Kitap Tür Kategorileri

Watpatta İs Kokan Kanatlar adındaki ilk ve tek kurgudur. 🕯🕊 Hiç nefes aldığımı hisettmemistim dünyaya gelen bir tutsaktım dünyada bu hayata tutsaktım. Yakmışlardı beni kanatlarım alev almış küle dönmüştü geriye sadece yanan kanatlarımın is kokusu kalmıştı. Yeniden doğamazdım çünkü ben anka kuşu değildim. Ben kanatları yanmış güvercindim. Yeniden doğmamış ama defalarca ölmüştüm her yanışımda tekrar tekrar küllerimin arasına gömülmüştüm. Kanatlarım is kokardı benim, is kokusunu kimse sevmezdi. Bundan mıydı kimsenin beni sevmeyişi? Kanatları küllenmiş uçmayı bilmeyen güvercinin yeniden doğuşu... [YAŞ FARKI VARDIR!] Kitabımın tüm hakları saklıdır herhangi bir (ç)alma durumunda gerekli mecralara başvurulacaktır. Yazma T. : 02.06.24 Yayınlama T.:05.07.24

Lise son sınıf öğrencisi Ayça kopya çekerken yeni gelen öğretmene yakalanırsa ne olur.Bu hoca biyolojik abisiyse ve kız bunu bilmiyorsa bebekken karıştığını öğrenirse...

En büyük hataymış seni hayallerime yakıştırmak. O hayallere dalıp kendini koca yalanların içinde bulmak. Hayat! daha kaç kere ders vereceksin bana ? Kaç kere daha en sevdiklerimle sınanacağım? Küçük yaşta büyük acılar yaşayan Bade, ara verdiği eğitim hayatına geri döner. Ama beklenmedik biri girer hayatına.Öğretmenine duyduğu Bu imkansız aşk onu hiç ummadığı kadar mutlu ve hiç olmadığı kadar kederli günlere götürecektir…

Gözlerimden akan yaşlar görüş açımı bulanıklaştırırken hıçkırarak ağlamaya başladım. Hamileydim... Daha dün beni istemediğini , birlikteliğimiz bir hata olduğunu benden iğrendiğini yüzüme haykıran adama nasıl açıklayacaktım ! Korkuyordum sevdiğim adamın beni tekrar ve tekrar kırmasından çok korkuyordum!. ---------- " Miralp ben-" konuşmama izin vermeden bağırmasıyla korkudan bir kaç adım geri attım. "Yağız! Yağız Bey diyeceksin!"

Wattpadda 50k okundu. Çizgi stüdyoda 2.5k okundu. Umarım burdada hedeflerime ulaşırım.

Hayatın kaçıncı darbesiydi bu. İnsanlar hep acı, pişmanlık içinde mi yaşardı? Benim istediğim, hayal ettiğim yetişkinlik böyle değildi. Böyle olmamalıydı... Peki ya sen? Sana en ihtiyacım olduğu zamanda neredesin?

Başarılı bir kadın olan Aylin. İş teklifi aldığı bir şirkette patronu ona kafayı takınca zorlu bir iş dönemine girer. Yeter artık dedim sesim yüksek çıkmıştı. Ben bir mimarım sizin asistanınız yada köleniz değil. Ben sizin hiç bir şeyiniz değilim. "Öyle mi?" dedi kaşları havada "Evet öyle" dedim kesin ve net bir ses tonu ile "Sen ben ne istersem o olcaksın minik. Bu ikimiz için hep böyle olcak ve ben benim olmanı istiyorum."

Rehabilitasyon merkezinde kalan bir kız ve annelerini kurtarmak için o kıza ihtiyaçları olan bir mafya, kızın ekibiyle yüz yüze gelmek zorunda kalır ama o kızı kurtardıkları o merkezden sonra başlayacaktı. Kızın ikizi ve düşmanları el ele verip o kızı tekrar o merkeze göndermeye çalışacağı harika bir kurgu okumanızı tavsiye ederim umarım beğenirsiniz..

