıkıyor. Gözlerim alıştı karanlığa, ama kalbim hâlâ gündüzü arıyor. Bir rüya gibi geçiyor şehir, bir gölge gibi ben. Ve biliyorum, sabah olduğunda hiçbir gemi kalmayacak bu rıhtımda. Ama belki… belki de batmak, var olmanın en sessiz hâlidir azizim. VEDAT TÜRKER

"Söylesene Güllü?" dedi tekrarlayarak. "Gönlünde büyük adam olabilmeyi başarabildim mi?" "Beni, senden gizleyen herkesi karşına aldığın günden beri..." Kurumuş dudaklarımı ıslatmama fırsat bile vermeden dudaklarıma kapanıp cayır cayır yanmama sebep oldu. ... • ÇOCUKLUK AŞKI •YAŞ FARKI •POLİS/HUKUKÇU •ABİMİN ARKADAŞI •YAŞ FARKI (6) Mirza Devran Polat ve Gülfem Asel Karaca çocukluk arkadaşı, aynı zamanda zamanda karşılıklı dairelerde oturan aile dostlarıdır. Günlerden bir gün Mirzalar, babasının polis oluşundan dolayı Ankara`ya taşınmak durumunda kalırlar. Bu taşınmanın üzerinden yıllar geçer ve artık Gülfem ile Mirza büyümüşlerdir. Mirza, babası gibi polis olurken Gülfem Ankara`da yani, çocukluk arkadaşı olan Mirza`nın yaşadığı şehirde Hukuk Fakültesi kazanmıştır. Gülfem okulu için Ankara`ya gittiğinde aile büyüklerinin ısrarları üzerine, Mirza ve ailesi ile birlikte aynı evde yaşamaya başlar. Yıllar önce ayrılmak zorunda kalan Gülfem ve Mirza, yıllar sonra yolları kesiştiğinde tekrar bir arada olabilmeyi başarabilecekler miydi? 170623 . . .

Gençlik dönemlerin de tanışmış iki genç polis Hakan ile Azra... Tek bir kurşunla hayatları değişmiş, dört sene sonra tekrar karşılaşmışlardır. Ama bambaşka yaşamlar ile başka hayatlarla... " Ben sadece sen mutlu ol diye gittim!. Bunu senden mahrum etmek istemedim anla işte!. " Öfkeyle bağırmıştı Azra. Hakan " Sor bakayım herhangi birine. Ben sen gittikten sonra mutlu oldum mu sor hadi?!. " Bağırmasıyla irkilmişti Azra. Sessizliğine gömülmüş öylece bakıyordu ona. Onların aşkı imkansızdan öteydi.

☆☆☆☆ Lise son sınıf öğrencisi genç bir kız ve bir aşiret ağası. Birbirlerinden habersiz yüreklerinde yeşerttikleri sevdaları... Şanlıurfa topraklarında yaşanan masalımsı bir aşk hikayesi. Yakıp yıksa bile bir adamın sevdası bu kadar güzel ve özel olabilir miydi?... Yaşanan onca zorluklara rağmen bir sevda böylesine güzel yaşanabilir miydi? Ey benim yürek sızım, cananım, sevdam Şanlıurfa toprakları şahidim olsun ki seni yüreğime sultan eyledim... Ben Boran Mertoğlu yüreğinde küçücük bir kadına kocaman sevda besleyen bir aşiret ağası, ruhuma sevdasıyla deva olacak küçük, masum bir kadına tutuldum... Küçük bir kadının aşkı ne kadar yakıcı olabilirdi? Sevdiği adama imkansız gözüyle bakarken ve onu imkansızım diye severken, kader onlara nasıl bir sürpriz hazırlıyordu? Ben Menekşe yüreği çölde kalmış bir yolcu, sonbahar da hoyrat rüzgarda kuru bir yaprak, solmuş bir çiçek gibiydim takii o gece karası gözleri görene kadar işte o gün ben yeşerip bir çiçek oldum ve o benim can suyum oldu...