Işılay, Ilgaz ve Ilgın... 17 yıl önce anneleri tarafından üçüzler ayrılmıştı. Işılay ve Ilgaz`ı yetimhaneye bırakan anneleri Ilgın ile Şanlıurfa`dan kaçıp İstanbul`a yerleşmişti. Işılay ve Ilgaz birbirine aile olurken Ilgın tek başına , annesinden sevgi göremeden büyümüştü. Kader üçüzleri 17 yıl sonra bir araya getirdi. Bundan sonra ne olacaktı ? Üçüzler birbirine alışacak mı? Kardeşleri, abileri ve babası ile mutlu olacaklar mı ? Yıllardır yalnız olan üçüzler bir anda kendilerini kocaman bir ailede bulurlar. Üçüzlerin yeni hayatına davetlisiniz.

Boş oda da yankılanan sesler mi, yoksa o oda da yalnız kalmak mı? Bu duruma nasıl geldim ben? Nasıl bu denli umursamaz olabildim? Neden herkes hayatımı normalmiş gibi gördü? Neden ben cehenneme koşarak giderken etrafımdakiler sadece seyirci kaldı? "ve anlarsın;Allahtan başka sığınacak kimse bulamazsın" (kehf s.27) Ne güzel buyurmuş Rabbim. Ben ondan başka sığınak bulamadım. Ve Rabbim bu hayAttaki en güzel mucizemi verdi bana. Lakin ne ben ona layık biriyim nede bu kalbim bunu anlayacak kadar mantıklı.... Soluk soluğa okuyacağınız bir hikayenin garantisini veriyorum... Bakalım kendini kaybeden Merve`ye Furkan`ın ne gibi bir yardımı olacak... Okuyalım ve görelim...

Ben Elisa. Bu kadardan ibaret olan sevilmeyen kızım.

1872 yılının acımasız topraklarında, Railway Kasabası; kanunların değil emirlerin hüküm sürdüğü, itaatsizliğin idamla cezalandırıldığı bir yerdir. Gün batımından sonra sokaklara adım atmak yasakken ve herkes bu kurallara boyun eğmişken Valencia Pride, bir gün sokağa çıkma yasağına rağmen erkek kılığında dışarı çıkar. Ancak işler beklediği gibi gitmez ve askerler onu fark ettiğinde Valencia’nın küçük bir adımı, büyük bir felakete dönüşür. Kasabanın yeni komutanı Devrim Gürkan Karel, kalabalıklar içinde Valencia’nın sırrını gören tek kişidir. Fakat onu serbest bırakmak yerine, kuralları baştan yazacak bir karar alır. Valencia, şimdi yalnızca hayatta kalma mücadelesi vermekle kalmayacak; kendi hayatını ve tüm kasabanın kaderini değiştirecek bir oyunun içinde yer almak zorunda kalacaktır ve bu, yalnızca bir direniş değil, özgürlüğün ateşini yakacak bir mücadele olacaktır.

Viranşehir köyünde zamanında halka zulmeden adamın katil oğlu ile ansızın onun kapısını çalan masum güzel lalin

“Bazı acılar insanı değiştirir.” SONU TAHMİN EDEMEYECEĞİMİZ KADAR FARKLI BİTEN BİR HİKAYE

Noksanın anlamı "EKSİKTİR!" Efnan`ın hayatı, hep yarım yamalak, noksan geçmişti. Gencecik bir kızdı, aklı hep çocukluğunda kalmıştı. Gerçi, yaşamak nedir bilmemiş, hayatın en büyük darbelerini, ailesinin "EKSİK" adı altında her defasında yüzüne vurulması ile yemiş bir candan ibaretti. Onun adı NOKSAN`dı. Lakin yenilgilerinin hayatına dahil ettiği gerçekleri de vardı. `Geçmişin İzi!" Geçmişte yaşattığı gerçeği gün yüzüne çıkarmak isterken, EKSİK`le yolları kesişmişti. Onunla hiç ummadığı bir yolda karşılaşmış ve beraber yolculuk etmeye başlamışlardı. Bir kurşun, bizi birbirimize bağlamıştı. Getirdiği gerçekler insanların yalanlarına tabi tutulmuştu. Adım Efnan. Anlamı; Cennette ki güzel gözlü kız demek. Kaderin bana yaşattığı şey... `NOKSANLIK!" Ardımı hiç bırakmamıştı... `Efnan Keleş `Berzan ŞahinKara @Tüm haklar şahsıma aittir. Çalıntı veyahut kopyalama işleminde. Yasal işleme başvurulacaktır.

"Biliyor musun?" dedi gözlerimin içine bakarak. Eş zamanlı olarak bana doğru bir adım daha attı, aramızdaki mesafeyi iyice kapattı. Gözlerimi ondan kaçırıp geri çekilmek yerine korkmadan, tüm cesaretimle ben de konuştum.⠀ ⠀ "Neyi?" Yüzünde hafif bir tebessüm belirdi. İlk defa yüzüne bu kadar dikkatli bakıyordum. Bu yüzdendir ki günlerdir beraber olmamıza rağmen sol yanağındaki küçük gamzeyi şimdi fark etmiştim. ⠀ "Seninle..." dedi ve sustu. Bu sefer yüzündeki gülümsemeyi daha da büyüterek devam etti. ⠀ ⠀ "Başka bir zamanda ve başka bir yerde tanışmış olsaydık..." diyerek bir adım daha attı. Ela gözleri gözlerime odaklıydı, anlamlı bakışları vardı. ⠀ "Ve sen o adamın kızı olmasaydın." diye ekledi ve ilk kez gözlerini benden kaçırdı. Aynı zamanda kaşlarını çattı. Ne zaman babamdan bahsetse yüz ifadesi sertleşiyordu. ⠀ ⠀ "Ne olurdu o zaman?" diye sordum merakla. Öfkeyle yanan ela gözleri beni bulduğunda bakışları yumuşadı ve iç çekerek cümlesini tamamladı. ⠀ "Muhtemelen sana aşık olurdum." Kapak tasarımı @hestianinkalemi`ne aittir.

"Senden yapmanı istediğim küçük ve basit bir şey daha var Stajyer." Sakin kalmak için derin bir nefes aldım. "Benden daha ne isteyebilirsiniz ki? Tüm gün yapmadığım şey kalmadı. Sizce de artık bu kadarı fazla olmuyor mu?" Sonunda bir tepki vermiş olmamdan memnun olduğunu belli edecek bir ifadeye büründü. Bu sinirlerimi bozarken gözleri üzerimde geziyordu. "Hayır Stajyer bu kadarı yetmez. Yapman gereken bir şey daha var." "Neymiş o?" Bakışları üzerimde gezinmeye devam ederken bir adım yaklaştı. Ondan uzaklaşmak istedim fakat belimden tutup kendine çekerek buna engel oldu. Şaşkınca olduğum yerde kalırken dudaklarıma baktığını fark ettim. Yutkundum. Bir şey söylemek için cesaretimi toplayıp dudaklarımı araladım ama o daha önce davranarak beni şok edecek o cümleyi kurdu. "Çok güzel olmuşsun bugün, bir daha bu kadar güzel olma. Aklım sende kalıyor ve işime odaklanamıyorum, senin yüzünden bugün tüm işlerim aksadı."