Herşey o gece başladı bekli hayatımın en kötü günü olduğunu düşünüyordum ama ona olan sevgim bunu bile yok etti

Her hikâye bir suskunluktan doğar; söylenmeyen, saklanan ya da ertelenen şeylerden… Benim hikâyem de işte orada başladı: küçük bir kızın kalbinde, dile gelmeyen kelimelerin gölgesinde. Bazen bir bakış ömür boyu hatırlanır, bazen de bir kayıtsızlık… Benim payıma düşen, hiç fark edilmeyen bakışlar ve sessizce atıp duran kalp çarpıntılarıydı. O, başkasının hayatına koşarken ben sustum. Sustukça içimde büyüyen yangını kimse bilmedi. Ve ben, o yangınla büyüdüm.”

Instagram: azimet340 Küçük yaşta evinde çıkan yangında hem anne babasını, hem sesini kaybeden Gül. Kalan hayatını teyzesinin yanında dilsiz Gül olarak geçirirken mahallede tanıştığı Akın. Ve Gül`ün bir organ mafyasının eline düşmesi yüzünden önce ayrılan sonra birleşen hayatlar. Gül Akın`ı çarpan bir araçla öldü sanarken Akın Gül`ü organ mafyasının elinde öldü sanıyor. Aradığın, özlediğin, öldüğünü sandığın insanı bulduğunu bilmeden bulmak, ama tanıyamamak. Sevdiklerini kaybederken aklı git gel olmak. Çocukluğum ateş ortasında kaldı benim Alevler bedenimden geçti, ruhum yandı benim. Bir yudum su eti söndürürde, yanan ruhuma bir deniz yetmedi benim. Sessiz çığlığım gökleri bulurken aklım durdu ruhum delirdi benim.

Yıldız küçükken İstanbul`da yaşayıp 6 yaşında antep`e taşınır. Öğretmen olunca tekrar İstanbul`a gider ve oradaki eski arkadaş grubuna yeni biri gelmiştir: Ateş. Ama sanki bu kişiyi küçükken bir kere görmüştü? Kimdi bu Ateş?

" Solmuş bir gül , ihanetin ardından tekrar yeşerir miydi?..." Saklanan sırlar. İhanetin gölgesinin ardında kalmış kalpler. Hangi göz yaşı dindirebilirdi ki bu ateşi?. " Sevmek bazen yetmiyormuş. Ben bunu öğrendim . " Efnan Alaz & Macit Keskiner

Buz gibi karların altında saklanan hisler, yok oldu düşünülen aşk ve tesadüf olmayan bir karşılaşma... Ama bilmiyorlar ki her kar erir... Kardelen yapılanın affı olmayacağı, aşkın bir gün ihanet edeceği, savaşın ortasında açığa çıkacak bir çiçek... Bazen yeni tanıştığın insan en derin acın çıkar. Kar tanesi kadar sessiz sanılan geçmiş, bir kurşun kadar gürültülü geçmiş ve bu geçmişte kalan iki kalp...

Roza derin bir nefes çekip fısıldayarak konuşmuştu. "Ben senin için kendimden bile vazgeçmişken, sen benden bile vazgeçmişsin. Ayıbım bana ahım sana kalsın." Diyerek odasına ilerleyip uyumuştu. Bazı acılar vardır ki insanın içine sessizce işler; ne bağırır ne çağırır ama her nefeste biraz daha derine iner. İki gencinki de öyleydi işte. Adını koyamadıkları bir boşlukta uyanıyorlardı her sabah; kalabalıklar arasından kaybolmuş bir yalnızlık gibi, kendi içinde susan bir çığlıkla... oysa başlarda her şey masumdu. Bir tebessümle başlayan yolculuk, bir çift gözde vadedilmiş cennet... Zannettiler ki, o elleri tutarken bırakmaz, gözler bakarken yalanlar söylenmez. Ama yanılmışlardı. Hem de en derininden. İhanet, bir yabancıdan gelseydi belki bu kadar yakmazdı içlerini. Ama sevdiği, güvendiği, gözünün içine bakıp "sana zara vermem" diyen... işte o kişilerdi, kalplerine en keskin hançeri saplayanlar. Geceler boyu onlarla kurdukları hayaller şimdi birer enkazdı. Sevda sandıkları şeyin altından yalanlar çıkmış, umutla ördükleri anıları şimdi sadece canlarını yakan hatırlatmalara dönüşmüştü. Ve o an anladı Dewran "Elini tuttuğum gün, kalbimi bıraktığımı biliyordum," dedi kendi kendine, gözlerini ufka dikmiş halde. "Meğer insan en çok, en çok güvendiği yerden yara alırmış." Sustu sonra. Çünkü bazı cümleler vardır, suskunluğun bile daha çok şey anlattığı... Ve bazı aşklar sadece acıyla hatırlanır. Aşkına ihanet edilmiş iki genç. İki yanan yürek ve bunlardan bağımsız olan diğer iki genç ile karşılaşırsa neler olur. Birbirinden bağımsız iki hikaye ama aynı acı...