"Öldürün o zaman." Duyduğum sert ve soğuk sesle irkildim. Sanki normal bir şeymiş söylüyormuş gibi bir çırpıda söylemişti. Bunların bana yardım etmelerini beklerken daha tehlikeli çıkmışlardı. Ölüm emri verilen adama bakıp vicdanımın sesine engel olarak usulca geldiğim yoldan geri döndüm. Yanlarından birkaç metre uzaklaşmışken bir silah sesi duydum. Bağırmamak için kendimi tutarak korku dolu gözlerimi adamlara çevirdim. Az önce ölüm emri verilen adam başından akan kanla yerde cansız bir şekilde yatıyordu. Diğerleri de başında hâlâ bir şeyler konuşmaya devam ediyorlardı. Yerdeki ölü adama bakıp kaldım. Hiç acımadan, bir saniye bile düşünmeden öldürmüşlerdi adamı. "Sen de kimsin?" Birinin beni fark etmesiyle hepsi bir anda bana döndü ama ben sadece az önce ölüm emrini veren adamın soğuk gözlerine baktım. "Ben şey..." Sustum. Söyleyecek bir şey bulamadım. Karanlıktan dolayı yüzlerini net olarak göremedim. "Sen ne?" dedi, bana doğru bir adım attı. Eş zamanlı olarak geri gittim. Bir saniye olsun bakışlarını benden çekmezken yutkundum. "Ben hiçbir şey görmedim." Tek kaşı kalktı. "Bizi mi izliyordun?" Korkuyla birkaç adım daha geri gittim. "Öyle bir amacım yoktu." Yine bana doğru bir adım attı. Korkudan tüm bedenim titremeye başladı. "Ne amacın vardı?" Cevap vermek istedim ama söyleyecek bir şey bulamadım. Tek istediğim şey şu an buradan kaçıp gitmek. Gözlerim adamın elindeki silaha kaydı. Bu daha çok korkmama neden olurken daha fazla durmanın bana bir faydası olmayacağına kanaat getirdim ve koşarak yanlarından uzaklaştım. "Yakalayın şunu!" Arkamdan bağırdı. Bunu duymak daha hırslı bir şekilde koşmama neden oldu. Resmen başımdaki bela birken iki olmuştu. Koskoca ormanda bir mafyadan kaçarken bir başkasının kucağına düşmüştüm.

"Bade Karahanlı." Duyduğum tok sesle eş zamanlı olarak derin bir nefes aldım, ağır hareketlerle sesin geldiği yöne döndüm. Kapıyı yavaşça kapattı, gözleri beni buldu. "İsmimi bile öğrenmişsin." Dudakları yana kıvrıldı, bana doğru geldi. "Öğrenmek zorunda kaldım diyelim." Gülümsedim, biraz daha yaklaştı, birkaç adım geri gittim ama sırtım soğuk duvara temas edince durmak zorunda kaldım. Fakat o durmadan üzerime gelmeye devam etti. Kaçmak için sağ tarafa doğru geçecekken kolunu önüme kalkan etti. Boş bir anında sol taraftan kacayım dedim ama bu sefer de diğer koluyla önümü kapattı. Tamamen onunla duvar arasında kalmıştım, kaçmama izin vermiyordu. Sırtımı duvara yasladım, yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Ne yapıyorsun?" "Konuşmamız gereken şeyler var." "Evet var ama bunu aramızda mesafe varken de yapabiliriz." "Yapamayız, böyle konuşmak istiyorum." Cevap verecekken gördüğüm şeyle sol gözünün altına düşen kirpiğini nazik bir şekilde aldım. "Kirpiklerin dökülüyor." Dudaklarındaki tebessüm büyüdü, sessiz kaldı. Sağ yanağında küçük bir gamzesi vardı, yakın olduğumuz için fark edebilmiştim. Kirpiğe usulca üfleyerek gözlerimi yeşillerine çevirdim. "Badem yağı sürebilirsin, çok iyi geliyor." Tek kaşı kalktı, söylediğim şeye şaşırmış gibiydi. Fakat bu şaşkınlığı üzerinden çabucak atıp kaçmamı engellemek için önüme kalkan ettiği elini duvardan çekti, cebine attı. Merakla ona bakarken elini cebinden çıkardı, badem şekerlerini uzattı. "Yer misin?" Elinden bademleri alarak birini ağzıma attım. "Çok severim." Biraz daha yaklaştı, derin bir nefes aldı. "Badem şekeri gibi kokuyorsun." Badem şekeri mi demişti o? Şaşkınca bakarak elimdeki bademleri kokladım. "Güzel kokuyorlar yalnız." Başını salladı. "Biliyorum." Gülümsedim, kendisi de bir şeker yedi ve ekledi. "O yüzden söyledim zaten."