Kalpler ve Engeller Sema, Rize’nin sisli sokaklarında yürürken, içindeki fırtınayı bastırmaya çalışıyordu. Kalbi hâlâ Tamer’in gözlerinde yankılanıyordu; yıllar geçmesine rağmen hisleri ilk günkü kadar canlıydı. Ama gerçek hayat, çocukluk masumiyetinden çok uzaktaydı. Ailesi, onun geleceğini planlamış, uygun gördükleri genç bir adamla evlenmesini istemişti. “Bunu kabul etmelisin, Sema. Senin için en iyisi bu,” demişti annesi bir akşam, mutfakta çayını yudumlarken. Sema başını salladı, ama içten içe bir isyan vardı. O aşkı, o bağlılığı, yıllar boyunca sessizce taşıdığı Tamer’i nasıl unutabilirdi? Bu sırada Tamer, Artvin’de kendi hayatıyla boğuşuyordu. Babasının baskısı ve ailesinin beklentileri, onu Sema’dan uzaklaştırmaya çalışıyordu. Ama her adımda aklı, Sema’nın dağlarda oynayan çocuk yüzüne gidiyordu; o yüz, her engel karşısında ona güç veriyordu. Bir akşam, Rize’deki eski çay bahçelerinden birinde karşılaştılar. Tamer’in gözleri, Sema’yı gördüğünde aniden aydınlandı. Sema, çiçek tarlalarındaki o masum gülümsemesini hatırladı. Kalplerindeki yılların hasreti, sessiz bir patlama gibi içlerinden yükseldi. “Seni görmek… hâlâ imkânsız gibi geliyor,” dedi Tamer, sesi titreyerek. Sema, gözlerinde hem hüzün hem de umutla cevap verdi: “Ama ben hâlâ buradayım… seni bekliyorum.” Tam o sırada, başka bir karakter devreye girdi: Sema’ya talip olan genç adam, yakışıklı ve ailesinin güçlü bağlantılarına sahipti. O, Sema’nın elini tutmak için oradaydı. Sema’nın kalbi sıkıştı; ama Tamer’in varlığı, korkularını bastırdı. “Gözlerini ondan ayırma,” fısıldadı Tamer, sessizce. “Ben buradayım, yıllardır beklediğim yerdesin.” O gece, dağların arasındaki çay bahçesinde, üç kişinin hikâyesi birbirine dolandı: Sema’nın kalbi Tamer’de, ama gerçekler ve aile baskısı başka yönlere sürüklüyordu. Göz göze geldiklerinde, sessiz bir anlaşma yaptılar; birbirlerinden kopmayacaklardı, ne olursa olsun. Gece ilerledikçe, sis yavaş yavaş çöktü, ama Sema ve Tamer’in içindeki yangın sönmedi. Karadeniz’in rüzgârı, yaylaların sessizliğini taşırken, iki yürek yılların özlemiyle birbirine tutunuyordu. Ve ikisi de biliyordu: bu aşk, sadece kalplerde değil, her kararlarında, her bakışlarında, her sessiz çığlıklarında yaşayacaktı. Fakat kaderin yolları hâlâ onları sınayacaktı. Ailelerin planları, toplumun kuralları ve yeni devreye giren kişiler, onları birbirinden ayırmak için bekliyordu. Ve Sema ile Tamer, bir kez daha, aşklarının ne kadar güçlü olduğunu kanıtlamak zorundaydı.

|Üç yıl önce boşanan Ceren ve Aras, 6 yaşındaki kızları Ada’nın hastalığıyla yeniden bir araya gelir. Ada, en zor günlerinde anne ve babasının yan yana olmasını ister; onlar da geçmişin gölgesine rağmen birbirlerine katlanarak aynı evi paylaşır. Geçmişe dair unutulmuş anılar, yılların ardında kalan duyguları sinsice yeniden alevlendirir ve saklı kalan yaralarını yeniden ortaya çıkarır.|