Kendi geliştirdiği bir uygulama sayesinde insanlara ulaşıp para karşılığında her türlü işi yapan, bu sayede şehir efsanesine dönüşen MK`nın yeni işi ünlü iş insanı Alaz Demiray`ın iş dünyasında yaptığı tüm yolsuzlukları ortaya çıkarmaktır.

Yakamoz nasıl oluşur bilir misiniz? Denizde yolunu kaybetmiş, yalnız kalmış ve ışık saçan canlıların bir araya gelmesiyle, onların birbirlerine dokunmasıyla oluşur. Bu da bizim bir araya gelme, birbirimizin hayatına dokunma hikâyemizdi. Bu, beş kişinin yakamoz oluşunun hikâyesiydi. Farklı yerlerde ışık saçan beş kişiydik. Bir araya geldik, birbirimizin hayatına dokunduk, ışığımız parladı, yakamoz olduk. Birimiz sönsek yakamoz kaybolurdu. Karanlıkta kalır, yolumuzu kaybederdik. Fakat biz ne söndük ne de kaybolduk. Biz, dünyanın en güzel yakamozu olduk.

Küçük yaşta annesinin yabancı bir adamla zorla evlendirilmesi üzerine çok acı çeken Narin, bir gün annesini kaybeder. Babasının baskısından ve şiddetlerinden kurtulamayan Narin yediği ağır dayaklar sonucunda evden kaçar. Mahallesinde tanıdığı yaşlı Hacer teyzenin evine sığındığında Umut Ali’yle karşılaşır. Yaşadığı zorlu günlerde her zaman yanında olan Umut Ali’yle birbirlerine aşık olurlar. Bu iki karakterin yaşadığı zorluklara, güzelliklere, maceralara, aşk dolu günlere ortak olalım. Şaşırtan olaylar, beklemediğiniz bölümlerle karşılaşacaksınız. Kitabıma şans verirseniz çok sevinirim 🙏🏻🤍

Asker konulu bir kitaptır, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür. Ruh, insanın dipsiz bir kuyusudur. Sen ruhunda dolaştığını sanırsın ama onun ne kadar derin olduğunun hiçbir zaman farkına varamazsın. Ta ki biri çıkıp orayı talan edene kadar. "Yanacaksınız, yakacaklar. Canınızın acımasını önemsemeyecekler." Parmaklarına sarılı urganı sertçe gerdi. Parmak boğumları giderek beyazlaşırken gözleri, alev topuna dönüşmüştü. "Nefesinizi kesecekler." İki farklı asker; Asena Eyşan Boduroğlu ve Mete Mert Çakır. Birbirlerinden haberi olmadan aynı göreve atanırsa en fazla ne olabilir ki? "Bugün bir tehdit mektubu aldım MMÇ`den gelmiş." *Tüm hakları saklıdır.*

Hayatı yalan olan bir kız. Hayatı, intikamdan ibaret olan bir kız. İntikam için kullanılan, intikam için ailesinden uzak tutun kız. . Gerçek ailem kurgusudur

Hewi: Kürtçede umut anlamına gelmektedir. HEWİDAR ise umutlu demek.🌸 LÜTFEN YORUMLARDA KİTAP REKLAMI YAPMAYIN!! 🌸🌸🌸 İmge önden elinde kahve tepsisi ile girince bende arkasından su tepsisi ile girdim içeri, girince herkes sohbeti kesip bize döndü. İmge kahveleri yaşlı kadına doğru gidip kahvesini bırakacakken yaşlı kadın saşkınlıkla İmgeye baktı sanki olanlara anlam veremiyormuş gibi. Ve sonra sesi bir ateş gibi salonun ortasına düştü. "Dilşa kızım niye kahveleri dağıtmaz." Diyen sesi ile herkes ona döndü. Ardından amcamın "Dilşa ne diye dağıtsın" diyen sesi ise salona düşen ateşi alevlendirdi. Amcamın yanında oturan adamın "Biz Dilşa kızınızı istemeye geldik" diyen sesi ile donakaldım. İmgenin elindeki kahve tepsisi yere düştü o esnada. "Ne!" Diyen şaşkın sesi odada yankılandı adeta. Ben ise anlam veremeyen şaşkın gözler ile onlara bakıyordum. Ben ne alaka be ve ayrıca NOLUYORDU BU EVDE! 🌸🌸🌸 Kitabın tüm hakları bana aittir her hangi bir (ç)alma durumunda gerekli işlemler yapılacaktır. Kitabı ilerleyen zamanlarda düzenlemeye alacağım bu yüzden yazım yanlışlar vs. olabilir:) İyi okumalarr♡ YAYINLAMA TARİHI: 20.04.24 #1- gençkızedebiyatı / 07.04.24 #1-umut / 13.04.24 #2- zorakievlilik / 15.04.24 #2- aile / 17.04.24 #4- berdel/ 18.04.24 #6- genelkurgu/ 18.04.24 #5- gençkurgu /20.04.24 #1- acı / 24.04.24 #3- berdel/ 26.04.24 #4- genelkurgu/ 27.04.24 #2- kurgu / 02.05.24

Asu Eslem Adanır. Affan Emir Soykara.

Her geçen gün canım daha da yanıyordu fakat o bunun farkında değildi...

``Kimsesizlerin sesi Lavinia...``

Bazı hikayeler hiçbir zaman sona ermez. Onlar, geçmişin derinliklerinde saklanır ve bir gün yeniden hatırlanmayı bekler. Mahperi Şahiner, yıllardır unutmaya çalıştığı hatıralarla bir Kasım akşamında yüzleşmek zorunda kalır. Bir çiçekçinin vitrininde gördüğü kasımpatılar, onu geçmişin kapanmamış defterlerine ve yarım kalmış hikayelerine geri çeker. Bu çiçekler, yalnızca güzellikleriyle değil; taşıdıkları acı ve hatıralarla da Mahperi’nin kalbinde derin izler bırakmıştır. Her bir kasımpatı; unutulmaya çalışılan bir anıyı, yarım kalan bir gülüşü ve eskimeyen bir sevgiyi yeniden canlandırır. Mahperi, geçmişin ağırlığıyla baş etmeye çalışırken kendi kırık hikayesini onarıp yeniden yazmanın yollarını arar. Peki, kasımpatılar gerçekten bir sonu mu işaret eder yoksa yeni bir başlangıcın anahtarı mıdır?

Bazı ölümler bir son, bazı ölümler bir başlangıçtır. Çünkü kimileri ölür ve hikâyeleri biter, kimilerinin ölümü de birileri için yeni bir hikâye başlatırdı. Bu kez ölüm, hikâyeyi başlatan şey olacaktı. Onun ölümü, avuçlarıma kanlı bir sır bırakmıştı. Ve maalesef ki o kanlı sır sadece benim ellerimde değildi. Hiç olmaması gereken birinin ellerine de bulaşmıştı. Bu kanlı sır onunla aramızda her geçen gün büyüyecek, zamanla pimi çekilmiş bir bomba hâline gelecekti. Ve yine maalesef ki her bomba er ya da geç bir gün elbet patlardı. İşte o gün suçlular ve suçsuzlar ortaya dökülür, hesap verme vakti gelirdi. Bizim için ise hesap verme vakti asla gelmemeliydi. Çünkü bu hikâyenin masumları biz değildik. Zira bu hikâyede masum da yoktu.